Πολλά παίζονται στη σημερινή πραγματικότητα. Για να συμπληρωθεί δε η εικόνα χρειάζεται και το κομμάτι του παζλ των γεωπολιτικών παραγόντων, που διαμορφώνουν και επηρεάζουν την εσωτερική και εξωτερική κατάσταση της χώρας. Οχι ότι δεν συζητούνται τα γεωστρατηγικά θέματα απ’ τους αρμοδίους φορείς, κάθε άλλο μάλιστα, παρουσιάζουν σημαντικές επιτυχίες, αλλά και στην επικαιρότητα καίει το διαπραγματευτικό με τους θεσμικούς, που τρώγονται μεταξύ τους. Μήπως και απεμπλακούμε απ’ τις αγκυλώσεις του χρέους, μπούμε προσωρινά στο πρόγραμμα Ντράγκι και πάρει μπρος η οικονομία. Τα γεωπολιτικά δεν παρουσιάζονται ως απλή υπόθεση. Είναι πολυσχιδή, εκτείνονται σε πολύπλευρα πεδία και εμπλέκονται κάθε είδους δραστηριότητες και συμφέροντα πολλών κρατών. Η Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε η κοιτίδα και το κέντρο των εξελίξεων. Βρίσκεται σ’ έναν γεωγραφικό χώρο, συνδετικό κρίκο, αφενός της εγγύς Ανατολής με τη Δυτική Ευρώπη και αφετέρου των Βαλκανίων με τη Βόρεια Αφρική. Στον διαγώνιο δε άξονα Εύξεινου Πόντου και Αιγαίου είμαστε συνεχώς σε αντιπαράθεση με την Τουρκία απ’ την εποχή του Τρωικού πολέμου. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενταχθήκαμε στο ΝΑΤΟ και αποτελούσαμε έναν σημαντικό παράγοντα της Δυτικής συμμαχίας στην περιοχή μαζί με τη γείτονα Τουρκία, που θεωρήθηκε αναγκαία η παρουσία της, αν και δεν είχε λάβει μέρος στον πόλεμο. Με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκε σ’ ένα ιδιόμορφο πολιτικοθρησκευτικό κράτος, που επιχειρεί να κηδεμονεύει τους γύρω λαούς με τους οποίους συνορεύει. Επιπλέον τα ελληνοτουρκικά θέματα έχουν οξυνθεί επικίνδυνα και βρίσκονται επί ξηρού ακμής κάθε φορά που αλλάζει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, πολλώ δε μάλλον μετά το 2010, που η οικονομία μας είναι χάλια, η κοινωνία αναστατωμένη και το ηθικό πεσμένο. Είναι η μόνη φορά, που έχουμε ανάγκη από ανυστερόβουλες στηρίξεις των συμμάχων μας. Πρωτίστως οικονομική και ύστερα πολιτική και αμυντική, για ν’ αντιμετωπίσουμε τους εκβιασμούς των πιστωτών μας και τις ύποπτες επιβουλές και αξιώσεις των γειτόνων μας. Στην Αττάλεια 13 – 14 Μαΐου θα γίνει συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των κρατών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, όπου θα παραβρεθεί ο κ. Κοτζιάς, εξοπλισμένος με τις σκέψεις και των άλλων κομμάτων. Εκεί θα τεθούν θέματα για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, να μην γίνονται παραβιάσεις σε εθνικές εορτές και Σαββατοκύριακα, να αποτραπεί πρόσφατη παράλογη απαίτηση χρησιμοποιήσεως του θαλασσίου χώρου μεταξύ Σκύρου και Λήμνου ως πεδίου βολής, που κόβει την Ελλάδα στα δύο και να εγκατασταθεί απ’ ευθείας τηλεφωνική γραμμή Αθηνών – Αγκυρας, ώστε να αποτρέπεται η κλιμάκωση επεισοδίων. Το Κυπριακό είναι αναγκαίο να συζητηθεί στη Σύνοδο, όπως ενδέχεται να τεθεί και το θέμα της Α.Ο.Ζ. Η νέα πολιτική ηγεσία του ΥΠ.ΕΞ. προβάλλοντας θεμιτές φιλοδοξίες μας είναι ευκαιρία να επικαλεσθεί τη γεωπολιτική θέση της χώρας και να ζητήσει στήριξη απ’ το ΝΑΤΟ, τώρα που οι σύμμαχοι δυσκολεύονται ν’ αναγνωρίσουν τον ιδιόμορφο Ερντογάν ως μοναδικό εκπρόσωπο στην περιοχή. Το μόνο αρνητικό σημείο, που δυσχεραίνει τη σχέση μας με το ΝΑΤΟ, είναι η θέση που πήρε η κυβέρνηση διαφοροποιηθείσα όσον αφορά το εμπάργκο εναντίον της Μόσχας για το ουκρανικό, που αποφασίστηκε στη Σύνοδο τον Απρίλιο του ’14. Στις διπλωματικές ικανότητες του κ. Κοτζιά επαφίεται ο χειρισμός αυτών των γκρίζων θεμάτων.
Στην Αττάλεια η Σύνοδος ΝΑΤΟ
