Αστραφτερή ξανοίγεσαι στην τρομερή ασπίδα
με τη θωριά σου ξεμετράς της γης κάθε κομμάτι,
συντρίβεις εις το πέλμα σου τη μαύρη αλυσίδα
συ! φτερωτή, αγέρωχη διώχνεις γλυκά το δάκρυ.
Ανδρεία ξεπετάχτηκε απ’ τα βάθη των αιώνων
λάμψες, παλιές τρισένδοξες στην ιστορία φέρνει
μουρμούρισαν τα κόκκαλα του γένους των ηρώων
ω! Ελευθεριά η ανάσα σου πέρα γοργά διαβαίνει
Μέσα βαθειά περίμενες με χείλη πικραμένα
της Νίκης το ξεφάντωμα με σάλπιγγα να κράξης
παρηγοριά διαλάλησες στ’ άθλια περασμένα
απτόητη επρόβαλες, τους Ελληνες να σκιάξης
Περνούσαν μέρες θλιβερές, μεσ’ της σιωπής τον τόνο
πάχνη σκλαβιάς εσκέπαζε κι εσύ φριχτά θρηνούσες
νάρθη γλυκό ξημέρωμα, ελεύθερο απ’ τον πόνο
να ξαπλωθής στα πέρατα όπως παλιά εζούσες
Με θάρρος επερπάτησες, μόνη σου στον αγώνα
κυλίστηκες αδίσταχτα στο αίμα των εχθρών σου
μόνη σου ξαναγύρισες τον θρυλικό αιώνα
για να χαρίσης Λευτεριά: λύτρωσι στον λαόν σου
Παλέψανε τα τέκνα σου πάντοτε ανδρειωμένα
τον θάνατο αψηφήσανε, τη Νίκη για να φέρουν
τα στήθη κι αν πληγώθηκαν ορμούσαν υψωμένα
τη δόξα στεφανώθηκαν, τόσοι λαοί το ξέρουν
Και τώρα υπερήφανη εις την Πατρίδα λάμπει
ξεχύνεται το διάβα της σ’ όλη την οικουμένη
πόλεις χωριά σκιρτήσανε λουλούδισαν οι κάμποι
Εσύ! ω χαίρε! Ελευθερία στα γαλανά ντυμένη…
