…Τώρα μπαίνει η μητέρα μου στην εκκλησία.
Το πρόσωπο της, ανάμεσα στα μαντήλια της, μοιάζει σαν ένα γλυκύτατο, φως ήρεμο, σ’ ένα πλαίσιο μαύρο.
Προχωρεί προς τον νάρθηκα.
Στέκεται ακίνητη πλάι στο στασίδι της.
Γυρνώντας το βλέμμα της,
κοιτάζει έναν έναν τους γερασμένους αγίους,
σαν να ψάχνει να βρει με ποιον μοιάζει ο γυιος της.
Μισοκλείνει τα μάτια της και θυμάται.
Με θυμάται μικρό να σκαλώνω στο στήθος της,
όπως ο μεταξοσκώληκας στο θυμάρι.
Με θυμάται να μπαίνω για πρώτη φορά στο σχολείο,
να διστάζω, να στέκομαι στην πέτρινη σκάλα του,
με την πάνινη τσάντα μου ριγμένη στραβά στην πλάτη μου.
Με θυμάται που γύρισα σπίτι μας
κι είχα, πριν τα γράμματα, ζωγραφίσει
έναν ήλιο, πάνω στην πλάκα μου.
Με θυμάται στη μυγδαλιά.
Με θυμάται να κάθομαι ανάμεσα
στ’ άγρια λουλούδια, να κοιτάζω μια πάνω,
μια κάτω, μέσα στο φως.
Με φέρνει σιμότερα. Θαρρείς πως με
βλέπει να στέκομαι αντίκρυ της.
Παίζουν τα δάκτυλα.
Τα χείλη της μοιάζουν, σαν έτοιμα να μιλήσουν.
Σχεδόν με ρωτούν:
«Δεν άλλαξε τίποτα».
Το φεγγάρι είναι όμορφο. Στο μάκρος του δρόμου,
κάθε χρόνο, οι ροδιές ανάβουν
τα κόκκινα ωραία φωτάκια τους
σαν να ’ναι να ’ρθεις.
Κι η γης βγάζει χλόη, να πατούν
μαλακά οι άνθρωποι που έρχονται.
Αλλά εσύ όλο σκέφτεσαι.
«Γιε μου, γιατί;»
Νικηφόρος Βρεττάκος
Η υποψήφια βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Κατερίνα Μανιμανάκη, παρουσιάζει θέσεις – προτάσεις εν όψει εκλογών
Ο Λάκωνας ανθρωπιστής ποιητής, αγωνιστής Δάσκαλος και απίστευτα ευαίσθητος άνθρωπος, που έκλεισε τριάντα και δύο χρόνια από την αναχώρησή του, τα κλείνει το καλοκαίρι δηλαδή, έλεγε κάποτε, τέλος δεκαετίας του ’70!
«Η διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας μοιάζει σαν να κρύβει μέσα της κάποιο μυστικό που είναι δύσκολο να ερμηνευτεί(…).
Θα έλεγα πως ένας καλλιτέχνης έρχεται στον κόσμο φέρνοντας μέσα του μια ιδιαίτερη ευαισθησία, φορτωμένη με πομπούς και δέκτες. Ξεχειλίζει από τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται και εκτονώνεται χτίζοντας, χτίζοντας το καλλιτεχνικό του έργο με αυτό το περίσσευμα. Χωρίς την εκτόνωση αυτή, η ζωή του σ’ αυτόν τον κόσμο θα ήταν δύσκολη. Το τι με κράτησε λοιπόν στην ποίηση είναι εύκολο να εννοηθεί. Ήταν η ανάγκη να απαλλαγώ από τα βάρη που με φόρτωσαν οι εξωτερικοί πομποί για να μπορέσω να υπάρξω».
Σημείωση:
Δεύτερη Κυριακή του Μάη κι η τρυφερότητα, ο σεβασμός, η Αγάπη, πυκνώνονται για να προσκυνήσουν τη Μάνα, όπου γης!..
Αυτή την απαράμιλλη “Μήτρα” που η “αμνιακή θρέψη” της ζωογονεί όλους τους οργανισμούς… Πόσα της οφείλει η Ζωή! Μάνα για τον άνθρωπο και τα πρωτεύοντα θηλαστικά, και Μάνα για την πράσινη Ζωή με το χώμα τον Ήλιο το Νερό, ασφαλώς! Χρόνια της πολλά.
