Στην Είσοδό Σου τη Σεπτή…

Σήμερα…
«Ὁ Νυμφίος ὁ κάλλει ὡραῖος, παρὰ πάντας ἀνθρώπους, ὁ συγκαλέσας ἡμᾶς, πρὸς ἑστίασιν πνευματικὴν τοῦ νυμφῶνός σου, τὴν δυσείμονά μου μορφήν, τῶν πταισμάτων ἀπαμφίασον, τῇ μεθέξει τῶν παθημάτων σου, καὶ στολὴν δόξης κοσμήσας, τῆς σῆς ὡραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρὸν ἀνάδειξον, τῆς Βασιλείας σου ὡς εὔσπλαγχνος».
Απόστιχα Ιδιόμελα (Ηχος πλ. Β’) Μεγάλη Δευτέρα – Εσπέρας.
Πορεία προς το Πάσχα…
Φθάνει, ο Αθώος στο Πάθος Του… Δεν έχουν ακόμη πλήρως απολυθεί έως και την τελευταία ανασεμιά, τ’ αρώματα που φέρει η “άχραντη οντότητα” της Ιερής Του παρουσίας…
Τ’ αρώματα τα εξαίσια της μυρτίλου Τιμής, της Βάιας Αγάπης, των δοξαστικών αναφωνήσεων στο Πρόσωπό Του!
Δεν έχουν ακόμη πλήρως σβήσει…
Οι Μεγάλες Ωρες του Σωτήρα, ξεκίνησαν κιόλας, Δευτέρα πρωί…
Αρχή της Αγωνίας Του, στη σεπτή και άχραντη Διαδρομή της Μαρτυρικής Του Θανής… Διαβαθμίζεται σ’ ένα εβδομαδιαίο χρονικό εύρος, θλιμμένο, γκρίζο και πικρό, ως πένθιμο προοίμιο του Μαρτυρίου που έπεται, και κορυφώνεται δραματικά με τη Σταύρωση και την Αγία Ταφή Του, προς το τέλος της εβδομάδας…
Τα γεγονότα, δομημένα στον εφταήμερο χρονικό δρόμο του Θεανθρώπου, μέσα από την αναλγησία των εχθρών Του· τον διωγμό, την προδοσία, τον ευτελισμό, την αγωνία, τον φόβο, τον πόνο, τον θάνατο!
Τα φωτερά πρωινά και τα δειλινά πορφυρώματα του Ηλίου, θα μηνούν πως ο Ναζαρηνός της Αγάπης μας, προπηλακίζεται, χλευάζεται, προδίδεται, αγωνιά και κλωνίζεται -ως άνθρωπος- στη Γεθσημανή μόνος, ολομόναχος!…
– Κύριε και Πατέρα μου, μήπως, μήπως όχι; Αυτό το ποτήρι λέω, το πικρό, να παρέλθει από μένα; Μα, τι λέω; Ας γίνουν όλα, ως εσύ αποφάσισες!
Ως Εσύ, αποφάσισες…
Μέσα από την Ενανθρώπιση, ο Γιος υποφέρει, πονεί, τον πόνο του Ανθρώπου πονεί, και βεβαίως και για τούτο, για το ότι δηλαδή, υπερνικά τον τρόμο του επερχόμενου θανάτου, μαρτυρικού και ατιμωτικού θανάτου, προβάλλει μεγαλειώδης η ΣΥΝΕΠΕΙΑ! Εκείνη που θεϊκά πυκνώνεται δοξαστικά στην Αρση των κριμάτων του.
Για να σωθεί η Τιμή του.
Με τον Μεσσία, ως είχε προ-διαγραφεί, με απόφαση του Ανώτατου Οντος. Και πάντα η Διαδρομή στις τραχείες ατραπούς που άνθρωποι χάραξαν για τον Εκλεκτό, για τον κάθε εκλεκτό κι αθώο, που ήθελε -στις σημερινές προβολές- προτάξει τους ανιδιοτελείς του αγώνες, για τη μείωση της ανθρώπινης αδικίας!
…Τα φετινά Πάθη του Χριστού, του Χρισμένου την αρετήν, αποτυπώνουν συνειρμικά και με “σκληρήν ευκρίνεια” τα πάθη των δύσμοιρων ικετών, εκτεθειμένων και γυμνών, στους όχι φιλόξενους πάντα, σύνορους δρόμους της υφηλίου…
Και για κείνους μίαν Ανάσταση         -όποτε, είθε- είναι ασφαλώς στα Ζητούμενα και τις ευχές μας… Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.