Χινοπωριάτικο
“Πάει ο καιρός με τα σταφύλια και τα σύκα,
και της ντομάτας τον καρπό τον στρογγυλό
Διάβηκες καλοκαίρι, σύρε στο καλό,
μα εγώ την ευτυχία σ’ έναν τσαμπί τη βρήκα!
Μου αρέσει να τρυγώ τις ρώγες που έχουν μείνει στερνές, ολόγλυκες, στην άκρη των βεργών, ούτε χρειάζομαι καλύτερο οδηγόν, απ’ τους σπουργίτες που τσιμπολογούν κι εκείνοι.
Μοιράζομαι λοιπόν κι εγώ μ’ εσέ,
πουλάκι, τα σκόρπια ολούθε
του χινόπωρου αγαθά
στο δάσος ύστερα θα πάω που με μεθά,
ή τα χρυσά θα ιδώ φύλλα που πλέουν στ’ αυλάκι
Και μη θαρρείς μελαγχολία,
πως θα με πιάσει μ’ αυτά,
να βάλω τάχα θάνατο στο νου.
Βυθίζομαι ώρες στο γαλάζιο τ’ ουρανού
Και σ’ άλλον κόσμο ταξιδεύω, σ’ άλλη πλάση!”.
Ο Γ. Κοτζιούλας με θέρμη και με “λυρικήν εικονικότητα”, να το πω έτσι, βαπτίζει τους στίχους του στο τρυφερό τοπίο των λαογραφικών αρωμάτων.
Ο… “Οινόφλυξ” μήνας ορχιέται μέσα σ’ αυτό αναγνωρίσιμος…
“…Κύριε, είναι καιρός. Το θέρος κράτησε πολύ. Στα ηλιακά ωρολόγια τις σκιές Σου ρίξε και λευτέρωσε στα λιβάδια τους ανέμους.
Πρόσταξε τους στερνούς καρπούς να γινωθούνε
δύο μέρες νότου δώσε τους ακόμη,
βιάσε τους να ωριμάσουν πια
και διώξε τη στερνή γλύκα στο βαρύ κρασί…”.
Οι στίχοι του Ρίλκε προσπορίζουν με την εμπνευστική τους “προσευχή” στον θυμό του πρότροπου… Εις υγείαν!
“Κι έβαζε μέγα αμπέλι, απάνω του σταφύλια φορτωμένο,
χρυσό, πανέμορφο κι εκρέμουνταν τσαμπιά από κάτω μαύρα κι ως πέρα εστύλωναν τα κλήματα διχάλες ασημένιες.
…Και κουβαλούσαν το μελόγλυκο καρπό στους ώμους, πάνω στους ώμους, κοπέλες κι άγουροι, χαρούμενοι μες σε πλεκτά κοφίνια κι αναμεσό τους την ψιλόφωνη κιθάρα κάποιο αγόρι
γλυκά βαρώντας όμορφα, έψελνε του Λίνου το τραγούδι με γάργαρη φωνή
κι οι επίλοιποι στης γης τα πόδια εκρούγαν
ξωπίσω του, πηδούσαν, φώναζαν και τραγουδούσαν όλοι…”.
Οι Καζαντζάκης – Κακριδής μεταφράζουν “Ιλιάδα” μια από τις “Ομηρικές τροφούς” της Ελληνικής λαϊκής σκέψης… της παγκόσμιας σκέψης.
“Να κάμω αθάνατο κρασί, μοσχοβολιά γιομάτο, μες στα κατώγια τα βαθιά σαν μόσχο να το κρύψω”.
“Τραγούδι του Τρυγητού” και τα… “Σεπτεμβριανά σχέδια” του Κρυστάλλη δικαιώνονται…
“Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι.
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές. Ολα τα λόγια που είχανε μοναδικόν τους προορισμόν Εσένα!
Ελύτης εννοείται.
Η εκδοχή της δικής του “Ελένης”!
Μελώνει το κρασί, στη ρώγα, από τον ήλιο και τον γαρμπή, αλλά και οι νότες από τον Μίκη, που το άφησε στη διάρκεια και, και:
“Οταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβρης, έλεγε ο Αύγουστος”.
“Εβρεξε εδώ λιγάκι
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Οπως κτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά
οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά
ο τρόμος του πολέμου.
Ελάχιστη βροχή, ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του το χώμα τη σταγόνα
-καθώς δοκιμαστής κρασιών-
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά παραπονιάρα να τριφτεί πάνω στα περιβόλια.
Λεν, αν οι παραθεριστές στις σχάρες των αυτοκινήτων
την Αθήνα, μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.
Πεθαίναν απ’ τις ζημιές τους τα σπίτια κοιτώντας τα τροχόσπιτα
στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου”.
Από τα “Κείμενα” εκδίδεται “Το τελευταίο σώμα μου” στα 1981. Η Κική Δημουλά, ποιητικώς, για τον Αγιο Σεπτέμβριο που έφερε γλυκά στους ώμους του την Ινδικτιώνα…
Είκοσι και τρεις σήμερα ο μελαγχολικός σεμνός και σιωπηλός μήνας που “άλλαξε” δαχτυλίδια με τον Ηλιο, στα χαμηλώματά του…
Το δείλι θα φωτιστεί η γλυκειά μορφή της Μυρτίλου Παναγίας μας, από το αγιοκέρι των δεήσεών μας…
Χρόνια πολλά…
Καλό υπόλοιπο φθινοπώρι!
