Στην εορτή της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά

Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Θεοβάδιστου Όρους Σινά είναι ο σεβασμιότατος αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ κ. Δαμιανός κατά κόσμον Δημήτριος Σαμαρτζής.
Ο αρχιεπίσκοπος Σινά εκλέγεται από τη σιναϊτική αδελφότητα και χειροτονείται στην άγια πόλη Ιερουσαλήμ από τον εκεί πατριάρχη. Την 23η Δεκεμβρίου του 1973 ενθρονίστηκε ο κ. Δαμιανός στην αρχιεπισκοπή αυτή και μέσα στα 40 αυτά χρόνια επετέλεσε ένα θαυμαστό έργο, στο κεντρικό Μοναστήρι στο Σινά, κυρίως, αλλά και στα Μετόχια της Μονής. Το τεράστιο και θαμαστό Μοναστήρι στο μετόχι των Μουρνιών, εδώ στα Χανιά, από σωρός ερειπίων σήμερα αποτελεί ένα στολίδι, ένα πνευματικό κέντρο, όπου κάθε χρόνο στην πανήγυρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται ο κ. Δαμιανός από την Αίγυπτο και χοροστατεί στη Θεία Λειτουργία.
Αυτή η τεράστια αναστήλωση με μοναδικό παραδοσιακό τρόπο επιτεύχθηκε χωρίς καμία ενίσχυση κρατική από κονδύλια κ.λπ.. Αν θα ήθελε κάποιος να αναφερθεί αναλυτικά στο τεράστιο έργο του Δαμιανού στο μοναστήρι αυτό, με τις 3.000 βυζαντινές εικόνες και τα χιλιάδες χειρόγραφα, παπύρους, κ.λπ. θα χρειαζόταν δεκάδες σελίδες.
Με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Αικατερίνης και των 40 χρόνων αρχιερατείας του, το κείμενο αυτό το αφιερώνω στον κ. Δαμιανό με τις θερμότερες ευχές για να υπηρετεί την Μονή για πολλά χρόνια με υγεία.
Το Νοέμβρη του 1986 αποφάσισα να φτάσω για μια ακόμη φορά στους Αγίους Τόπους και στο Σινά αλλά χωρίς γκρουπ ώστε με ηρεμία να περιδιαβώ αυτούς τους ιερούς τόπους. Έτσι με το Ι.Χ., Peugeot, και τον φίλο Τάκη Χουλιόπουλο, φθάσαμε μέσω Κύπρου στο λιμάνι της Χάιφας. Μετά από έναν αλησμόνητο γύρο 3.000 χλμ. στο Ισραήλ, μέσω της τελευταίας εβραϊκής πόλης Εϊλάτ, στον κόλπο της Άκαμπα, μπήκαμε στην ατέλειωτη και πανέμορφη έρημο της χερσονήσου του Σινά.
Παρά τον καυτό ήλιο σταματούσαμε και περιεργαζόμαστε τις τέντες των Βεδουίνων που ζουν στην έρημο αυτή και μετά από ώρες ξαφνικά αντίκρισα με αφάνταστη συγκίνηση το Μοναστήρι του Σινά. Δεν το πίστευα ότι απόφταξα ως εδώ με το αυτοκίνητό μου. Ο σεβασμιότατος και οι άγιοι μοναχοί, μας υποδέχτηκαν και μας τακτοποίησαν σε έναν καλό χώρο αφού θα παραμέναμε για μια εβδομάδα.
Είχαμε όμως την τύχη να είμεθα εκεί και στην ιερά πανήγυρη της Αγίας Αικατερίνης, που τελείται με το παλαιό ημερολόγιο, και που θα μείνει αλησμόνητη η εμπειρία αυτή στη μνήμη μας. Την παραμονή η νυχτερινή Θεία Λειτουργία άρχισε γύρω στις 9 το βράδυ και τελείωσε ξημερώματα. Δεν πίστευα ότι εγώ που, το ομολογώ, δεν έχω υπομονή για πολύ λιγότερες ώρες στάθηκα εκεί για 9 ολόκληρες, και στενοχωρήθηκα και που τελείωσε!!
Το πρωί, το όχημά μου, στην αυλή της μονής, ήταν καλυμμένο από ένα πόντο πάγο. Μετά το πέρας της θ. λειτουργίας όλοι οι προσκυνητές, κυρίως Έλληνες από το Κάιρο που ήλθαν για την πανήγυρη, φιλοξενήθηκαν στο μεγάλο αρχονταρίκι της Μονής που ανοίγει μόνο αυτή την ημέρα.
