Στιγμές θέρους

«Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων».

Νίκος Καββαδίας, 1910 – 1975, ποιητής

Από το νερό ξεχωρίζει μόνο το σαγόνι, η μύτη και λίγο το μέτωπο.

Μακριά πίσω, κόσμος που προσπαθεί να βρει τα βήματά του στην άμμο, άνθρωποι επιλέγουν κατάλληλα σημεία εναπόθεσης της πετσέτας υψώνοντας το βλέμμα στον ήλιο που δεν μπορούν να αντικρίσουν, χέρια αγγίζουν ζεστές πλάτες με ελαφριά τινάγματα να φύγει η άμμος, κρέμες απλώνονται να δροσιστεί το σώμα, να γυαλίσει, να διώξει το μισητό λευκό του χειμώνα που φαντάζει κακός και λυτρωτικά μακρινός, παιδιά τρέχουν να προλάβουν το ξέσπασμα του κύματος που εμφανίστηκε από το πουθενά, υπνωτισμένα από το κροτάλισμα των βότσαλων όπως υποχωρούν, φίλοι που βρέθηκαν τυχαία και το δείχνουν με χαμόγελα κάτω από σκούρα γυαλιά, άλλοι που βρέθηκαν από σχέδιο και συντονισμένα απολαμβάνουν την ώρα που προφυλάσσει η σκιά της ομπρέλας, πόδια χωμένα μέχρι το πρώτο επίπεδο υγρασίας της αμμουδιάς, τρεις γυναίκες στήθηκαν για φωτογραφία κάτω απ’ το αρμυρίκι απαθανατίζοντας την εφηβική τους ηδυπάθεια, φωτογραφία που σε λίγο θα τρέξει από κινητό σε κινητό μέχρι να βρει θέση σε προσωπική ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, να θαυμάσουν φίλοι και γνωστοί την ανεμελιά των διακοπών και το δήθεν αυθόρμητο στιγμιότυπο που αποδεικνύει την γενικευμένη ευφορία, βρεγμένα ακροδάχτυλα γυρίζουν με αγωνία τις σελίδες της εφημερίδας μέχρι να εντοπίσουν καλά νέα, άλλα διατρέχουν ογκώδεις ιστορίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα ζηλευτών ερώτων, γιαγιά περιμένει την όρεξη του εγγονού με το πιρούνι στο ένα χέρι να προτάσσει ιδρωμένο θρεπτικό κεφτεδάκι και το άλλο να τακτοποιεί την ρόμπα λίγο κάτω από το γόνατο, καλογυμνασμένος νέος ρίχνει πρώτα μια ματιά στο κορμί των στιβαρών άτριχων μηρών και των γυμναστηριακών κοιλιακών και μετά ελέγχει για την ύπαρξη παρόμοιων επιδόσεων σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, αυτοκίνητο προσπαθεί να κερδίσει λίγα μέτρα σκιάς κάτω απ’ τα δέντρα με δυνατή μουσική να εκσφενδονίζει καψούρα απ’ τα ανοιχτά παράθυρα, ρακέτες στην αυτιστική, ξύλινη, μονότονη επιμονή τους, γλάρος στο πέρασμά του πάνω απ’ όλα λες και ψάχνει το διαφορετικό που και σήμερα δεν συμβαίνει, κάποιος προσποιείται ότι απολαμβάνει την σιωπή μα στην πραγματικότητα αδυνατεί να βρει λόγια και δύναμη για να εκφράσει τον έρωτά του που μένει το ίδιο σιωπηλός λίγα μέτρα πιο κει, τουρίστας εντοπίζει στους ώμους τα πρώτα σημάδια του μεσογειακού φωτός που αγνοεί με χαρακτηριστική ευκολία διψήφιους δείκτες αντιηλιακής προστασίας, αντροπαρέα έπιασε ψιλή κουβέντα με σχόλια για οτιδήποτε θηλυκό, λιγοστός, ξαφνικός άνεμος φέρνει απρόσμενη ανάσα μέχρι όλα να επιστρέψουν σε θέση Ιουλίου που ξέρει καλά ότι μπορεί να ζεστάνει ακόμα περισσότερο, τζιτζίκια στα δέντρα που αναθαρρούν για λίγο μέχρι να επιστρέψουν σε συγχορδίες θέρους, πάνω ψηλά δεκάδες νέοι επισκέπτες χαζεύουν τις πρώτες εικόνες ενός ουρανού χωρίς την παραμικρή ενοχή νέφωσης, θαυμάζουν το αντάμωμα θάλασσας και στεριάς και περιμένουν υπομονετικά να πατήσουν πόδι στο νησί με την σιγουριά ότι η ζώνη τους είναι σφιχτά δεμένη, ότι η θέση τους βρίσκεται σε όρθια θέση και ότι το ατομικό τους τραπεζάκι είναι κλειστό, η καντίνα μισοχωμένη στην άμμο, το μοτεράκι του φραπέ που στριφογυρίζει ασυγκράτητο και τα παγάκια που κροταλίζουν τη δροσιά τους σε πλαστικά ποτηράκια, γυαλιά πασίγνωστης φίρμας με προσφερόμενη τιμή παραλίας, βραχιολάκια να στολίσουν ηλιοκαμένους καρπούς και μασάζ να υποχωρήσει η αγκύλωση του καθημερινού προσφέρονται με χαμόγελο αλλοδαπών ηπείρων από Σομαλούς, Πακιστανούς και Κινέζους, γυμνόστηθες αναπηδήσεις και συγκεντρώσεις μισητής κυτταρίτιδας, έκπνοες ερωτήσεις για χώρα προέλευσης, πόλη διαμονής, ζωδίου και αγαπημένης ταινίας, βλέμματα με υπονοούμενα νυκτερινής εξόδου, σχόλια με πονηρό γελάκι και το επιθυμητό, εγκλωβισμένο στο συμφραζόμενο, όλα αυτά που είναι καλοκαίρι, που υπάρχουν και προσπαθούν με φωνή να αποδείξουν την ύπαρξή τους, όλα αυτά πίσω και μακριά από μένα, που καταφέρνω για λίγα έστω λεπτά να τα αγνοώ, με μάτια κλειστά, βυθισμένος σε σκέψεις που τρίζουν θαλασσινό αλάτι, ιδανικός στον εντοπισμό του επόμενου ταξιδιού που μπορεί και να μην πραγματοποιηθεί, ανάξιος εραστής οριζόντων που συνήθισα να αγνοώ, προστατευμένος στην δροσερή επιφάνεια του νερού που δεν αφήνει τίποτα να ξεχωρίζει.
Μόνο το σαγόνι, η μύτη και λίγο το μέτωπο