Η στήλη του Εννιαχωριανού

Η απασχόληση
Στη γλώσσα τη δημοτική, την καθομιλουμένη,
στιχάκια γράφω μην περνά, η ώρα μου χαμένη.
Γνώσεις δεν έχω αρκετές, δεν έχ’ ούτε πτυχία,
γι’ αυτό αμφισβητούμενη είν’ η επιτυχία.
Πάντα η καθαρεύουσα, με μπέρδευε η γλώσσα,
τα ορνιθοσκαλίσματα, δεν κάνει μόν’ η κλώσσα.
Πρόβλημ’ ακόμα συναντώ και στην ορθογραφία,
εκεί που βελτιώθηκα, είν’ η καλλιγραφία.
Κι αν πού και πού διαβάζονται, οι γ-εδικοί μου στίχοι,
νομίζω πως οφείλεται, εν μέρει και στην… τύχη.
Οι ρίμες που ξεκίνησα και γράφω κάθε τόσο,
μου βγαίνουν γιατί προσπαθώ, το χρόνο να σκοτώσω.
Εις την προσπάθεια αυτή και εις το οίστρο απάνω,
ξεχνιούμαι κι ονειρεύομαι, το κάτι παραπάνω.
Ύστερα προσγειώνομαι κι ο νους καταλαγιάζει
και τούτη η κατάσταση, συνέχεια αλλάζει.
Πολλές φορές το σκέφτομαι, αν έπρεπε ν’ αρχίσω,
μα τώρα πια δεν γίνεται, οπίσω να γυρίσω.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν έχω αυταπάτες,
για να δειπνήσω μου αρκεί, μια τηγανιά πατάτες.
Μα όσους μ’ εκτιμήσανε και μου ‘στειλαν βιβλία,
από καρδιάς ευχαριστώ, μου ‘δωσαν ασχολία.
Να κάθομαι να μελετώ, σαν βρίσκω ευκαιρία,
να ξεθολώνει το μυαλό, απ’ την τρελή πορεία.
Απόλαυση το διάβασμα, ενός καλού βιβλίου,
που ηρεμία ψυχική, χαρίζει δια βίου.