Στις “Γαίες” του Υφήλιου Στοχασμού…

Οχι μόνο στην Αττική γη, όπως εγράφη. Το σώμα του βέβαια, το υπέργηρο, σμικρυσμένο σώμα του Μανώλη Γλέζου, πράγματι αναπαύεται στο Αττικό χώμα, στην Αττική γη, την Ανοιξιάτικη, από χθές…
Ομως, όλες οι ψυχικές και πνευματικές υποστάσεις του, που φιλοξένησε αυτό το σώμα, υπερβαίνοντας για εννέα σχεδόν δεκαετίες τις βιολογικές αντοχές, ζουν πλέον στην οικουμενική “Γη”…
Στην παγκόσμια Συνείδηση…
Απανταχού των αγωνιστών για τον κοινό σκοπό. Τον ευγενικό ουμανιστικό σκοπό, για την βελτίωση του κόσμου… Των αδικημένων, των κατατρεγμένων, των καταφρονεμένων, των μειονοτήτων…
Ο αντιστασιακός, ο αντάρτης με την μεγάλη καρδιά, ο αγωνιστής, ο στοχαστής, ο δάσκαλος, πέρασε στη Σιωπή των εμβλημάτων, στην αιώνια “εύγλωτη σιωπή” των εμβλημάτων!…
Παραδόξως όμως, φτερουγίζει στις ψυχές και τον στοχασμό τoν παγκόσμιο, ως προτροπή, υπόδειγμα και ιδέα, που προηγείται της απόφασης, για τον πολίτη του κόσμου… Για τις αποκοπιές από την πρώτη του νεότητα, πλήρωνε πάντα το τίμημα της τόλμης και της παλληκαριάς του, και της “θρασύτατης” επιμονής του, ν’ αφήνει πάντα πίσω του το φόβο…
Ολα γράφτηκαν, κι όλα ειπώθηκαν ή σχεδόν όλα… Ομως, ο καθείς που θα “ελεγειολογήσει” για τον άνδρα, θα, θα συναθροίσει σίγουρα κι ένα “εδάφιο” ευγνωμοσύνης, σ’ αυτή τη “δέλτo” που άνοιξε…, για το πρόσωπό του, τώρα που ο κύκλος του, έκλεισε βιολογικά.
Σ’ αυτό το “παλίμψηστο” με τα τιμητικά καθέκαστα μιας θαυμαστής διαδρομής, που άφησε τα δικά της ίχνη, μακράν του μέτρου…
Την προσφορά του στην πατρίδα την κατοχική, στον πολιτικό προοδευτικό λόγο, στην κοινωνική διεκδίκηση των φτωχών, πάντα μπροστά, στη Διδαχή, για το ιδανικό και ωραίο, που πρώτος έκανε Νόμο και Πράξη, “γκρινιάζοντας” για το ηθικό αυτονόητο στην πρώτη γραμμή, ως τα βαθειά του γεράματα, που δεν εμπόδισαν τη μαχητικότητά του, ως την τελευταία του αναπνοή… έμπρακτα, ζωηρά, εμμονικά…
…«Οχι, όχι, δεν είμαι ήρωας εγώ… Ηρωας είναι το αδέρφι μου, ο Νίκος, που εκτελέστηκε στην Καισαριανή, στα δεκαεννιά του χρόνια…».
Απ’ όσα θυμούμαι στις συνεντεύξεις του λεχθέντα, επιλέγω αυτή την “έξοχη μείξη” σεμνότητας και τρυφερότητας και αγάπης, για να κλείσω τις “Αφορμές” μου, με λόγο δικό του… “ιδιόμελων” αισθημάτων…