Στο μπλόκο της Κοκκινιάς

Η εφημερίδα Φωτεινή παιδί μου, είναι η μόρφωση του φτωχού… Μου ’χε πει παππούς “εκπρόσωπος” της σοφίας του χρόνου, πριν από δεκαετίες πολλές…
Αυτά σκέφτηκα, διαβάζοντας αυτές τις ιστορικές αναφορές…, σε αθηναϊκό φύλλο.
Κι ενώ το ξέρω, πως αδικούνται αυτά τα μεγάλα ιστορικά θέματα, σ’ ένα κείμενο μικρό, επιμένω να θυμίζω ότι με συγκλονίζει… Ασφαλώς σε όσους όπως εγώ, που δεν τα ξέρω όλα, που δεν τα έχω βιώσει όλα, αφού δεν είμαι παιδί πολέμου, αλλά και σε όσους έζησαν και καλώς γνωρίζουν, όμως δεν αρνούνται να διαβάσουν δυο τρεις γραμμές, για τις “ατέλειωτες γραμμές”, “Μικρού Ιερατικού” που με αίμα είναι γραμμένες…
Γρήγορα γρήγορα θα ‘λεγε κι ο Παναγούλης, γιατί το αίμα στεγνώνει ταχύτατα, και έπρεπε να προλάβει να τελειώσει το ποίημά του στην φυλακή… Αλλο, όμως, λέμε τώρα…
…“Ξημερώματα Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944, περίπου 3000 βαριά οπλισμένοι Γερμανοί και Ελληνες ταγματασφαλίτες, με μηχανοκίνητα τμήματα του γερμανικού στρατού και ελαφρά άρματα, περικύκλωσαν την περιοχή από το ύψος του Γ’ Νεκροταφείου Νίκαιας και έως το Περιβολάκι. Γνωστό το έργο… Σημαίνει συγκέντρωση κάτω από τρόμο, ανδρών από τα 14… Σημαίνει εισβολές στα σπίτια και εκτελέσεις επί τόπου, σημαίνει τους δωσίλογους με τις κουκούλες να δείχνουν στους γονατισμένους προγραμμένους, μ’ εκείνο το “βδελυρό χέρι” της προδοσίας, όποιον είχε όπλο, όποιον είχε οργανωθεί στην Αντίσταση, όποιον αγωνιζόταν στο ΕΑΜ…
Τι εμπόδιζε τάχα τον φρικαλέο καταδότη, ευχαρίστως να “δείξει” και οποιοδήποτε, για τον οποίο νοιώθει αντιπάθεια ή και μίσος; Γνωστά πράγματα, τα ζήσαμε δεν τα ζήσαμε…
Είκοσι χιλιάδες λέει, Κοκκινιώτες στην πλατεία Οσίας Ξένης, σημερινή 17ης Αυγούστου 1944. Από τα τραγικά γεγονότα έλαβε τη μετονομασία της, αφού διαδραματίστηκαν μετά της Παναγίας, δύο μέρες…
Τι κι αν ήξεραν οι κατακτητές πως χάνουν το παιχνίδι… Αυτό το εξάμηνο, που έμειναν στην χώρα μας, “προλαβαν” ν’ αφήσουν στο πονεμένο σώμα της πατρίδας, κι άλλες φρικαλεότητες όπως στην Κοκκινιά… Που κατένειμαν αυτές τις χιλιάδες, σε εκτελεσμένους με φριχτά μαρτύρια, σε ομήρους στο Χαϊδάρι, και σε σταλμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης…, σε επιδείξεις βαρβαρότητας και “δολοφονικού οίστρου” της υφήλιου καταισχύνης!
…Στο “ΜΠΛΟΚΟ” του Αδωνη Κύρου -η ταινία είναι γνωστή- κατατίθεται μια Ωδή στα δεινά που έζησαν πατριώτες, τα μελανά χρόνια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, και στον απάνθρωπο αφανισμό του μετέφηβου Στέλιου Σπανού, εκείνες τις ημέρες της Αχραντης Κοίμησης, που έγινε “Ρεμπέτικος στεναγμός” να δροσίζει τη μνήμη του, και να δικαιώνει τον αγώνα του.
…Τελειώνει ο Αύγουστος και η τρυφή του, όμως ο Σεβασμός στις Αγιες Μνήμες της φυλής, είναι επιβεβλημένος.. Αφού μήνας Ελληνικός δεν έμεινε, δίχως την μαχαιριά του…