Έρχετ’ αδυσώπητος, σκληρός κι αμείλιχτος ο χρόνος, ρίχνει σπάταλα ανθούς κι αρώματα και πίκρες, σκορπάει χαρές και λύπες, επιτυχίες κι αποτυχίες, μια ζωή αλατισμένη, νόστιμη και δημιουργική, μέχρι που χιονίζει σιγανά, νιφάδες σκορπάνε πέρα δώθε, αστράφτει και βροντά κι ως να καταλάβουμε τι γίνεται, ξυπνάμε μιαν αυγή μ’ ασπρισμένα μαλλιά κι ακρόνυχα φαγωμένα απ’ της βιοπάλης το γάτζωμα για να ανέβουμε, όσοι τα καταφέρουμε, εκεί, στην κορφή, να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε και από ψηλά να αγναντεύουμε τους ατραπούς, μονοπάτια, στενοσόκακα και λεωφόρους που διαβήκαμε.
Και να δεις, μας αρέσει να αναπολούμε μάχες νικηφόρες, μάχες χαμένες κι άσκοπες, απογοητεύσεις και νίκες μικρές ή μεγάλες. Και να μουρμουρίζουμε.
– Μια ζωή αγώνας!
Τυχεροί όσοι μπορούνε να πούνε
– Αν ξαναγεννιόμουνα, πάλι τον ίδιο δρόμο θα ‘παιρνα.
Κι επειδής πολλές φορές βρεθήκαμε σε δίλημμα να κάνουμε κάτι ή όχι, κι η επιλογή μας είχε σωστό αποτέλεσμα ή όχι, πάλι τυχερός αυτός που θα πει.
– Δε μετανιώνω για ό,τι έκαμα στη ζωή μου.
Γιατί, μας αρέσει να ανασκαλεύουμε το παρελθόν, να μαζώνουμε κι άλλη σοφία, εμπειρία κι αλισάχνη της ξεχασμένης μας ζωής.
Σαν κι ελόγου μου που βάλθηκα να χωθώ σε κούτες και μπαούλα, να ψαχουλεύω και ν’ αναμερίζω άχρηστα, να ξεχωρίζω μνήμες και βιώματα, να τα βάνω με πιότερη τάξη για να τα βρούνε οι απογόνοι μου, να με βαθμολογήσουνε και να ακολουθήσουν ή να λοξοδρομήσουν. Γιατί κι η ζωή, έτσι που εξελίχτηκε, δεν την κρίνω τώρα, δε μοιάζει και πολύ με την εδικιά μας, την πιο ζεστή και μεστή αισθήματα, αγάπη κι οράματα, με βασικούς πυλώνες το τρίπτυχο Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια.
Και πού είσαι; Εκεί που σκάλιζα, πετάχτηκ’ απ’ το μπαουλοντίβανο ένα πλουμιστό, όλο νόστο και παιδικά όνειρα κι οίστρο, να γυαλίζει, ένα χοντρούτσικο καλοδιατηρημένο τετράδιο. Απ’ όξω έγραφε Λεύκωμα μαθήτριας Εύης…
Μεγαλώσαμε πια, σκέφτηκα, η Εύη έχει κόρη που τελειώνει το Λύκειο, μπορώ να ρίξω μια ματιά. Γιατί, όσο ήτανε μικρά τα παιδιά μου, τα σεβόμουνα και δεν άγγιζα καθαρά προσωπικά τους είδη, χωρίς να μου το έχουνε απαγορεύσει. Απλά, ήθελα να έχουν το συναίσθημα της υπευθυνότητας και ξέχωρης προσωπικότητας. Και το ωραίο είναι ότι όλα τα μυστικά τους τα μάθαινα από τα ίδια, αφού ήμασταν φίλοι.
Επιπόλαια σαν κοίταξα, λοιπόν, το λεύκωμα, στην πρώτη σελίδα αναγνώρισα τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα. Θυμήθηκα που μου είχε ζητήσει να πρωτογράψω στο λεύκωμά της, που να έχει την ευκή μου. Και το διάβασα.
Τι διάβασα; Κάλλιο να το διαβάσετε κι εσείς, με τις ατέλειες του τότε πατρικού πρόχειρου, γραψίματός μου, έτσι, κουβέντα για να γίνεται. Πιέστε και μια τσικουδιά στην υγειά μου.
Τα συμπεράσματα, δικά σας. Κι η κριτική σας.
Είναι καιρός που τόσο πολύ επιθυμώ
στο λεύκωμά σου Εύη να σου γράψω.
Θέλω δυο λόγια αγάπης να σου πω
και σκέψεις μου για σένα να εκφράσω.
Θυμήσου με, κοριτσάκι μου γλυκό,
πως σαν φίλος σου, σε συμβουλεύω.
Πάρε της ζωής το δύσκολο το δρόμο το σκληρό
κι εγώ όσο ζω στοργικά θα σ’ αγναντεύω.
Μην προτιμήσεις τον εύκολο δρόμο τον καμπίσιο
αφού ονειρεύεσαι στ’ αλήθεια να προκόψεις.
Πάρε την αξία σου απ’ της δουλειάς τον κόπο και το δρόμο του Θεού τον ίσιο
αν θέλεις υπερήφανα γλυκούς καρπούς να κόψεις.
Μάθε όπως όλοι μας, τίμια να δουλεύεις
ζητώντας πάντα το καλύτερό σου
κι όλο ψηλότερα προσπάθα να πηγαίνεις
για το καλό της Πατρίδος μας, μα και το δικό σου.
Θάθελα στο νου σου πάντα νάχεις,
πως, του ΘΕΛΩ όντως η δύναμη είναι μεγάλη,
γιατί στη ζωή σου ό,τι επιθυμείς θα τόχεις,
αν μάθεις τίμια ν’ αγωνίζεσαι στη βιοπάλη.
Μάθε σαν άνθρωπος τον άνθρωπο να αγαπάς.
Για την Πατρίδα σου και το αίμα σου να χύνεις.
Τους αδυνάτους πάντοτε να βοηθάς
και στους γονείς σου σεβασμό κι εκτίμηση να δίνεις.
Πάρε, Εύη μου, εφόδια πολλά μαζί σου.
Αυτά που η θρησκεία, οι γονείς κι οι δάσκαλοι σου δίνουν
και τότε, πάντα ευτυχία θάναι η ζωή σου
και τα χρόνια στο διάβα τους χαρά και αγαλλίαση θε να σου δίνουν.
Ο μπαμπάς σου
Γράφτηκε όταν η Εύη ήταν 91/2 ετών, Παγκράτι 29/11/1973
*gkamvysellis@yahoo.gr
