Έτσι είναι μ’ αυτήν την πόλη…. Δεκαετίες τώρα ζει σ’ ένα τέλμα. Οι Θεσμικοί, οι Άρχοντες αυτού τού τόπου, φαίνεται ότι την αγαπουν τόσο πολύ που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτήν.
Έτσι αντί να συζητάμε σήμερα για την αναμόρφωση των δημόσιων χώρων, όπως το στρατόπεδο Μαρκοπούλου ή την περιβόητη ενοποίηση του πάρκου Ειρήνης και Φιλίας με τον Δημοτικό Κήπο, ασχολούμαστε με την εξαφάνιση των Κρι – Κρι.
Αναρωτιέται ο πολίτης, η ανάπλαση επέκταση του Κήπου, ξεκινάει με την απομάκρυνση,των ζωντανών; Αυτό ήταν η προτεραιότητα ή ο σχεδιασμός;
Εδώ χρειάζεται και όραμα της λειτουργικότητας αυτού του χώρου για τον πολίτη. Ενός χώρου που θα μπορούσε να ξεκινάει από τον Κήπο και να καταλήγει στην Τάφρο στο Κουμ Καπί.
Αλήθεια πώς είναι δυνατόν να βολευόμαστε με ένα Δημοτικό κήπο που κατασκεύασε το 1870 ο Ρεούφ Πασά, τότε με 5.000, τώρα με με 100.000, κατοίκους.
Το 1924 ξεκίνησε να κατασκευάζεται και το Ρολόι σε σχέδια του Δ. Κολλάρου και τελείωσε το 1927. Για τη συντήρηση του προσπάθησαν 4 Δήμαρχοι πάνω από μια δεκαετία.
Φανταστείτε λοιπόν πόσα χρόνια θα χρειασθούν για την ενοποίηση των χώρων…
Προς το παρόν αρκούμαστε στην απομάκρυνση των Κρι-Κρι
