Μα η φλογίτσα του καθενός, κρυφοκοιτά. Σαν αναμμένο καντηλάκι, στο αγιάζι. Μα Θε μου, λίγο φως, τα κρούσταλα της ψυχής λιώνει. Μα τα ταξίδια, ξέρουν από σταθμούς. Και ξέρουν να περιμένουν. Του καθενός μας, το αντάμωμα. Γιατί κάθε ταξίδι κι ένα αντάμωμα είναι. Που περιμένει. Σαν ανάσα απαγορευμένη. Μα το καλό, για να ‘ρθει, θέλει να το πιστέψεις. Κι όντε το πιστέψεις, το καλείς. Μα όλοι οι δρόμοι, είναι ανοιχτοί. Παραδόξως.
Και ‘γω ταξιδεύω. Κοντά σε αυτό, που όλα είναι. Σ’ αυτό που είμαι και ‘γω. Και το ‘χα ξεχάσει. Για λίγο. Μα μου φαίνεται πως αυτό το λίγο, αιώνες κράτησε. Κι ύστερα, άνοιξε η αυλαία του νου. Και φάνηκαν όλοι οι σαλτιμπάγκοι. Ως είθισται. Κι έγινε η ψυχή μου, θυμίαμα. Πρός τους ουρανούς Σου. Διότι το καλό δε το συνηθίζεις. Το λαχταράς. Διότι το φως έρχεται, όταν θα ‘σαι έτοιμος. Κάλεσέ το. Είθε να έχεις πάντα φως. Διότι, ένα μεθύσι είναι όλα. Μέθυσε λοιπόν. Με όλους. Και με όλα. Το άγνωστο κι ελπίδα λέγεται αλλιώς. Γίνε το άγνωστο που μπορείς. Πρέπει να πετάξεις πολλά. Για να έχεις, όσα χρειάζεσαι. Κι η γριά επανάσταση, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Κάπου στην εθνική οδό. Ξεχασμένη κι από τον μύθο της. Και ‘συ καρδιά, σκαρφίζεσαι κομπίνες. Μπας και κονομήσεις. Κανα ξέμπαρκο όνειρο. Μα ‘γω, στα νέφελα θα σκαρφαλώσω. Και ‘συ, σκέψου όπως αγαπάς. Και όλες οι γιορτινές νύχτες, μένουν από τσιγάρα. Και ετσι εγω, κάπνισα μιά γιορτινή σκοτεινιά,.
Ολόκληρη. Χαίρε η ζεστασιά της καρδιάς. Χαίρε, νέφελο, θυσία στην αιώνια λιακάδα. Χαίρετε όλοι οι άνεμοι. Ταξίδι που αρχινά, κάθε που το φως κοιμάται. Μα του κόσμου τούτου τα δώρα, τα μοίρασα. Σε κάτι αναγκαιμένες σκέψεις. Που είχαν περισσέψει από τραπέζι γιορτινό. Μιάς γιορτής μυστικής. Που δε το ‘πα σε κανέναν. Πως ήμουν καλεσμένος. Κι ήρθανε όλα αυτά που περίμενα. Και άλλα τόσα που δε περίμενα πως θα ‘ρθουν. Κι ο μόνος καλεσμένος, εγώ ήμουν. Όλα τ’ άλλα ακάλεστα ήρθαν. Κι ήταν η γραμμή των οριζόντων, σα δάκρυ λες. Που χώριζε στα δυό το πρόσωπο τ’ ουρανού. Και μετά άκουσα τη βροχή. Ταξιδιώτης ήταν. Σε μακρινό ταξίδι. Από αυτά τα ταξίδια, που ονειρεύεσαι να κάνεις. Και είναι σα να τα έχεις ξεκινήσει ήδη. Πρέπει πρώτα να ταξιδέψεις μέσα στο νου, πριν αρχίσεις ένα ταξίδι. Και οι ιστορίες των αστεριών, μοιάζουν με ‘κείνες, ναυτικών παλιών. Και μοιάζουν ατέλειωτες. Και ‘γω.. Τι να πω εγώ…Που δεν το ξέρουν ήδη. Πολυκοσμία απόψε. Στην άκρη της αστροφεγγιάς.
