Η στήλη του Εννιαχωριανού

Ελλήνων Ιστορία
Από την αρχαιότητα, είχ’ η Ελλάδα δείξει
ότι μεγάλους και τρανούς, ανθρώπους θ’ αναδείξει
Σε χρόνους προϊστορικούς κι ιστορικούς κατόπι,
πολλές γενιές περάσανε, πεφωτισμέν’ ανθρώποι.
Που φέραν την πατρίδα μας, μεσούρανα στα ύψη,
αιώνας δεν επέρασε, οι άξιοι να ‘χουν λείψει.
Σωκράτης, Πλάτων, Περικλής, Σόλων, Αριστοτέλης
καλύτερο διδάσκαλο, για τα παιδιά δεν θέλεις.
Κίμωνας και Θεμιστοκλής, Λυκούργος, Λεωνίδας
και Αριστείδης δίκαιος, σήμερα μην τον οίδας;
Φίλιππος και Αλέξανδρος, μεγάλοι Μακεδόνες
το έθνος διεσώσανε, σ’ τσ’ επόμενους αιώνες.
Ηρόδοτος και Ξενοφών, ιστορικοί μεγάλοι
και Πίνδαρος ο λυρικός, των ποιητών κεφάλι.
Ο Ηρακλής ημίθεος, όπως και ο Θησέας,
Μενέλαος και Αχιλλεύς, πανούργος Οδυσσέας.
Ο Αρχιμήδης πιο παλιός, από τους εφευρέτες
και πλείστοι, που προτείνανε, εις τους εχθρούς τσι μπέτες.
Δασκαλογιάννης στα Σφακιά, ξεσήκωσε την Κρήτη,
κι οι Τούρκοι τον εγδάρανε, πέρ’ απ’ τον Ψηλορείτη.
Κολοκοτρώνης αρχηγός, στον ένοπλο αγώνα,
κατά του τουρκικού ζυγού, δεν έκλεινε το γόνα.
Ονομαστοί εμείνανε Διάκος κι ο Παπαφλέσσας
που στο Μανιάκι έπεσε, τα πάντα διαθέσας.
Τση Κρήτης τους οπλαρχηγούς, μάζωξ’ ο Βενιζέλος
στο Θέρισο κα Ενωση, σημάδεψε με βέλος.
Και την επέτυχε κι αυτή, πρωθυπουργός μια μέρα,
δικαίως εδοξάστηκε, Εθνάρχη φέρει βέρα.
Τη χώρα μας κατάφερε, μεγάλη να την κάμει
αλλά δεν εκαβάλησε, εκείνος το καλάμι.
Ελάχιστους ανέφερα, από την Ιστορία,
που μεγαλούργησαν παλιά, στου έθνους την πορεία.
Μα σήμερ’ έχουμ’ έλλειψη, πατριωτών μεγάλη,
μακάρι να εμφανιστούν, εις τη γενιά την άλλη.
Κι ως τότε να κρατήσουμε γερά στο μετερίζι,
γιατί κανείς τη λευτεριά, δεν μας την εχαρίζει.