Το ακούω συχνά μέσα μου κάτι τέτοιες μέρες το ποίημα του Σπεράντζα Σ. που είχα μάθει απ’ έξω, κι είχα απαγγείλει με καμάρι κι εθνική υπερηφάνεια κάποια 28η Οκτωβρίου κάτω απ’ το Ηρώο του Σχολειού μας.
Εκεί γύρω στα 1960, στους καιρούς εκείνους που δεν υπήρχαν κατασκοπευτικά «ντρόουνς» και μη επανδρωμένα σκάφη να εξοντώνουν τον εχθρό εξ αποστάσεως και χωρίς απώλειες…
Τότε που το κάθε λογής κατασκεύασμα ολέθρου δεν διέλυε τα πάντα στο λεπτό με το πάτημα ενός κουμπιού μόνο…
Τότε που η παλικαριά του υπερασπιστή, καθοδηγούσε αγνές ψυχές να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για την Πατρίδα και την Ελευθερία…
Τότε που οι «Ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες»…
Ήταν το αξέχαστο «ΠΙΝΔΟΣ» που ακόμα συγκινεί:
«Των προγόνων βλαστοί, μ’ ατσαλένια κορμιά
του πολέμου περνώντας τη φρίκη
της καρδιάς μας τη φλόγα τη φέραμε μια
ως εκεί που μας πρόσμενε η Νίκη.
Με τη λόγχη χαράξαμε αδρό στα βουνά
τ’ όνομά μας -γαλάζιο λουλούδι-
Να το πάρει ως τα πέρατα ο θρύλος ξανά,
στους λαούς να το κάμη τραγούδι.
Προσταγή στη φυλή μας, σαν νόμος βαρειά,
το παλιό ν’ αναστήσωμε θάμα.
Νάναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά
κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα.
Μάννα Ελλάδα, δική σου μια σάλπιγγα ηχεί
λες ακόμα στης Πίνδου μια κώχη,
Στους λαούς να θυμίζει γεμάτο ψυχή
το τρανό που ξεστόμισες “ΟΧΙ”».
Στην μνήμη τους αφιερωμένο!
Πανέμορφο