Στην εκπνοή του χρόνου

Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Τούτες τις μέρες, που ο παλιός χρόνος εκπνέει ασθμαίνοντας και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την έλευση του καινούριου, εκείνος νιώθει περισσότερο από ποτέ βαθιά μέσα του τη λαχτάρα της προσμονής του ερχομού του. Αδημονεί να αφήσει πίσω του, όσο γρηγορότερα γίνεται την απόγνωση του εγκλεισμού του, τη θλίψη των μοναχικών στιγμών του, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια των καιρών. Βαρέθηκε τη μισερή ζωή του και αποζητά το άλλο μισό που θα τη κάνει ολάκερη εναποθέτοντας περίσσιες προσδοκίες στον ερχομό του. Αναζητά επίμονα τη ζεστασιά της ανθρώπινης επικοινωνίας έστω και με τα πρόσωπα μισά και τα χαμόγελα καλυμμένα, αφού γνωρίζει τώρα πια καλά ότι η ψηφιακή επικοινωνία δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη φυσική προσέγγιση.
Ευπρόσδεκτη αλλαγή στη ζωή του η γιορτινή λάμψη που εκπέμπει γενναιόδωρα ολόγυρα η όμορφα στολισμένη πόλη. Ρουφά αδηφάγα, λοιπόν, τις γιορτινές στιγμές της και θαυμάζει τα στολισμένα φωτεινά παράθυρα της. Πιότερο από όλα, όμως, του αρέσει να αποκαμαρώνει τις ανέμελες νέες και νέους που αποθανατίζουν τη νιότη τους σε “σέλφι” εκδοχή με φόντο τους φουτουριστικούς γιορτινούς στολισμούς της.
Να φαντασθείτε περιμένει ακόμα και τον Άγιο Βασίλη σε ένα νοσταλγικό ταξίδι στα μονοπάτια της πάλαι ποτέ άδολης παιδικότητας του, ενώ συχνά- πυκνά με ασπίδα τις αναμνήσεις του νιώθει να χάνεται στους ήχους των πρωτοχρονιάτικων καλάντων των παιδικών του χρόνων.
Σε κάθε περίπτωση το έχει πάρει απόφαση ότι δεν θα επιτρέψει τίποτα να δυναμιτίσει την ανεμελιά του γιορτινού κλίματος, αφού ούτως ή άλλως ο κορωνοϊός θα κάνει το μακάβριο κύκλο του.

1 από 3

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Δύσκολο όμως τούτο, σχεδόν αδύνατο να συμβεί στην πράξη. Φταίει ο ατίθασος νους του που βάλθηκε σε συγχορδία με τους χτύπους της καρδιάς του να τριγυρίζει επιτακτικά εδώ και εκεί τούτες τις άγιες ημέρες. Φταίνε επίσης τα γιορτινά φώτα των ημερών που ξεπροβάλλουν και μεγεθύνουν τις εικόνες ντροπής και ξεμπροστιάζουν τα ανθρώπινα βάσανα που τελειωμό δεν έχουν.
Να, λοιπόν, που φτερουγίζει αχαλίνωτος και πάλι ο νους του στους ανθρώπους που χορεύουν ταγκό με τον θάνατο στις εντατικές αλλά και στα έρημα σπιτικά εκείνων που μάταια προσπαθούν με βαθύ αίσθημα πόνου να διαχειριστούν την απώλεια των αγαπημένων τους.
Άλλοτε πάλι, τούτες τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες φτερουγίζει στα επισφαλή καταφύγια αστέγων, που μπορεί για λίγο να στεγάζουν το σώμα τους μα ποτέ την ψυχή τους και στους ανήμπορους γέροντες που μάταια περιμένουν ένα φιλί, ένα χάδι!
Πικρή γεύση πλημμυρίζει την ψυχή του και από τις εικόνες των αφημένων παιδιών που τριγυρίζουν ολομόναχα στις απρόσωπες πόλεις αλλά και εκείνων των παιδιών που τους λείπει το ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον που δικαιωματικά τους ανήκει.
Κάποτε πάλι συλλογίζεται, με την αίσθηση του αβάσταχτου τρόμου των ματιών τους να διαπερνά το είναι του, τις γυναίκες που σιωπηλά υπομένουν την κακοποίηση και την ωμή βία του άντρα “αφέντη” μπλεγμένες, με τίμημα ακόμα και τη ζωή τους, στα αναπόδραστα δίχτυα μιας καλά οργανωμένης κοινωνικής συμβατικότητας.
Τρομάζει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ωμής βίας, της παράνοιας και του παραλογισμού και θλιβεται με τις εικόνες σε ροζ φόντο που σκορπίστηκαν με τα ισχυρά πλοκάμια της τεχνολογίας απροκάλυπτα ολόγυρα, απειλητικά για τα θύματα και χωρίς αιδώ από τους θύτες.

Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Ωστόσο τώρα που έμαθε να εκτιμά τα μικρά, απλά πράγματα που τον βοηθούν να κρατηθεί ζωντανός, τώρα που έμαθε να εκτιμά το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής, που μπροστά του όλα τα άλλα φαντάζουν ασήμαντα, πιστεύει ότι τα πάντα στο μέλλον θα είναι διαφορετικά.
Να ‘ναι, λοιπόν, το 2022 το έτος εκείνο που θα τεθούν οι βάσεις του επαναπροσδιορισμού των αξιών σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο;
Μήπως είναι καιρός να προταθεί ένα νέο πολιτικό αφήγημα που θα δίνει προτεραιότητα στο αναγκαίο αξιακό σύστημα, στη διαφάνεια, και στο απαραίτητο δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας των θεσμών;
Μήπως είναι καιρός να εκλείψει η ανούσια αντιπαράθεση και η έντεχνη κοινωνική πόλωση που διαρρηγνύει τις κοινωνικές μας σχέσεις;
Το βέβαιο σε κάθε περίπτωση είναι ότι η νέα εποχή που χαράζει απαιτεί ένα νέο κοινωνικό κράτος πρόνοιας που θα καλύπτει αυτούς που έχουν ανάγκη, θα επενδύει στη φροντίδα των συστημάτων υγείας και παιδείας, θα ενθαρρύνει την εργασία και θα ενισχύει τη δικαιότερη κατανομή του υπάρχοντος πλούτου.
Τότε μόνο, ίσως θα παύσουν να υπάρχουν όλες αυτές οι εικόνες αθλιότητας που ταράζουν την ψυχή του αλλά και το γιορτινό κλίμα των ημερών.

* Η Μαρία Μαράκη είναι  φιλόλογος