Στην ξέρα της άγνοιας

Ο παππούς µου, αυτός που γνώρισα, ήταν άνθρωπος του µεροκάµατου. Ξυλουργός στην οικοδοµή και αγράµµατος, αλλά πολύ καλλιεργηµένος. Με µεγάλο θαυµασµό για όλους όσοι ήξεραν γράµµατα και αγάπη για τη γνώση και τη δηµοκρατία. Μόνο όταν µεγάλωσα αρκετά, κατάλαβα πόσο ξεχωριστό τον έκανε το γεγονός ότι στο σπίτι του, που η τουαλέτα ήταν έξω και µπάνιο έκανες µε το κατσαρολάκι, υπήρχε βιβλιοθήκη µε τη Μπριτάνικα Πάπυρος Λαρούς σε πρώτο πλάνο, στην οποία ανέτρεχε για όλες τις απορίες του.
Τον σκέφτοµαι κάποιες φορές που συναντάω ανθρώπους που περιφρονούν βαθιά τη γνώση. Που προσπαθούν να ταιριάξουν τις πληροφορίες στα µέτρα τους. Που το κόµπλεξ, τους οδηγεί στο να γίνονται απόλυτοι. Που σ’ έναν ωκεανό πληροφορίας, αυτοί επιλέγουν να κάθονται πάνω στην ξέρα της άγνοιάς τους.
Και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι ο αριθµός των ανθρώπων αυτών αυξάνεται, αντί να µειώνεται.
Είναι η ίδια η διάθεση που έχουµε απέναντι στις νέες ιδέες, στη συµµετοχή µας στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήµατος, το οποίο έχει «πνιγεί» στα απόνερα της αναξιοκρατίας. Βλέπετε, στο απεχθές σενάριο που το σχολείο δουλέψει ουσιαστικά, πολλά από αυτά τα πρόσωπα και οι ιδέες που εκπροσωπούν, δεν θα επιβιώσουν.
Αλλά εµείς θέλουµε ένα σχολείο – κέντρο διεκπεραίωσης και φύλαξης παιδιών που θα κλείνει µε το πρώτο χιόνι και µια βιβλιοθήκη µε ράχες βιβλίων σε χρώµα ασορτί µε το σαλόνι.
Κι ένα Πανεπιστήµιο που θα το απαξιώνουµε, ενώ οφείλουµε να το στηρίζουµε γιατί είναι η µόνη ελπίδα µας.