Εκεί, οι Βεδουίνοι με τις καθαρές κατάλευκες κελεμπίες και τα λευκά τυρμπάν, τράταραν ζεστούς λουκουμάδες και άλλα γλυκά, νηστίσιμα φυσικά, αφού ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων. Ο αρχιεπίσκοπος κατά τη γιορτή, μοιράζει στους Βεδουίνους της περιοχής από ένα πακέτο με κάποια χρήματα, μια αλλαξιά εσώρουχα και άλλα είδη.
Δεν λησμονώ το χιούμορ του Δαμιανού, όταν έφθασε μια τετραώροφη τούρτα με τις ευχές του κοινοτάρχη του κοντινού αραβικού χωριού.
Ο σεβασμιότατος ευχόταν να ήταν δυνατόν να μετατραπεί και η τούρτα σε… νηστίσιμη για να φαγωθεί.
Αλησμόνητη επίσης, η εμπειρία από την άνοδο στην κορυφή του Σινά, όπου βρέθηκε το σκήνωμα της Αγίας Αικατερίνης και υπάρχει το εκκλησάκι της εκεί, στα 2.637 μέτρα.
Ο Νίκος Καζαντζάκης στα ταξιδιωτικά του, περιγράφει το ταξίδι του στο Σινά το 1927 με πορεία πάνω σε καμήλα για τέσσερις ημέρες.
Από τις πενήντα σελίδες που αφιερώνει στα ταξιδιωτικά του ο Καζαντζάκης για το Σινά, αντιγράφω:
«Κι άξαφνα από την κορφή ενός βράχου η χαρούμενη κραυγή του Καλμούχου:
– Ντερ! (Μοναστήρι!)
Κάτω σ’ ένα άπλωμα, ανάμεσα σε δυο αψηλά βουνά, φάνηκε τρογυρισμένο με μουράγια σαν κάστρο, το ξακουστό Μοναστήρι του Σινά. Ο σκοπός της πορείας. Πολύ είχα πεθυμήσει στη ζωή μου τη στιγμή τούτη, και τώρα που κρατούσα στα χέρια μου τον καρπό του μεγάλου μόχτου, χαιρόμουν ήσυχα, αμίλητα και δε βιαζόμουν».
«Τρεις μέρες τώρα αντίκριζα το άλλο, φοβερό, ανάνθιστο, όλο γρανίτη πρόσωπό του. Έλεγα: Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, η φωτιά που καίει, ο γρανίτης που δε χαράζεται από ανθρώπινες πεθυμιές. Και τώρα, σκύβοντας από το φράχτη στ’ ολάνθιστο τούτο περβόλι, ζω τα λόγια του ασκητή: Θεός έστι σκιρτημός και ήπιον δάκρυ».
«Το Μοναστήρι τούτο του Σινά είναι ένα ψυχικό θάμα. Μέσα σε αγριότατην έρημο, ανάμεσα σε αρπαχτικές, αλλόθρησκες, αλλόγλωσσες φυλές, γύρα από ένα πηγάδι νερό, δεκατέσσερεις αιώνες τώρα υψώνεται σα φρούριο το Μοναστήρι τούτο κι αντιστέκεται στις φυσικές κι ανθρώπινες δυνάμεις που το πολιορκούν».
Στην έρημο του Σινά κατέφθαναν ασκητές από τον 4ο μ.Χ. αιώνα και πολλοί από αυτούς ληστεύονταν ή φονεύονταν κατά την πολυήμερη σκληρή πεζοπορία τους. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε αμέτρητα ενδιαφέροντα για το Σινά αλλά ο χώρος δεν το επιτρέπει. Απομακρυνόμενος με το αυτοκίνητό μου για να επιστρέψω στο Ισραήλ, για αναχώρηση από το λιμάνι της Χάιφα πάλι, κάθε λίγο σταματούσα και γύριζα το βλέμμα μου πίσω με συγκίνηση αφού αποχαιρετούσα έναν αγιασμένο απόκοσμο τόπο που για 1500 χρόνια άγιες μορφές τον κράτησαν και τον κρατούν σαν ένα κάστρο της Ορθοδοξίας μα και του ελληνισμού, αφού οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι τον θεωρούν σαν έναν από τους ιερότερους γι’ αυτούς τόπο.
Νοσταλγώ αφάνταστα αυτόν τον αγιασμένο τόπο και συχνά μου έρχονται στη θύμηση η έρημος, τα άγρια καφετιά βουνά, οι άγιοι μοναχοί, η κορφή του Μωυσή όπου ανέβηκα αρκετές φορές με τις μικρές, τότε κόρες μου, η ψηλή κορφή της Αγίας Αικατερίνης, οι αφάνταστα φιλικοί Βεδουίνοι και αμέτρητα άλλα.
Αλλά γνωρίζω πως δεν είναι δυνατόν πλέον να φτάσω εκεί και έτσι μόνο μου μένει η νοσταλγία και συγκίνηση της θύμησης.