Όσες φορές τα κάλεσες πατρίδα τα παιδιά σου
και ζήτησες το αίμα τους όρθια για να σταθείς,
με γέλιο σού το πρόσφεραν, και σήμερα η θωριά σου
λάμπει όπως λάμπει ο ολόχρυσος ο ήλιος της αυγής.
Κι όταν του Οκτώβρη μιαν αυγή τα σύναξες και πάλι
κι είπες “στης Πίνδου τις κορφές το χρέος σας καλεί”
σκόρπισαν φως της Λευτεριάς τα ψυχικά σου κάλλη
κι όλοι οι λαοί σε βάφτισαν βασίλισσα στη γη.
Εκεί στης Πίνδου τις κορφές τις αιματοβαμμένες
πλιότερο φως ο ήλιος σου μητέρα εκεί σκορπά
και σου ζεσταίνει τις πληγές που ακόμα είν’ ανοιγμένες
από βαρβάρων σύνεργα που σκόρπαγαν φωτιά.
Στ’ άγια σου κείνα χώματα η δόξα έχει στημένο
ένα μνημείο αθάνατο στου χρόνου την τροχιά
μ’ αίμα ποτάμια ελληνικό το ’χει θεμελιωμένο
και λέει πως η ιερή σου γη δεν δέχεται σκλαβιά.
