Η στήλη του Εννιαχωριανού

Τα σύγχρονα παιδιά Στάθης και Λία τα ‘χουνε, αυτό δεν είναι νέο, ουδέποτε το κρύψανε, ούτε και των γονέω. Είναι δυο σύγχρονα παιδιά, άνεργα για την ώρα, και περιμένουν τη στιγμή, που θα περάσ’ η μπόρα. Για ν’ αποκτήσουνε κι αυτά, δικό τους κεραμίδι, αφού το νοίκι σήμερα, είναι σωστό βαρίδι. Από παλιά γνωρίζονται, κι αν δεν φορούνε βέρα, ασκούνε τα καθήκοντα, συζύγων κάθε μέρα. Παντού πηγαίνουνε μαζί, κοινό έχουν ταμείο, κι ένα μικρό λογαριασμό, εις το Ταχυδρομείο. Μετέχουνε κανονικά, σ’ όλες τις εκδηλώσεις και δεν ξεχνούν κοινωνικές κι άλλες υποχρεώσεις. Σήμερα αποφασίσανε, να γίνουνε ζευγάρι νόμιμο εις την εκκλησιά, με του Θεού τη χάρη. Επήραν την απόφαση, ο Στάθης και η Λία, γιατ’ άρχισε να φαίνεται, καρπός εν τη κοιλία. Δεν θα ‘θελαν το σπλάχνο τους, να βγει στην κοινωνία, παράνομα και μια ζωή, να στέκει στη γωνία. Να το κοροϊδεύουνε, παιδιά μα και μεγάλοι, και να πληρώνει άδικα, ενώ θα φταίνε άλλοι. Γιατί από τον κόσμ’ αυτό, δεν λείπει η κακία, δεν μοιάζουν όλοι στο δεντρί, που λένε ακακία. Η ευλογία έρχεται, μέσ’ από το στεφάνι, θέλει κουμπάρο και παπά και τούτο μόνο φτάνει. Για όλη την υπόλοιπη ζωή θα ‘ναι ζευγάρι και όλα τα συζυγικά, μαζί θ’ αντέχουν βάρη. Ετσι μονάχα κλείνουνε, τα στόματα του κόσμου, για τ’ αληθές, υπογραφή, βάζω δια χειρός μου. Κουτσομπολιά να γίνονται, ο λόγος έχ’ εκλείψει, σαν τον Πιλάτο κάθα εις, τα χέρια θέλει νίψει.