» Με αφορµή ένα δηµοσίευµα
Μία γλυκιά ανάµνηση µοιράστηκε µαζί µας, τις προηγούµενες ηµέρες, συνταξιούχος δασκάλα των Χανίων, µε αφορµή το δηµοσίευµα µε τίτλο “Ο τσιγγάνος και η αρκούδα του” που αναδηµοσιεύσαµε στη στήλη “Στο Αρχείο”.
«Το περιστατικό που θα σου διηγηθώ έγινε αρχές της δεκαετίας του 1960 όταν ήµουν στο “σχολείο της βασίλισσας” το λεγόµενο» ξεκίνησε την διήγηση η συνταξιούχος δασκάλα και συνέχισε λέγοντας πως «ήρθε στο σχολείο, ένα καινούργιο παιδί. Το έφερε ο διευθυντής, 10-11 χρόνων να ήταν ο µαθητής. Καθαρό παιδί, χαµογελαστό, περιποιηµένο. Ηταν τσιγγανάκι. Γελούσε το παιδί που ήρθε στο σχολείο. ∆εν θα ξεχάσω ποτέ την έκφρασή του» µας λέει και θυµάται πως «ήρθε λοιπόν ο διευθυντής και µου λέει «δεσποινίς, θα έχετε και αυτό το καλό παιδί, µαθητή τώρα». Καλωσόρισα εγώ το παιδί, το ρώτησα πως το λένε. Στην συνέχεια απευθύνθηκα στους µαθητές και τους ρώτησα ποιος θέλει να καθίσει µαζί του, να γίνουν φίλοι.
Αρχισε να κοιτάει ο ένας µαθητής των άλλο, όµως κανένας δεν σήκωνε το χέρι του».
Ρωτάµε τι έγινε στην συνέχεια και µας ανέφερε πως «τους εξήγησα πως είναι πάρα πολύ καλό παιδί. Οµως και πάλι κανένα παιδί δεν σήκωνε το χέρι του. Ο νέος µαθητής άρχισε να χάνει το γέλιο του. Τους είπα «εντάξει λοιπόν, αφού δεν τον θέλετε εσείς φίλο, θα τον κάνω εγώ δικό µου φίλο. Θα κάτσει µαζί µου εδώ στην έδρα – ήταν υπερυψωµένες τότε οι έδρες. Πέρασε λίγη ώρα και άρχισαν να σηκώνουν το χέρι τους δειλά -δειλά οι µαθητές ώστε να κάτσει µαζί τους ο νέος συµµαθητής τους. Σκέφτηκαν πως αφού τον θέλει η δασκάλα, γιατί να µην τον θέλουµε εµείς;
Κάθισε µε έναν συµµαθητή του. Καταχαρούµενο ήταν το παιδί µετά από αυτό. Εβγαινε στα διαλείµµατα έπαιζε. Πέρασαν λίγες ηµέρες, χτυπάει το κουδούνι για το διάλειµµα όµως ο νέος µαθητής δεν βγήκε στην αυλή έµεινε µέσα στην τάξη. Με βρίσκει στην έδρα και µε ρωτάει «δασκάλα, που είναι το σπίτι σου;» «γιατί µε ρωτάς;» του απαντώ. «Πες µου που είναι το σπίτι σου» επέµεινε ο µαθητής. «Πες µου γιατί µε ρωτάς και θα σου πω του αποκρίθηκα».
«Για να πάρω την µαϊµού του µπαµπά µου να την φέρω στο σπίτι σου να χορέψει» µου απάντησε ο µικρός. Ήταν ο τρόπος του να µου πει ευχαριστώ. Θεώρησε ότι τον βοήθησα να κάνει φίλους και µε αυτό τον τρόπο ήθελε να µου πει ευχαριστώ».
Κλείνοντας τη συζήτησή µας µε τη δασκάλα, συµπεραίνουµε πως τότε όπως και τώρα η συµπεριφορά του δασκάλου είναι ένα σηµαντικό παράδειγµα, ένα ισχυρό κίνητρο για τη συµπεριφορά των µαθητών και θα πρέπει να είναι το καλό παράδειγµα σε κάθε εποχή.
