» …µε πολύ αξιοπρεπή και όµορφο ήχο
Αυτοί οι εργαζόµενοι ρεπόρτερ στους οποίους ο Γιώργος Νταλάρας απευθύνθηκε, νεαρά κυρίως σε ηλικία άτοµα, είναι οι συνάδελφοι των άλλων νεαρών µε πτυχία και µεταπτυχιακά, που εργάζονται ως σερβιτόροι στην εστίαση, που είναι συνάδελφοι σε άλλους εργαζόµενους στα Delivery οι οποίοι, εργάζονται για ώρες πάνω σε δύο τροχούς µε ό,τι αυτό συνεπάγεται και πολλές φορές ως δεύτερη ή και τρίτη εργασία.
Είναι οι ίδιοι συνάδελφοι µε όσους συλλέγουν τα σκουπίδια, για να βγαίνουµε οι πολίτες σε καθαρά πεζοδρόµια και δρόµους, που οι ίδιοι είναι επίσης συνάδελφοι στους τραυµατιοφορείς στα νοσοκοµεία και τρέχουν ασθµαίνοντας για να προλάβουν τα δύσκολα των συγγενών και γονιών µας.
Είναι οι συνάδελφοι όσων πάνω σε ένα τιµόνι υποφέρουν, µέχρι να φτάσουν στον επόµενο σταθµό του δροµολογίου τους, που κι εκείνοι είναι συνάδελφοι των εργαζοµένων εκείνων, στις υπηρεσίες ασφάλειας κτηρίων, όπως για παράδειγµα στούντιο, δισκογραφικές, τράπεζες και ξενοδοχεία.
Όλοι αυτοί οι εργαζόµενοι και χιλιάδες των χιλιάδων άλλοι, δεν ντρέπονται για το ότι εργάζονται… ίσως να έχουν κάποια στεναχώρια διότι θα ήθελαν ίσως, άλλες συνθήκες, ίσως την εργασία για την οποία αφιέρωσαν χρόνο σε σπουδές. Αλλά κανείς δεν ντρέπεται για την εργασία του όταν µέσω αυτής, επιβιώνει, πηγαίνει τροφή στα παιδιά του, ενισχύσει τις παραπέρα σπουδές του ή ακόµα και επιµελείται της εµφάνισης του.
Κανείς δεν προσβάλλει κανέναν, όπως κανείς δεν είναι πιο πάνω από κανέναν.
Κάποτε, ένας φωτογράφος έτρεχε πανικόβλητος να βγάλει φωτογραφίες σε ένα θέµα που κάλυπτα. Τον έβλεπα πώς διαχειριζόταν τις στιγµές του και πήρα την απόφαση να τον «ανατάξω»… Του ζήτησα τη φωτογραφική µηχανή για να τον βγάλω µία φωτογραφία να την έχει κι ο ίδιος. Χαµογέλασε.
Ζήτησα από έναν υπουργό να σταθεί δίπλα του και το έπραξε. Κλικ… Ζήτησα από έναν στρατηγό να σταθεί δίπλα στον φωτογράφο και το έπραξε. Κλικ… Ζήτησα και από τον πρωθυπουργό τότε Κωσταντίνο Σηµίτη µε τη σύζυγο του ∆άφνη να βγουν µία φωτογραφία µε τον φωτογράφο και το αποδέχτηκαν. Κλικ…
Ο συγκεκριµένος, πήρε ζωή, χαµογελούσε, όχι γιατί βγήκε φωτογραφίες µε γνωστούς και γνωστότερους, µα διότι ένας άλλος εργαζόµενος διαχειρίστηκε µαζί του το άγχος του και τις αγωνίες του.
Από τότε, όποτε βρεθώ σε ζωηρό θέµα, ξεκλέβω από τα χέρια φωτογράφων τις µηχανές τους και τους κάνω µερικές λήψεις. Απλά και µόνο κύριε Νταλάρα, κύριε Πολάκη, επειδή οι εργαζόµενοι είναι όλοι παιδιά κάποιων, αγαπηµένοι κάποιων, φίλοι κάποιων, συνάνθρωποι κάποιων.
Κυρίως δε, διότι η ζωή, φίλε καλλιτέχνη των φώτων και καλέ µου Παύλο Πολάκη και είµαι σίγουρος ότι το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά, η ζωή είναι απλά και µόνο ένα Κλικ…
