Από τις πρώτες μέρες που ξεκίνησαν οι επιπτώσεις αυτής της πρωτόγνωρης για όλους κρίσης που έφερε η πανδημία του κορωνοϊού, θεωρήσαμε εδώ στα “Χανιώτικα νέα”, υποχρέωσή μας να σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στο αναγνωστικό κοινό.
Να ξεκαθαρίσουμε δηλαδή, ότι είμαστε κι εμείς μια από τις τοπικές επιχειρήσεις που παλεύει να κρατηθεί ζωντανή με μηδαμινά έσοδα λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, έχοντας παράλληλα την υποχρέωση να ενημερώνει υπεύθυνα, ιδιαίτερα τους ανθρώπους εκείνους που δεν έχουν πρόσβαση στη διαδικτυακή ενημέρωση.
53 χρόνια ξυπνάμε μαζί, γνωριζόμαστε. Με άλλους περισσότερο με άλλους λιγότερο. Είναι ξεκάθαρο όμως σε όλους ότι πίσω από αυτή την εκδοτική προσπάθεια δεν κρύβεται κάποιος χρηματοδότης, κάποιος οικονομικός παράγοντας που στα “δύσκολα” θα βάλει το χέρι στην τσέπη.
Αυτό άλλωστε επέτρεψε στην εφημερίδα όλ’ αυτά τα χρόνια να υπερασπίζεται ένα και μόνο συμφέρον. Αυτό της τοπικής κοινωνίας. Με τη μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα.
Στήριγμα λοιπόν οικονομικό ήταν η ίδια η κοινωνία. Με τις συνδρομές, τις αγορές από το περίπτερο, τις διαφημίσεις, τις καταχωρήσεις στα κοινωνικά και τις αγγελίες.
Μεσούσης μιας τέτοιας κρίσης, όλα τα παραπάνω χάνονται. Μαζί με τις υπόλοιπες πληττόμενες επιχειρήσεις και τα “Χ.ν.”. Κοινωνική και ηθική όμως υποχρέωση, να παραμείνουν ανοιχτά, να παρουσιάζουν κάθε μέρα ένα αξιοπρεπές φύλλο. Να φτάνει το αγαθό της ενημέρωσης σε όλα τα σπίτια.
Εξού και το προχθεσινό μας κάλεσμα για συνδρομές, έντυπες και ψηφιακές. Κάλεσμα που ήταν η αφορμή για να δούμε -όπως κάθε άνθρωπος σε μια δύσκολη στιγμή- ποιοι είναι αυτοί που στέκονται δίπλα μας. Ποιοι είναι πρόθυμοι να μοιραστούν έστω κι ένα ελάχιστο από το δικό μας βάρος. Κι η σκέψη που είχαμε επιβεβαιώθηκε.
Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι άνθρωποι που καλημερίζουν κάθε μέρα τον διανομέα μας, είναι αυτοί που 53 χρόνια μας ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους. Είναι αυτοί που ποτέ δεν γκρίνιαξαν αν δεν βάλαμε τη φωτογραφία τους, δεν παραπονέθηκαν επειδή σχολιάστηκε αρνητικά η δημόσια συμπεριφορά τους.
Είναι ο 85χρονος κ. Πέτρος που είπε ότι αν χρειαστεί να έρθει να βοηθήσει στη διανομή, είναι όσοι έσπευσαν να ζητήσουν πληροφορίες για τη διαδικτυακή συνδρομή, είναι όλοι όσοι με έναν καλό λόγο δίνουν δύναμη στο προσωπικό ασφαλείας που συνεχίζει να εργάζεται για να κυκλοφορεί η εφημερίδα αξιοπρεπώς, με την ελπίδα να ξαναβγούμε σε ήρεμα νερά.
Eνας από αυτούς και ο Μάνθος Γαβριλάκης, το μήνυμα του οποίου μας συγκίνησε όλους κι επιλέξαμε να το μοιραστούμε σήμερα μαζί σας.
Γράφει λοιπόν ο Μάνθος, και τον ευχαριστούμε από καρδιάς:
«Από τη δεκαετία του ’80, στα πρώτα μου παιδικά χρόνια, θυμάμαι τα Χανιώτικα Νέα να καταφθάνουν κάθε πρωί τυπωμένα στα σκαλοπάτια του σπιτιού μου.
Ακουμπώντας την εφημερίδα ένιωθες το φρεσκοτυπωμένο μελάνι να αφήνει την όμορφη μαυρίλα του στα χέρια σου και ταυτόχρονα ερχόταν η μυρωδιά του τυπογραφείου στη μύτη σου.
Θυμάμαι πάντα την μικρή διαμάχη στο σπίτι για το ποιος θα διάβαζε πρώτος την εφημερίδα. Ακόμα όμως και αν δεν ήμουν εγώ αυτός που θα την διάβαζα πρώτος, ήξερα, ότι αργότερα θα με περίμενε στον καναπέ της κουζίνας.
Τα χρόνια πέρασαν, η τεχνολογία εξελίχθηκε , οι εποχές άλλαξαν αλλά η καθημερινή τυπωμένη έκδοση της εφημερίδας συνεχίζει και φτάνει στο πατρικό σπίτι.
Εγώ έλειψα για μεγάλα χρονικά διαστήματα από τα Χανιά, αλλά δεν πέρασε ούτε μία μέρα που δεν θα έμπαινα από το Internet να έριχνα έστω και μία ματιά στα γεγονότα της πόλης μέσα από την ματιά των Χανιώτικων Νέων.
Τα τελευταία χρόνια ολόκληρη η έκδοση της εφημερίδας ανεβαίνει στην ιστοσελίδα της. Τόσα χρόνια δωρεάν και χιλιάδες μάτια την ξεφύλλιζαν ηλεκτρονικά.
Όσο οι εποχές ήταν καλές και οι διαφημίσεις πολλές τα Χανιώτικα Νέα κράτησαν χωρίς κόστος την ηλεκτρονική της έκδοση και μας ενημέρωναν καθημερινά.Ο κορωνοϊός μηδένισε σχεδόν τα διαφημιστικά έσοδα και τα έσοδα από τις λοιπές καταχωρήσεις.
Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε το δικό μας ευχαριστώ, να κρατήσουμε την εφημερίδα ανοικτή σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες. Να πούμε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους της εφημερίδας, που τόσα χρόνια ήταν εκεί και έδωσαν την δύσκολη μάχη της ενημέρωσης, ότι τώρα θα είμαστε εμείς δίπλα τους και η επόμενη μέρα θα τους βρει όλους εκεί.
Το κόστος δεν είναι μικρό και σίγουρα δεν περισσεύει σε κανέναν. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν γίνουμε πολλοί, τότε και η εφημερίδα θα το μειώσει.
Ας στηρίξουμε την εφημερίδα μας μέσω της ηλεκτρονικής της έκδοσης, ένα μικρό ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια. Aλλωστε το αξίζει»
