“Στην κιβωτό των ονείρων…”

«Η συλλογή έργων είναι μια άσκηση συναισθημάτων…» δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του ο συλλέκτης Σωτήρης Φέλιος του Ιδρύματος «Η άλλη Αρκαδία», που από τις 24 Οκτωβρίου 2014, έως τις 24 Ιανουαρίου 2015, παρουσιάζει στο φιλότεχνο κοινό της πόλης μας έργα της αξιόλογης συλλογής του, επιλεγμένα απ’ τον Χανιώτη ζωγράφο Μιχάλη Μανουσάκη!
“Στην κιβωτό των ονείρων” ο τίτλος της, σε προσκαλεί σ’ ένα ταξίδι ονειρικό κι ανακουφιστικό στον φανταστικό χώρο της Τέχνης, στους τρεις -πλήρεις έργων- ορόφους, της Δημοτικής μας Πινακοθήκης!
Να ’μαστε λοιπόν κι εμείς στην είσοδο, περνάμε γοργά στο ισόγειο, με τις αισθήσεις όλες σ’ επιφυλακή, για να μην μας ξεφύγει τίποτα, να χαρούμε το καθετί, να βυθιστούμε στη μαγεία του χρώματος και των σχημάτων, να χαθούμε σ’ ονειρικά τοπία, να κάνουμε γνωριμία με λογής-λογής ανθρώπινες μορφές, να μοιραστούμε όνειρα, ανησυχίες, προσδοκίες…
Ενα πρώτο βλέμμα και μια ποικιλία θεμάτων επιζητά την προσοχή μας!
Από πού να ξεκινήσει κανείς, και πού να σταματήσει, που αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα των εκθεμάτων σε γραφή και θεματολογία, θέλουν το χρόνο και την ξεχωριστή ανάλυσή τους!
Όπως τα μεγάλα τοπία, τα νησιώτικα, που σε κρατούν ώρα κοντά τους και σου θυμίζουν ξέγνοιαστες διακοπές αλλοτινών χρόνων ή οι μινιατούρες με την επίπονη ψιλοδουλειά, τα νυχτερινά τοπία των δέκα εκατοστών, με τα κτήρια τους μικρές κουκίδες φωτός, να σπάζουν τα σκοτάδια της νύχτας! Είναι κι εκείνο το ψηλό, καφετί κεράκι, που με το “υπαίθριο φως” του να τρεμοπαίζει μέσα στα πασχαλινά αγριολούλουδα της φτωχής Ελληνικής γης, σου θυμίζει, και τι δεν σου θυμίζει…
Σειρά έχει τώρα ο πρώτος όροφος!
Γοργά ανεβαίνουμε τα σκαλιά -παραβλέποντας το ασανσέρ!- και μας υποδέχονται μια σειρά καλοδουλεμένα λουλούδια που καλύπτουν όλο τον τοίχο στο βάθος. Στο πλάι γυναικείες, εκφραστικές μορφές μας κοιτούν καταπρόσωπο, παραδίπλα στιγμιότυπα σε παστέλ  χρώμα από ένα κολάζ αναμνήσεων από καλοκαιρινό ταξίδι με το πλοίο, στην απέναντι πλευρά μια σειρά σατιρικά κομμάτια -γελοιογραφίες προσώπων και καταστάσεων που περιμένουν τη σειρά τους…
Από πίνακα σε πίνακα, βήμα-βήμα κατά μήκος των τοίχων που έχουν πάρει ζωή, κάθε καλλιτέχνης με το χαρακτηριστικό, προσωπικό του ύφος θα εκφραστεί, θα εκθέσει τις δικές του εντυπώσεις, θα διεκδικήσει την προσοχή μας…
Και θα την έχει!
Ξανά ανηφόρα τα σκαλιά, ενώ το μάτι κοιτά αχόρταγα τους δυο ορόφους κάτω, μια που η κατασκευή του χώρου, απ’ όπου κι αν σταθείς -από ψηλά ή χαμηλά- σου δίνει τη δυνατότητα να παρατηρήσεις και να θαυμάσεις τα έργα, να χαρείς μια πανοραμική, συνολική εικόνα των εκθεμάτων.
Δεύτερος όροφος λοιπόν, κι εδώ κυριαρχούν οι συμβολισμοί!
Ιδέες αποτυπωμένες με μαεστρία στον μουσαμά, που φιλοδοξούν -και το καταφέρνουν- ν’ αφυπνίσουν, να προβληματίσουν, να μεταδώσουν άποψη και πιστεύω.
Όλα με κάποιο βαθύτερο νόημα και μήνυμα…
Απ’ το ξεχαρβαλωμένο γλυπτό που μοιάζει σπασμένη κούκλα, ένας “άγγελος που έπεσε” -ακόμα να πέφτει και να μας γεμίζει αγωνία- τις γκρίζες μορφές που μας κοιτούν καχύποπτα, μπορεί κι ερευνητικά, τον ενήλικο – παιδί τον κουρνιασμένο κάτω από τραπεζάκι που σχεδόν ποδοπατά τον εαυτό του, μέχρι “ένα απρόσωπο βλέμμα”, μέσα στον καθρέφτη της παλιάς ντουλάπας, όπου δίπλα στον καλόγηρο με το μακρύ παλτό περασμένων χρόνων, αχνοφαίνεται η γυμνή παρουσία του δωματίου…
Τι να πρωτοδεί κανείς, και τι να σχολιάσει;
Αδύνατον, σ’ ένα τόσο σύντομο σημείωμα, να περιγράφουν όλα τα έργα!
Οι εντυπώσεις εξάλλου, που αποκομίζει ο φιλότεχνος απ’ τη ξεχωριστή εμπειρία, του να μοιράζεσαι μέσω της Τέχνης, είναι καθαρά υποκειμενικές και μιλούν στο καθένα μας, στη δική του ξεχωριστή γλώσσα…
Γι’ αυτό όσο διαρκεί η αξιόλογη αυτή έκθεση, βρείτε λίγο χρόνο να την επισκεφτείτε! Κι όχι μια μόνο φορά, αλλά δυο και τρεις, μια που κάθε έργο τέχνης κρύβει μέσα του πολλές αλήθειες, σηκώνει διαφορετικές ερμηνείες, και κάθε φορά που μ’ άλλη ψυχική διάθεση και προσδοκίες θα σταθούμε μπρος του, σίγουρα θ’ ανακαλύψουμε πράγματα που δεν είδαμε με τη πρώτη μάτια, θα νοιώσουμε κι άλλες συγκινήσεις, θα βγάλουμε καινούργια συμπεράσματα…
Αξίζει τον κόπο, λοιπόν!
Κι ας μην ξεχνάμε, όπως μας λέει κι ο ζωγράφος – επιμελητής Μιχάλης Μανουσάκης σε κείμενό του στην είσοδο του ισογείου, ότι «…Η Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων σαν Κιβωτός ονείρων δεν θέλει να σώσει κάτι, μόνο αυτό το τόσο απλό: να ταξιδέψει το βλέμμα σε άλλες εικόνες, σε σκέψεις βαθύτερες σαν αυτές τις καθημερινές, που αν δεν τις τροφοδοτείς με θάρρος και ελπίδα, χάνονται»…