«Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρην ομπόλια,/ για να πάψει ο νους με τα μάτια να βλέπει…/ Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρω περβόλια,/ λεμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβολιά.// Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου, καλέ μου,/ Άνοιξη μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις./ Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,/ δε μιλάς, δεν κοιτάς πως μαδιέμαι, γλυκέ μου!// Καθώς κλαίει σαν της παίρνουν το τέκνο η δαμάλα,/ ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια./ Στύλωσε μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα:/ τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα». Από το ποίημα «Η μάνα του Χριστού» του Κώστα Βάρναλη.
«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου/ καρδούλα της καρδιάς μου,/ πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,// πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω/ και δε σαλεύεις, δεν γρικάς τα που πικρά σου λέω;// Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου, που μάντευες τι πέρναγα κάτου απ᾿ το τσίνορό μου/ τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα/ και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;// Πουλί μου, εσύ που μου ‘φερνες νεράκι στην παλάμη,/ πώς δε θωρείς που δέρνομαι και τρέμω σαν καλάμι;// Στη στράτα εδώ καταμεσής τ᾿ άσπρα μαλλιά μου λύνω/ και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.// Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει/ κι είναι σαν να μου θύμωσε και σφαλιγμένο μένει.// Δε μου μιλάς κι η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω και στα βυζιά που βύζαξες, τα νύχια, γιε μου, μπήγω». Από τον “Επιτάφιο” του Γιάννη Ρίτσου, όπου μια μάνα θρηνεί το σκοτωμένο παιδί της στην απεργία των καπνεργατών τον Μάη του 1936.
«Πέρασαν εννιά μήνες/ που εγκυμονώ τον θάνατό σου.// Καταιγισμός δακρύων/ σπάσαν τα νερά./ Απόψε, ξέρεις, ξανά θα σε γεννήσω/ κι όπως θα σ’ αποθέτω στοργικά/ στο ακριβό λίκνο της μοναξιάς μου/ θα σε νανουρίζω:/ Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά/ μη μου το πάρεις τούτο./ Εννέα μήνες το περίμενα/ και το μεγάλωσα μετά/ κι αντρείεψε και…// Τόσο ακριβό, τόσο εξωφρενικό/ είναι επιτέλους ένα θαύμα,/ θεέ μου;» Το ποίημα της Αγγελικής Σιδηρά «Τοκετός» από την ποιητική της συλλογή “Οίμοι λέγουσα” (2020), για τον γιο της που σκοτώθηκε σε τροχαίο.
«Ποιες μάνες κλαίνε τα παιδιά/ ποιοι έρωτες χαθήκαν./ Ποιοι πατεράδες στέναξαν/ ποια όνειρα κλαπήκαν…// Λούλουδα εμαράθηκαν/ Πουλιά εβουβαθήκαν/ Άγγελοι πριν την ώρα τους/ Στους ουρανούς εβγήκαν…// Στης Άνοιξης τον ερχομό/ Εστέρεψαν τα λόγια/ Κι ο Μάρτης σιγομουρμουρά/ Μονάχα μοιρολόγια…» Άτιτλο ποίημα της Χανιώτισσας βρεφονηπιοκόμου Αγγελικής Κοκολογιάννη. Εν είδει επιλόγου στο σημερινό ποιητικό Ανθολόγιο. Εις μνήμην…
Και… στα πεταχτά
Την ημέρα της Γυναίκας που γιορτάζεται αύριο, 8 του Μάρτη, μας θυμίζει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις σημερινές της μαντινάδες. Στους άνδρες απευθύνεται. «Τη μέρα την αυριανή, άνδρες να θυμηθείτε,/ στο έτερό σας ήμισυ χρόνια πολλά να πείτε», μας λέει στην πρώτη. «Με ένα ρόδο τσ’ άνοιξης κάθε γυναίκα μοιάζει,/ χαρίστε της μια αγκαλιά, αύριο που γιορτάζει», μας λέει στη δεύτερη.
Ως Ημέρα μνήμης των αγώνων του Κινήματος για τα Δικαιώματα των Γυναικών καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Την ημέρα αυτή συνηθίζεται σε πολλά μέρη να προσφέρουν οι άνδρες δώρα στις γυναίκες της ζωής τους (μητέρες, συζύγους, κόρες, φίλες, αδελφές, συναδέλφους κ.λπ.). Στην Ιταλία για παράδειγμα οι άνδρες τούς δίνουν κίτρινες μιμόζες… Αν υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα; Και βέβαια υπάρχει και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 19 Νοεμβρίου σε 70 περίπου χώρες του κόσμου. Όχι πάντως στην Ελλάδα. Στα νησιά Τρίνινταντ και Τομπάκο της Καραϊβικής, το 1999 ο πρώτος εορτασμός. Κοίτα να δεις τι μαθαίνεις όταν ψάχνεις στο Διαδίκτυο…!
Αποδιοπομπαίος τράγος ο σταθμάρχης των Τρένων της Λάρισας, λένε. Ξεχνώντας τον Χαρίλαο Τρικούπη. Απαλλάσσοντάς τον από κάθε ευθύνη. Αν δεν έφτιαχνε αυτός, όντας πρωθυπουργός, το σιδηροδρομικό δίκτυο, δεν θα γινόταν αυτό που έγινε. Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή. Χώρα της “φαιδράς πορτοκαλέας” ήταν και παραμένει η Ελλάς…
