Ροδόχρωμη κι ευωδιαστή ξετυλιγότανε, στεφάνωνε τις Χανιώτικες Μαδάρες, απλωνότανε, ειρηνικός καταχτητής, μπογιάντιζε την περήφανη κορφή στο ανημέρωτο Εννιαχωρίτικο Κουτρούλι με τα φουργιάρικα γίδια αποκουρασμένα να ετοιμάζονται μετά της νύχτας το μηρυκασμό για καινούργιο σβάρνισμα στις κακοτράχαλες οροπλαγιές και κατρακυλούσε αχνιστή η καινούργια ετούτη Σαββατιάτικη μέρα.
Φώτιζε το φιδωτό δρόμο, αγκάλιαζε τη σκαρφαλωμένη στις πλαγιές Κεραμωτή και κατηφόριζε λίγο κόμα για να σταματήσει εκεί στην εκκλησιά της Αγίας Κυριακής που μαζί και η νεκροπολιτεία καλοδέχεται τους οδοιπόρους της ζωής.
Μεγάλη κι αγιασμένη μέρα τούτο το Σάββατο, μαθές, για όλους εμάς τους λιγοστούς που βρεθήκαμε και πιότερο για το Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό που τον αξίωσε ο Θεός μετά από φόρτο εργασίας και προβλήματα πολυποίκιλα να τα καταφέρει και να ξανάρθει στα πατρογονικά του μονοπάτια δι’ ευλογίας του κατά πάντα σεβαστού Ποιμενάρχου μας κ.κ. Αμφιλοχίου για να αποτίσει φόρο τιμής και σεβασμού στον μακαριστό παπά Νικόλα που πριν λίγα χρόνια μεταπήδησε από τον κόσμο ετούτο στην αιωνιότητα. Δεσμοί αίματος, από μια οικογένεια η καταγωγή τους, μα και βαρύ το χρέος προς τον εκλιπόντα που με πνευματικά και ηθικά εφόδια είχε προικίσει τον Καλό Ποιμένα που μαζί με τα γερά του θεμέλιά ανηφόρησε στην μετέπειτα αγιασμένη διαδρομή του σαν ηγέτης της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου Χανίων.
Κατανυκτική η θεία λειτουργία με τον Σεβασμιότατο και τους άξιους συνοδούς του, τον Ηγούμενο της Χρυσοσκαλίτισσας, τον τοπικό εφημέριο, τους καλλίφωνους ιεροψάλτες που σκόρπιζαν βυζαντινούς ύμνους, πλημμύριζαν ιερό δέος την εκκλησιά, πετάγονταν από πόρτες και παραθύρια σκόρπιζαν στα γκρεμνά για να καταλήξουν στην ασημένια θάλασσα που χαρούμενη κι αυτή στραφτάλιζε μαζί μας. Συγκίνηση στερνά μας κατέλαβε με τα επιμνημόσυνα τροπάρια κι οι προσευχές μας ανταμώσανε για την ανάπαυση της ψυχής του εκλιπόντος παπά Νικόλα.
Ταπεινά και σοφά τα λιγοστά που ακούσαμε από τον Σεβασμιότατο κι ο νους μου καταλάγιαζε στην απαράβατη οδό που όλοι διαβαίνουμε και πως χρέος μας να την αφήνουμε μυρωδάτη ξωπίσω μας.
Κοινωνήσαμε όσοι μπορούσαμε, πήραμε αντίδωρο κι ευλογία και τα παιδιά του συγχωρεμένου παπά Νικόλα δημιούργησαν πια ένα ευχάριστο περιβάλλον στο όμορφα ανακαινισμένο σπίτι τους, λίγα μέτρα πιο κάτω από την εκκλησιά, όπου με καφέ, θαυμάσια εδέσματα και ντόπιο κρασί εκτονωθήκαμε.
Κι η χαρά μου μεγάλη, που εκεί, όλοι αντάμα στον άνετο χώρο με τη θαυμάσια θέα, γνώρισα έναν ποιμενάρχη, έναν γνήσιο θρησκευτικό ηγέτη. Γελαστός και πρόσχαρος, με άνεση κι ευκολία στο λόγο του για της ζωής τα βιώματα. Ένας φίλος, ένας άνθρωπος όπως κι εμείς, γιατί άνθρωπος είναι κι εκείνος, άνθρωπος κι ο Χριστός μας όπως ήρθε στη γη να μας σώσει από τις αμαρτίες θυσιάζοντας τον ίδιο του τον εαυτό.
Ήτανε μια μεστή κι αξέχαστη μέρα που θα με συνοδεύει για πάντα.
* gkamvysellis@yahoo.gr
