Στη γενέτειρά του, την ορεινή κωμόπολη Τσοτυλίου, στην επαρχία Βοΐου Κοζάνης, αναπαύεται από σήμερα το απόγευμα ο 37χρονος ειδικός φρουρός της ΕΛ.ΑΣ., Στάθης Λαζαρίδης, ο οποίος πριν από οκτώ περίπου χρόνια τραυματίστηκε βαρύτατα στη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης για τη σύλληψη διακινητών ναρκωτικών, στα Ζωνιανά Κρήτης.
Στις 5 Νοεμβρίου 2007 αστυνομικοί που επέβαιναν σε 12 οχήματα επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν έλεγχο στα Ζωνιανά για τον εντοπισμό ποσοτήτων ναρκωτικών, αλλά δέχθηκαν καταιγισμό πυρών. Μια σφαίρα πολεμικού όπλου έπληξε τον νεαρό ειδικό φρουρό στον αυχένα, ενώ άλλοι δύο συνάδελφοί του τραυματίστηκαν ελαφρότερα.
Από τη μέρα εκείνη ο Στάθης Λαζαρίδης έπεσε σε κώμα και όλα αυτά τα χρόνια έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Υποβλήθηκε σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, ενώ μεταφέρθηκε για θεραπεία με αεροπλάνο σε ειδική νευροχειρουργική κλινική στο Ισραήλ, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια ο άτυχος αστυνομικός ήταν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας, ενώ ο πατέρας του, η μητέρα του και τα δύο του αδέλφια δεν έλειψαν από το πλευρό του και τον επισκέπτονταν συχνά, δύο και τρεις φορές κάθε μήνα, ταξιδεύοντας από το Τσοτύλι στην Αθήνα.
Η μοίρα έπαιξε όμως ένα άσχημο παιχνίδι στον νεαρό τότε αστυνομικό, καθώς το Νοέμβριο ου 2007 που τραυματίστηκε η σύζυγός του Μαρία ήταν έγκυος και έτσι δεν κατάφερε να γνωρίσει την ηλικίας 8 ετών σήμερα κόρη του.
Οι γονείς του προσπάθησαν, χωρίς αποτέλεσμα, να τον μεταφέρουν για νοσηλεία στο 424 στρατιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, για να μπορούν να τον επισκέπτονται συχνότερα, ενώ πίστευαν μέχρι και την τελευταία στιγμή ότι ο γιος τους θα καταφέρει να ξεπεράσει το σοβαρό πρόβλημα υγείας και να επιστρέψει στο σπίτι του.
Η εκκλησία της κωμόπολης της Κοζάνης είχε κατακλυστεί από νωρίς το μεσημέρι σήμερα από εκατοντάδες άτομα, ανάμεσά τους συγχωριανοί, παλιοί συμμαθητές, φίλοι, εκπρόσωποι κομμάτων και φορέων από τη Δυτική Μακεδονία, κάτοικοι, αλλά και πολλοί συνάδελφοί του, ορισμένοι από τους οποίους ταξίδεψαν από την Κρήτη, όπου υπηρετούσαν μαζί με τον 37χρονο, την εποχή που σημειώθηκε το αιματηρό περιστατικό.
Συγγενείς και φίλοι του έλεγαν ότι ο 37χρονος ειδικός φρουρός έφυγε άδικα και αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να παραμένουν μέχρι και σήμερα ασύλληπτοι και ατιμώρητοι οι δράστες της αιματηρής επίθεσης.
Άγημα της αστυνομίας απέδωσε τιμές στον άτυχο αστυνομικό, ενώ την ώρα της κηδείας, οι κραυγές του πατέρα, που ζητούσε εξήγηση για τον άδικο χαμό του παιδιού του, σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης.
Συγκλονιστική μαρτυρία
Εντωμεταξύ ραγίζουν καρδιές τα λόγια του πατέρα του, Γιάννη Λαζαρίδη, ο οποίος μαζί με την σύζυγο του, ήταν οι φύλακες-άγγελοι του παιδιού τους επί σχεδόν οχτώχρόνια, από όταν δηλαδή τραυματίστηκε βαρύτατα στο κεφάλι στην φονική ενέδρα των Ζωνιανών.
