Στο απυρόβλητο

Αδίκως εις το στόχαστρο, του νόμου είν’ οι κλέφτες,
σ’ ένα παιχνίδ’ Ελληνικό, είναι κι εκείνοι παίχτες.
Παρόλο που επικρατεί, σ’ όλης της Γης τα μέρη,
καλύτερα στη χώρα μας, τα ’χουνε καταφέρει.
Στο αίμα μας κυκλοφορεί, απ’ τα παλιά τα χρόνια
σαν νόσος μεταδίδεται, από παππού σ’ εγγόνια.
Σπορ θεωρείτ’ Ελληνικό, κανένας δεν μας πιάνει
μα τελευταίοι φαίνεται, χτυπήσαμε… ταβάνι.
Μη σας φανεί παράξενο, με τις κλεψιές εκείνες
θέση να πάρει η Ελλάς, εις το βιβλίο Γκίνες.
Παγκόσμιοι πρωταθλητές, ν’ αναδειχτούμε τώρα,
που σε δεινή κατάσταση, εφέραμε τη χώρα.
Ν’ ακούσομε από παντού, μπράβο και πάλι μπράβο
έστω και αν πολύ συχνά, κουστούμ’ εγώ τους ράβω.
Μα είναι υπεράξιοι, ατσίδες στη δουλειά τους.
και ξέρουν ν’ αποφεύγουνε, τα όργανα του κράτους.
Ποτέ δεν συλλαμβάνονται, απ’ την Αστυνομία
οι Εθνικοί πρωταθλητές, για μια παρανομία.
Και δίνουνε παράδειγμα, καλό εις τον κοσμάκη,
μ’ αλοίμονο εις τον φτωχό, που κλέψει δεκαράκι.
Εάν θελήσει με αυτό, την πείνα να χορτάσει
και πρόλαβε να καταπιεί, αίμα θα το ξεράσει.