ΑΠΟ τις γιορτές που αξίζουν να είναι παγκόσμιες είναι αυτή της Μάνας. Της οποιασδήποτε: πλούσιας ή φτωχής, λευκής, μαύρης ή κίτρινης, όμορφης ή άσχημης, αυστηρής ή υποχωρητικής, του πολέμου ή της ειρήνης, δικής μας ή της γυναίκας μας… Μάλιστα, για να δοθεί και περισσότερη έμφαση στην παρουσία της μάνας στη ζωή μας, παραφράζοντας τον Ελύτη που μιλά για την Ποίηση, λέμε πως ο Θεός έπλασε τη Μάνα για να «διορθώνει» τα ατελή επί γης δημιουργήματά Του! Προσθέτουμε και τα κακώς κείμενα των πολιτικών μας.
ΦΥΣΙΚΑ, η ίδια η Μάνα είναι ένα αδιάλειπτο, ένα συνεχές ποίημα, και η Ελληνίδα μητέρα έχει σήμερα περισσότερο την τιμητική της αφού οι “ιδιαιτερότητές” της είναι γνωστές ανά τον κόσμο…
…ΑΛΛΑ, το θέμα μας δεν είναι η απλή, η γνωστή, η αυτονόητη, η φυσική μητέρα όλων μας. Στεκόμαστε στην ιδιότυπη περίπτωση της εξύμνησης της μητέρας της γυναίκας μας (της πεθεράς μας, δηλαδή), που κι αυτήν καλούμε “μητέρα” (τουλάχιστον οι περισσότεροι παντρεμένοι), έστω και τυπικά! Υπάρχουν όμως και ορισμένοι τυχεροί “σώγαμπροι” που αγαπούν εξίσου την πεθερά και τη μάνα τους, όσο περίεργο ή σπάνιο κι αν φαίνεται αυτό…
ΣΧΕΤΙΚΟ με τις παραπάνω σκέψεις και εις επίρρωσή τους είναι το παρακάτω τετράστιχο του Ιωάννη Πολέμη, που νομίζουμε πως αξίζει να μνημονευθεί. Κι ας αναφέρεται σε μια πεθερά που “έφυγε”. Ομως, δεν λησμονήθηκε – ούτε και λησμονιέται:
«Στον τάφο της μητέρας σου θα πάω αργά το δείλι
Να ρίξω μοσχολούλουδα, ν’ ανάψω το καντήλι,
για να της πω το ευχαριστώ με μάτια βουρκωμένα
που σ’ έκανε τόσο όμορφη, τόσο καλή για μένα…».