«Στις 10.05 τη νύχτα της Κυριακής ο Στάθης μου ξεψύχησε σαν το πουλάκι» είπε συντετριμμένος στην εφημερίδα «Πατρίς» ο τραγικός πατέρας, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια βρισκόταν αγόγγυστα στο πλευρό του.
Το 37χρονο παλικάρι δεν πρόλαβε να γνωρίσει την οχτάχρονη σήμερα κορούλα του, η οποία είχε γεννηθεί 42 ημέρες πριν τον βαρύτατο τραυματισμό του. Με δάκρυα στα μάτια ο πατέρας του, αναφέρει: «Το παλικάρι μου δεν γνώρισε το μοναχοπαίδι του. Δεν το έζησε, δεν είδε να μεγαλώνει η κορούλα του, δεν άκουσε από τα χείλη της τη λέξη «μπαμπά» και αυτό είναι μεγάλος πόνος».
Επί σχεδόν οχτώ χρόνια, ο κ. Γιάννης και η σύζυγός του Ευθυμία έκαναν εναλλάξ βάρδιες για να είναι κοντά στον μοναχογιό τους. Σήκωναν αγόγγυστα τον σταυρό του μαρτυρίου, όμως ποτέ δεν το έβαλαν κάτω. Εγκατέλειψαν το σπίτι και τις δουλειές τους στο Τσοτύλι Κοζάνης για να είναι κοντά στο παλικάρι τους. Παρά τις απαισιόδοξες γνωματεύσεις των γιατρών σε Ελλάδα και εξωτερικό, δεν έχασαν την ελπίδα τους. Μέσα τους πάντα πίστευαν ότι ο Στάθης θα σηκωθεί και πάλι στα πόδια του.
«Έβλεπα τα δάκρυα του να κυλούν από τα μάτια του. Είμαι σίγουρος ότι μας ένιωθε αλλά ήταν εγκλωβισμένος».
Όπως εξομολογείται, τους δύο τελευταίους μήνες η ζωή του Στάθη ήταν μαρτυρική. «Ο αγώνας τελικά δεν δικαιώθηκε. Τώρα μπορώ να σας πω ότι ίσως ήταν μία ανακούφιση για εκείνον που έφυγε. Τους τελευταίους δύο μήνες είχε πάρει 300 κιλά χάπια. Καθημερινά του χορηγούσαν δύο με τρεις φιάλες αίμα. Κάθε μέρα πέθαινε και κάθε μέρα ανασταινόταν. Του φώναζα “Στάθη” και γυρνούσε το κεφάλι του και ήταν με το βλέμμα του σαν να μου έλεγε: «Κάνε κάτι πατέρα, βοήθησέ με!»
Ο κ. Γιάννης δεν μπορεί να συγκρατήσει τον λυγμό του. «Δεν ξέρω πώς θα είναι το επόμενο διήμερο. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου αντικρίζοντας το φέρετρο, τυλιγμένο με την σημαία. Τον πήραν στο νεκροτομείο και κάθισα στο διπλανό κρεβάτι από το δικό του στο θάλαμο. Εκεί ήμουν όλες τις ώρες και του κουβέντιαζα. Και τώρα το κρεβάτι ήταν κενό. Μου λείπει το παιδί μου, μου λείπει το παλικάρι μου. Με ένιωθε, με καταλάβαινε, του μιλούσα για τα πάντα. Φανταστείτε ότι μία ημέρα εκεί που του μιλούσα έπαθα ανακοπή και με έβαλαν στην Εντατική. Ο Στάθης το κατάλαβε ότι σωριάστηκα κάτω. Την ίδια στιγμή υπέστη και εκείνος ανακοπή. Την ίδια στιγμή με μένα!»
oυδεν σχολιο
Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ και ΚΑΘΗΚΟΝ της πολιτείας να οδηγήσουν στην δικαιοσύνη τον/τους φονιάδες του Στάθη.