Οι μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης, Χριστούγεννα, Πάσχα και η Κοίμηση της Θεοτόκου, που αποτελεί το Πάσχα του καλοκαιριού όπως λέγεται και το γιορτάζουμε μεσ’ το κατακαλόκαιρο – τον Δεκαπενταύγουστο, τώρα δηλαδή, “σηματοδοτούνται” από θαυμαστά γεγονότα, που εμείς οι ταπεινοί άνθρωποι, αποκαλούμε “θαύματα”…
Oπως το Πάσχα που γιορτάζουμε την άνοιξη και η “Ανάσταση” του Χριστού μας νίκησε τον “Θάνατο” έτσι, και η “Κοίμηση της Θεοτόκου” “σηματοδοτείται” από ένα χαρούμενο, χαρμόσυνο γεγονός…
Όταν κοιμήθηκε σαν απλή θνητή και είχε προετοιμασθεί, αφού άγγελος Κυρίου τρεις ημέρες πριν της το είχε αναγγείλει, μετά τον ενταφιασμό της από τους Αγίου Αποστόλους που τους μετέφεραν (νεφέλαις) σύννεφα δηλ. στη Γεσθημανή, το σώμα Της το θνητό, ανελήφθη “μετέστη” στον Ουρανό δίπλα στον Γυιό και Θεό Της. Έγινε όπως αποκαλούμε “ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ της Υπεραγίας Θεοτόκου στους Ουρανούς “ΣΩΜΑΤΟΣ – ΨΥΧΗΣ και ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ…”
Αυτό δεν μπορούμε να μην το αποκαλέσουμε “ΘΑΥΜΑ”.
Τα ίδια συναισθήματα που νοιώθουμε το Πάσχα με την Ανάσταση του Κυρίου καθώς και τη θλίψη, για τον Σταυρικό Του θάνατο κατακλύζουν την ψυχή και την καρδιά μας. Μια “χαρμολύπη” μας πλημμυρίζει στην Κοίμηση της Παναγίας όπως συμβαίνει πάντα στον θάνατο…
Όμως η χαρά, η συγκίνηση και η ευτυχία υπερτερούν… Η λύπη περνά χάνεται, αφανίζεται, επισκιάζεται…
Η Παναγία μας μετέστη στους Ουρανούς… Όμως, για να είμαστε βέβαιοι, ότι ακόμη και μετά τον θάνατό Της δεν μας εγκατέλειψε, άφησε ένα “Σύμβολο”. Όταν ο Απόστολος Θωμάς ο οποίος απουσίαζε στην κηδεία πήγε μαζί με τους άλλους στον τάφο Της στη Γεσθημανή, έκπληκτος είδε μέσα στον τάφο, ότι υπήρχε μόνο η νεκρική σινδόνα. Αυτή, είναι η γέφυρα που ενώνει “ΓΗ” και “ΟΥΡΑΝΟ”, δηλ. τους ανθρώπους με τη Θεοτόκο…
Είναι αδιάσπαστη απόδειξη, “ΣΥΜΒΟΛΟ” αγάπης για τους ανθρώπους… Πάντοτε θα είναι δίπλα μας θα συντρέχει, θα μεσιτεύει, θα γιατρεύει… Μαζί με τον φύλακα άγγελό μας θα μας προστατεύει από κάθε κακό… Και ο υμνωδός στην εορτή Της ψάλλει… “Εν τη γεννήσει της παρθενίαν εφύλαξας εν της Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε…”
Όσο για την αγία Της ψυχή στις εικόνες της Κοίμησης, απεικονίζεται σαν ένα “βρέφος” φασκιωμένο ή μη, που το κρατά ο Ιησούς, βρισκόμενος όρθιος στο κέντρο του νεκροκρέβατου…
Την Σεπτήν αυτή εικόνα, συμπληρώνουν οι Άγιοι Απόστολοι, Άγγελοι πολλοί, που ανοίγουν τις πύλες του ουρανού να την υποδεχτούν καθώς και μυροφόρες γυναίκες…
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς Χριστιανός και να μην έχει επικαλεστεί τη βοήθεια της Παναγίας. Αυτήν έχομε για στήριγμα και παρηγοριά μας…
Και ένας σύγχρονος ποιητής ο Γ. Αθάνας κάπου σ’ ένα ποίημά του αναφέρει:
“Παναγιά μας δέξου,
τις ταπεινές μας ικεσίες
και δώσε Παντοδύναμε Θεέ
να παλιώνουν στη “ΓΗ” Σου
οι εκκλησίες,
να μην παλιώνει
“η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΠΟΤΕ…”
Πολλές εικόνες της Παναγίας εκτός από την Κοίμηση, είναι αφιερωμένες στη Χάριν Της. Κάθε εικόνα, αν μπορούσε να μιλήσει, για κάποιο “ΘΑΥΜΑ” θα ‘λεγε που η Παναγιά είχε καμωμένο…
Γι’ αυτό έδωσαν οι άνθρωποι στη Χάριν Της, “όνομα διαλεγμένο…”.
