Η μοίρα των ανθρώπων είναι κοινή…
Ερχονται σ’ αυτόν τον κόσμο ένα πρωί, διαγράφουν μια πορεία, κι ένα δειλινό αποχαιρετούν και φεύγουν.
Χαρά μεγάλη η γέννηση ενός ανθρώπου, αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός στη ζωή μας.
Λύπη όταν τον αποχαιρετούμε…
Σήμερα η Ραμνή γίνεται φτωχότερη…
Αποχαιρετά ένα άξιο τέκνο της.
Γέννημα θρέμα ο Δημήτρης Κοκκινάκης αυτού του υπέροχου τόπου, τον οποίο αγάπησε παθητικά και προσπάθησε να τον υπηρετήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
Πρωτοπόρος πάντα στα δύσκολα, όταν ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχούσαν γύρω.
Μα κι όταν έπρεπε να γίνουν έργα ειρηνικά για να καλυτερέψουν τη ζωή των ανθρώπων του χωριού σου, πάλι πρώτος.
Ησουν μια ζωντανή, ομιλούσα ιστορία του τόπου. Σε γνώρισα πριν από πολλά χρόνια πρόεδρο της τότε κοινότητος Ραμνής.
Εγώ, ένας δάσκαλος από το “πουθενά” κι άνοιξαν οι πόρτες των σπιτιών της Ραμνής και με δεχθήκατε. Αυτά δεν ξεχνιούνται!…
Είχα μαθητή το γιο σου το Γιάννη, στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Ηταν μια ωραία, ειρηνική εποχή για τη Ραμνή τότε. Μια οργανωμένη κοινωνία με τον πρόεδρο, τον παπά, τον δάσκαλο, ένα ευχάριστο περιβάλλον.
Τίποτε δεν θύμιζε τα ταραγμένα χρόνια που πέρασε αυτός ο τόπος, τις κατοχές, τις μάχες, τους εμφυλίους.
Κι όλα αυτά είχαν ποτίσει τις μνήμες των ανθρώπων και ζητούσαν ευκαιρία να τα ζωντανέψουν με άπειρες διηγήσεις και ιστορίες, ζωής. Τότε κι εγώ κατάλαβα τι σήμαινε το χώμα που πατούσα!…
Δεν σου κρύβω πως χθες το βράδυ, όταν πληροφορήθηκα το θλιβερό μαντάτο, έβαλα και ξανάκουσα τη φωνή σου, που αποτύπωσα κάτω από τον ίσκιο της μουρνιάς στην αυλή του σπιτιού σου, τις ατέλειωτες κουβέντες που κάναμε.
Δεν σου κρύβω πως πολύ δυσκολεύτηκα από πού ν’ αρχίσω και πώς ν’ αρχίσω!
Να πω για την αγαπημένη σου σύζυγο την Ευαγγελία και τη ζηλευτή οικογένεια την οποία δημιουργήσατε;
Κάποτε μου παραπονέθηκες πως δεν τελείωσες αυτό το βιβλίο για την κατοχή και την αντίσταση, αυτή την στιγμή όμως βλέπω, τέσσερα τελειωμένα ζωντανά βιβλία, όλα με ονοματεπώνυμο και κοινό παρανομαστή τα ιδανικά και τις αξίες που εσύ τους κληρονόμησες να στέκονται δίπλα σου.
Ο Τάκης, η Ζαμπία, η Κωστούλα, ο Γιάννης. Σου άρεσε να θυμάσαι και να διηγείσαι τα δύσκολα χρόνια που πέρασε αυτός ο τόπος και οι άνθρωποι που τον κατοικούν.
Κυρίαρχη πάντα θέση στις διηγήσεις σου είχαν η Κατοχή και η Αντίσταση.
Η οργάνωση που υπήρχε στη Ραμνή, πώς έγινε, ποιοι μπήκαν πρώτοι.
Υπήρχαν και συνθήματα για να αναγνωρίζονται τα μέλη, γίνονταν συνεδριάσεις σε διάφορα μέρη.
Ενας τόπος συνάντησης ήταν του Κιαγιαδομανώλη η στέρνα.
Δύσκολες εποχές, φοβόταν ο κόσμος.
Πήγαινα, λες, στη Δρακώνα, όπου υπήρχε παράνομο ραδιόφωνο και μετέφερα ειδήσεις του B.B.C. στη Ραμνή.
Στην οργάνωση υπήρχαν και γυναίκες της Ραμνής κι αυτές βοήθησαν πολύ, γιατί μετέφεραν εφόδια και φαγητό στους άνδρες που πολεμούσαν.
Υπήρχε αγγλικός ασύρματος ψηλά στο Τσεπελάκι, κι άλλος στη Δρακώνα, μετά τον μετακινήσαμε στο Φτερέ. Ημουνα γρήγορος και έμπιστος ως γραμματέας της Οργάνωσης, με είχε υποδείξει ο Βλαντάς και μετέφερα ειδήσεις.
Ο Κοντεκάς με το Σφακιώτη είχαν το στρατηγείο τους ψηλά σ’ ένα σπηλιάρι στου Μιτσιτσίρη το λέγαμε.
Στη μάχη των Κεραμειών 12-14 Νοέμβρη του ‘44 οι Ραμνιανοί έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο και η Ραμνή ήταν το κέντρο ανεφοδιασμού των μαχητών.
Η οργάνωση είχε και δική της σημαία….
Οι εκτιμήσεις μου λες, για τους αντάρτες ήσαν περίπου 500, έναντι των Γερμανών που ήταν πάνω από 2.000 με βαρύ οπλισμό.
Πέραν όλων αυτών, εχρημάτισες για πολλά χρόνια πρόεδρος της Ραμνής και διέθεσες άπειρες ώρες για τα κοινά του χωριού.
Εκείνο όμως που υπήρξε η μεγάλη σου αγάπη ήταν η οικογένειά σου, η γυναίκα σου και τα παιδιά σου.
Τα μεγάλωσες με τη σύζυγό σου, τα σπουδάσατε και τους δώσατε αρχές και αξίες, που σήμερα διακρίνονται στην κοινωνία.
Ο Θεός σε αξίωσε να ζήσεις πολλά χρόνια να τα βλέπεις να σταδιοδρομούν, να κάνουν δικές τους οικογένειες και να προοδεύουν.
Να κοιμάσαι ήσυχος, εξετέλεσες εις το ακέραιο το καθήκον σου, σαν άνθρωπος, σαν χωριανός, σαν οικογενειάρχης, σαν αγωνιστής.
Τα παιδιά σου σε πείσμα του χρόνου και της λογικής, όταν θα ανοίγουν ξανά και ξανά την πόρτα του σπιτιού σου, θα στέκονται με σεβασμό στη μνήμη σου,γιατί αυτό τους δίδαξες με τη στάση ζωής σου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα του τόπου σου, που σε λίγο θα σε σκεπάσει.
Αιωνία να είναι η μνήμη σου.
Λεωνίδας Βεγλιρής, δάσκαλος
*Ο παραπάνω επικήδειος εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό Αγ. Δημητρίου Ραμνής την 4η Δεκεμβρίου 2018
