Aλ Χαλίλι είναι η κεντρική και πιο ονομαστή αγορά του Καΐρου, αλλά αν ρωτήσετε κάποιον Έλληνα που ήταν από δέκα ετών και πάνω στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, ο πρώτος συνειρμός που θα κάνει είναι… ακουστικός, καθώς θα φέρει στον νου του τη φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, εκείνου του πιτσιρικά που έβλεπε το ’92 στην τηλεοπτική σειρά “Μπακούρια”.
Όπως αναφέρουν στην έκδοση “Ένα τραγούδι μια ιστορία” της εφημερίδας “Τα Νέα”, που υπογράφουν οι Δημήτρης Μανιάτης, Μαρία Μαρκουλή και Χάρις Ποντίδα, εκείνο το παιδί το έφερνε συχνά-πυκνά ο Νίκος Ζούδιαρης στο στούντιο του Κώστα Στρατηγόπουλου στην Κυψέλη, το οποίο ήταν κάτι σαν κέντρο διερχομένων, ένα περιφερειακό στούντιο, τόπος συνάντησης ροκάδων και μη. Σπουδαστής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ο Αλκίνοος είχε κάνει την πρώτη του μίνι επιτυχία επιτυχία παίζοντας στο νεανικό σίριαλ “Τα μπακούρια” – από τα πρώτα της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης που απευθυνόταν στο νεανικό κοινό. Ο Ζούδιαρης τότε δεν είχε σχέση με τη δισκογραφία. Το επάγγελμα του ήταν εκτελωνιστής. Το σαράκι της μουσικής όμως τον έτρωγε χρόνια και το στούντιο του φίλου του – μουσικού και ηχολήπτη, Κώστα Στρατηγόπουλου, ήταν ό,τι καλύτερο για να κάνει τις πρώτες του απόπειρες…
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, η δουλειά προχωρούσε και τα τραγούδια του αποκτούσαν σώμα και φωνή. Του Αλκίνοου και δύο συμφοιτητών του από τη Δραματική Σχολή- τους είχε φέρει ο ίδιος στην παρέα της Στέλλας Φυρογένη και του Γιώργου Χριστοδούλου. «Ο Αλκίνοος όμως», θυμάται ο Στρατηγόπουλος είχε έναν ενθουσιασμό που σε κέρδιζε με την πρώτη. Σχεδόν μια παιδική… φόρα που σε σκλάβωνε. Κουβαλούσε παντού την κιθάρα του και όπου καθόμασταν κι όπου βρισκόμασταν, ζήταγε την άδεια από τον μαγαζάτορα κι άρχιζε να παίζει τα τραγούδια».
Ο Ζούδιαρης θυμάται πως έγραψε το “Αλ Χαλίλι”: «Όχι δεν είχα πάει στην Αίγυπτο. Ήταν Αύγουστος, ήμουν στην Αθήνα και σε μια τυχαία παρέα, από εκείνες που ξεμένουν στην πόλη, έπιασα κουβέντα σε μια κοπέλα και μεταξύ αστείου και σοβαρού είπαμε να πάμε στην Αίγυπτο. Όχι ότι το πολυπιστέψαμε, αλλά το συμφωνήσαμε κι εγώ ανέλαβα να το οργανώσω. Από εκεί και πέρα κλείστηκα μέσα στο δωμάτιο κι άρχισα να ονειρεύομαι το ταξίδι και να γράφω. Σκοπός μου ήταν να περιγράψω τα συναισθήματά μου, μέσα από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Όταν το κατάφερα κι έγραψα τους πρώτους στίχους, κύλησε το τραγούδι μου προς τον Νείλο και το άφησα να με πάει…».
Το ταξίδι στην Αίγυπτο μπορεί να μην πραγματοποιήθηκε ποτέ, είχε γίνει όμως το πρώτο βήμα για ένα άλλο ταξίδι που έμελλε να δώσει στον Ζούδιαρη μια νέα ζωή και σ’ εμάς έναν από τους κλασικούς δίσκους της γενιάς του ’90. Και έναν νέο καλλιτέχνη. Αλλά πως έγινε και άνοιξε η πόρτα της δισκογραφικής;
«Είχε ο Στρατηγόπουλος σχέση με τη Λύρα, οπότε ένα demo το έδωσε εκείνος εκεί. Ύστερα από καιρό δώσαμε και έναν στην Polygram. Από τη Λύρα η απάντηση ήταν θετική αλλά πέρασαν 8-10 μήνες και δεν έγινε τίποτα», αφηγείται ο δημιουργός. «Η παρέα μας διαλύθηκε όπως γίνεται συνήθως στη ζωή. Η απάντηση της Polygram (μετέπειτα Universal) ήταν αρνητική: Τα τραγούδια ήταν παλιομοδίτικα και οι τραγουδιστές φάλτσοι. Αν δεν έμπαινε στον δρόμο μας η Δήμητρα Γαλάνη, δεν ξέρω αν θα κυκλοφορούσε ποτέ αυτός ο δίσκος». Η “Αγορά” κυκλοφόρησε τελικά με δική της ευθύνη στην Polygram, τον Νοέμβριο του 1993.
Καλές ακροάσεις μέχρι την επόμενη ιστορία με ρεφρέν!