Αρκετά είναι τα προσωνύμια που ‘χουν δώσει οι άνθρωποι… Αναφέρω μόνο μερικά που θυμάμαι, γιατί είναι κι άλλα πολλά και μερικά τελείως άγνωστα σε μας, όπως και τα θαύματα που ομολογούν οι εικόνες κι απ’ αυτά παίρνουν και το αντίστοιχο προσωνύμιο οι εκκλησίες που ‘ναι στη Χάριν Της χτισμένες και αφιερωμένες…
ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Σε είπαν:
• Παναγία Αντιφωνήτρια (Μυριοκέφαλα)
• Ρόδον το Αμάραντο
• Άξιον εστί
• Γοργοϋπήκοο
• Γρηγορούσα
• Φανερωμένη (Λευκάδα)
• Παντάνασσα
• Μαλεβή
• Εκατονταπυλιανή (Πάρος)
• Οδηγήτρα
• Ευαγγελίστρα (Τήνος)
• Μονή
• Πορταΐτισσα
• Σκέπη
• Χρυσοσκαλίτισσα (Βάθη Κισάμου)
Υπάρχουν και πολλά ακόμη προσωνύμια που έχουν δοθεί στη Χάριν Της και όλα για κάποιο “ΘΑΥΜΑ” θα μιλούν σε κάθε πόλη, χωριά και νησιά της πατρίδας μας. Ανήμερα, στήνονται άπειρα στην εορτή Της πανηγύρια… Οι άνθρωποι τα γιορτάζουν με πλούσιο φαγοπότι γέλια, τραγούδια και χορούς…
Εκτός όμως από τα προσωνύμια που οι άνθρωποι Της έχουν δώσει, συγγραφείς, εκκλησιαστικοί, ποιητές και υμνωδοί έχουν δημιουργήσει υπέροχα έργα, πεζά (Παπαδιαμάντης) ποιήματα (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης) υμνωδοί εκκλησιαστικοί με υπέροχους ύμνους και πολλοί άλλοι…
Εκείνο όμως, που κι εγώ μέχρι πρότινος δεν γνώριζα, ήταν οτι και ο σύγχρονος Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης, συνεπαρμένος από την Εκλαμπροτέραν και Ενδοξοτέραν των Χερουβείμ και Σεραφείμ (δηλ. την Παναγία μας μεταξύ των αγγέλων) ενεπνεύσθη από τον Θεό και συνέγραψε έναν υπέροχο, συγκινητικό, κατανυκτικό, μαγευτικό “ΥΜΝΟ” στη Χάριν Της το 1920 μ.Χ.
Ομολογώ, ότι ακούγοντάς τον εγώ και κάθε πιστός φαντάζομαι, η ψυχή και η καρδιά του μαγεύεται… Αποτελείται από 24 στίχους και στο τέλος κάθε τετράστιχου, αναφέρεται όπως και στους χαιρετισμούς, το “Χαίρε νύμφη ανύμφευτε” σαν Επωδός. Ψάλλεται σε ρυθμό Βυζαντινής Μουσικής και ήμασταν τυχεροί κι εφέτος ανήμερα που τον ακούσαμε.
Τέλος, οφείλω να ευχηθώ σ’ όλους “Χρόνια Πολλά και καλά” και οι εορτάζοντες και εορτάζουσες να χαίρονται το όνομα και τη γιορτή τους.
*συνταξιούχος νηπιαγωγός
