Ω, ποιητή κι αν έγειρε στο χώμα το κορμί σου,
κι άλλη φορά δεν θα σε δουν ο ήλιος μήτε η αυγή,
αιώνια πάνω στη γη θ’ ακούγετε η φωνή σου
σε λαγκαδιές, στις θάλασσες γλυκέ τραγουδιστή.
Πότε η φωνή σου ανάλαφρη πνοή θα μοιάζει αγέρα
πότε γλυκό κελάηδισμα μελωδικού αηδονιού,
κι άλλες φορές θ’ ακούγεται σαν πένθιμη φλογέρα,
και πότε σαν φαιδρός σκοπός γαμήλιου τραγουδιού.
Όσο τ’ αστέρια φωτεινά στον ουρανό θα στέκουν,
κι όσο νεράκι γάργαρο οι βρύσες θα κυλούν,
ως τότε οι ερχόμενες γενιές εγκώμια θα σου πλέκουν,
και μ’ ένα δέος ιερό το έργο σου θα υμνούν.
Πανάλαφρο να ‘ναι ποιητή το ουράνιο πέταγμά σου,
κι αν μας θωρείς από ψηλά στείλε μας κι από κει,
με τ’ άστρο το περίλαμπρο τα ωραία ποιήματά σου,
σαν βάλσαμο στην άχραντη του πόνου μας πληγή.
