Στην Ελλάδα ζεις…

Κάπου, κάπως, κάποτε, σε τούτα τα μέρη, φτιάχτηκαν σπουδαία πράγματα. Οι Αγορές του Δήμου, ο διάλογος, η πολιτική σκέψη. Κοιτίδα της Δημοκρατίας, με τις αξίες που ξεκινούσαν από αυτή τη γειτονιά της βαλκανικής, να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο. Και η ίδια η Ευρώπη άλλωστε ελληνικό όνομα δεν έχει; Και σήμερα; Ποιο είναι το εξαγώγιμο “προϊόν” της πολιτικής μας σκέψης και δράσης ως χώρα; Πώς εξελίξαμε τις αξίες αυτές που τις έχουμε στολισμένες σαν… σεμεδάκια σε ένα παλιό σκρίνιο που τρίζει; Μάλλον ρητορικό το ερώτημα. Γιατί σε αυτή τη χώρα που κάποτε γεννήθηκε η γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση, σήμερα ο διάλογος έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Ακούμε τον άλλον όχι για να δούμε τι έχει να πει, αλλά μόνο και μόνο για να του απαντήσουμε.
Και κάπως έτσι προχωρά και η γενικότερη μεταρρύθμιση στη χώρα. Με συνοπτικές διαδικασίες, υποτυπώδεις διαλόγους και προειλημμένες αποφάσεις. Βλέπε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια ή -ακόμα πιο χαρακτηριστικά- Δημόσια Ραδιοτηλεόραση.
Και το χειρότερο όλων; Η όποια κριτική σε εσφαλμένες μεταρρυθμίσεις να είναι τις περισσότερες φορές στείρα. Χωρίς καμία αντιπρόταση, χωρίς πλάνο.
Εν ολίγοις, το μεταρρυθμιστικό μοντέλο αλά ελληνικά προβλέπει αποφασίζομεν και διατάσσομεν, αντιδρούμε μετ’ επιτάσεως και με κραυγές άνευ περιεχομένου.
Τι περίμενες άλλωστε από αυτό τον τόπο; Κάτι καλύτερο; Και γιατί; Λόγω του παλαιού… ένδοξου παρελθόντος;
Μα, σου τα ’χε πει ο Σαββόπουλος τότε λίγο πριν πέσουν τα τείχη… «…στο χειρότερο του ελληνισμού κομμάτι, στην Ελλάδα ζούμε».