Στις αρχές του Ελληνοϊταλικού πολέμου (Παιδικές μου αναμνήσεις)

Το 1939 οι Ιταλοί καταλάβανε την Αλβανία. Το 1940 επεράσανε 100.000 στρατό εκεί. Ο δικός μας δικτάτορας Μεταξάς, βλέποντας τους σκοπούς του άλλου δικτάτορα Μουσολίνι, κάλεσε υπό τα όπλα “για άσκηση” τις κλάσεις 1937 και 1938. Τις μικρές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο πρόξενος της Ιταλίας Γράτσι ξύπνησε τον Μεταξά και του ανακοίνωσε ότι, αν δεν παραδώσουμε ένα μέρος της χώρας μας στη δική του χώρα, θα την πάρουνε “διά των όπλων”.
Εγώ τότε πήγαινα στο τσαγκάρικο του Α. Πολέντα για να μάθω την τέχνη και βρισκόμουνα στ’ Ασκύφου. Την 28 Οκτωβρίου οι νέοι που περιμένανε πως θα τους πάρουνε στο μέτωπο κάνανε γλέντι στου Γ. Ζούλη το καφενείο και θυμούμαι ότι στην πρόποση αντί για “υγεία” λέγανε: “με καλό στο μέτωπο”.
Στις 29 Οκτωβρίου το λεωφορείο ήτανε γεμάτο μέσα από επίστρατους, μα και στο δώμα του ήτανε ίσως πάνω από 50. Είχε σχάρα στο δώμα και στηρίζονταν. Ετραγουδούσανε. Θυμούμαι το Μανούσο Σηφοπολάκη (Βολουδάκη) που έδειχνε μεγάλο ενθουσιασμό. Ητανε μοναχογιός, είχε εφτά αδελφές, μα σκοτώθηκε στην Αλβανία. Οταν ξεκίνησε το λεωφορείο, τραβήξανε πιστόλια και ρίξανε αποχαιρετιστήριες πιστολιές πάνω από το λεωφορείο. Την 30 Οκτωβρίου βομβαρδίσανε οι Ιταλοί τα Χανιά και άμα ρίξανε τις βόμβες τους, στραφήκανε προς το Λιβυκό για να απομακρυνθούν γρήγορα από τη στεριά. Είδαμε τα αεροπλάνα από τ’ Ασκύφου. ηταν τέσσερα, μα σε λίγο γίνανε 10, 20, 50… Ητανε ο καπνός που έβγαινε από τις εκρήξεις των αντιαεροπορικών οβίδων, μα εμείς τρομοκρατηθήκαμε νομίζοντας ότι όλα ήτανε αεροπλάνα. Μας εξήγησε και μας καθησύχασε ο Π. Κλάδος που βρέθηκε εκεί.
Τις επόμενες μέρες, κάθε μέρα το λεωφορείο κουβαλούσε τους Σφακιανοχανιώτες που εγκατέλειπαν τα Χανιά, φοβούμενοι τους βομβαρδισμούς. Ενα κοριτσάκι μέσα από το λεωφορείο κατονόμαζε τα βομβαρδισμένα σπίτια, μεταξύ των οποίων θυμούμαι που είπε και του Μαλινάκη το κατάστημα.
Τότε είχαμε στον Βουβά ένα κοινοτικό ραδιόφωνο. Ηταν ακόμα μόνο στ’ Ασκύφου και στη Χ. Σφακίων ραδιόφωνο στην επαρχία μας. Οι ειδήσεις είχανε ιδιαίτερο ενδιαφέρον τότε και μεταδίναμε διά τηλεφώνου τα νέα στα χωριά που δεν είχανε ραδιόφωνο. Επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε ο ταχυδρόμος. Ολες οι μητέρες των πολεμιστών περιμένανε με λαχτάρα να πάρουνε και να δώσουνε γράμματα. Από το μέτωπο στέλνανε μόνο δελτάρια για να λογοκρίνονται. Οταν θέλανε να γράψουνε από το μέτωπο ότι κάποιος γνωστός σκοτώθηκε, γράφανε ο τάδε είναι μαζί με τον… και κατονομάζανε ένα κοινό γνωστό που ήτανε νεκρός.
Τις πρώτες μέρες προχωρήσανε οι Ιταλοί μέχρι το Καλπάκι της Ηπείρου. Δεν μας το λέγανε οι ειδήσεις για την υποχώρηση, όμως όταν άρχισε την προέλασή του ο στρατός μας, το διαδίδανε και ενθουσιάζανε τον λαό. Το πολεμικό ανακοινωθέν προσφέρεται πάντα κατά το δοκούν.
Αρχίζανε όμως να έρχονται και οι τραγικές ειδήσεις για τους σκοτωμένους νέους μας. Δεν αργήσανε επίσης να έρχονται με αναρρωτικές άδειες τραυματίες πολέμου και κρυοπαγίτες.
Ο στρατός μας ήτανε συνέχεια σε προέλαση όταν πολεμούσε  με του Ιταλούς, μα στις 6/4/41 μας χτύπησαν και οι νεοβάρβαροι του Χίτλερ και η μικρή Ελλάδα λύγισε μπροστά σε δυο μεγάλες χώρες. Επακολούθησε η μαύρη κατοχή υπό τους Ναζί μα θα τα αναφέρουμε αυτά άλλη φορά.