Εκεί, ακριβώς.
Καθώς έσκυβαν σκυθρωποί και πονεµένοι να παραδώσουν τον οπλισµό τους, σ’ αυτό το δάκρυ, διαφάνηκε ευκρινώς, το πικρό Εθνικό σκηνικό, και οι Απώλειες!
Η Υπεραγία Ελευθερία, να σπαρταρά αιµάσουσα, στο «ναζιστικό αγκύστρι» του κατακτητή, για χρόνια…
Η Αγία ∆ηµοκρατία, εξ ορισµού ακυρωµένη, µε τον εκτραχηλισµό των ισχυρότερων, να λάµνουν θλιβερά στη «δωσίλογη ασχηµεία» αλλά και στη µαυραγορίτικη καιροσκόπο «ευκαιρία» σε βάρος των ανήµπορων! Οµοεθνών, συνανθρώπων τους.
Κι η Μεγαλοµάρτυς Λαϊκή Ψυχή, που έκανε προσκεφάλι την ορεινή πέτρα, και µε τ’ όπλο στο πλευρό της, ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ. Ύστερα, ύστερα Νικητές/ ηττηµένοι κατά το «δόλιο δοκούν» γελασµένοι όχι όµως και γελαστοί κατά τον Αλκαίου, ΖΟΥΝ την εξορία…
Του ∆ΙΚΑΙΟΥ τους, πρώτα – πρώτα της οντότητας, της καρδιάς τους!
«Το πώς τους ‘‘υποδέχονταν’’, στα ξερονήσια, ας µην το πω, έγραφε πριν από χρόνια ο Μάνος Κατράκης. Ας µην το πω. Όσοι το ξέρουν, το ξέρουν».
…Με το… σερί των Συµφωνιών και βεβαίως της Βάρκιζας στις 2/2/1945, ο αφοπλισµός των αγωνιστών, σκοπό είχε να υποδουλωθεί η Αντίσταση. Με λόγο προπαγανδιστικό και ψεύτικο, επετεύχθη η περιθωριοποίηση των αγωνιστών, µε µια σειρά από γεγονότα.
Ο αείµνηστος Ραφαηλίδης έγραφε εκτενώς, για τα περίφηµα πέντε σηµεία στα οποία όλοι, µα όλοι συµφωνούν ξεκινώντας από τον ∆εκέµβρη του ‘44, µε τις ταραχές στην Αθήνα.
Αξίζει να σηµειώσουµε, όπως τα πυκνώνει σήµερα, ο Στ. Ληναίος, και µε άλλες σηµαντικές αναφορές.
1) Στην αποικιακή συµπεριφορά των αγγλικών στρατευµάτων της απελευθέρωσης.
2) Στην επιµονή του αγγλικού παράγοντα, για την άµεση παλινόρθωση της µοναρχίας.
3) Στην ανικανότητα της ελληνικής ∆εξιάς να διαχειριστεί την πίεση µετάβασης από τον πόλεµο στην ειρήνη.
4) Στη µεγάλη ευθύνη της µαζί µε όλους τους άλλους παράγοντες για την καταστροφή της χώρας µας.
5) Και στη µεγαλύτερη ευθύνη για την τραγωδία του εµφυλίου πολέµου.
Ο Εµφύλιος… Αχ ο εµφύλιος!
Εκείνη η ‘‘ταξική’’ αδυσώπητη, κακή, εχθρική, ιδιοτελής πρόθεση! ‘‘Επιτοµή’’ του µίσους στους παραγκωνισµένους.
Για χρόνια, επίσης.
«… Η µάνα µου κι η γιαγιά µου, έφτυσαν αίµα να µας µεγαλώσουν. Τον πατέρα µου τον σκότωσαν και µείναµε στον δρόµο κυριολεκτικά». Εξοµολογήθηκε µε θλίψη, ο Λέντζος, ο πολλά υποσχόµενα ποιητής, στον Χρήστο Λεοντή. Κι ο δηµιουργός τον τίµησε µε τις µελωδίες του στον λόγο του τον ωραίο, δίνοντας πνοή και Χρόνο στην ευαισθησία του.
…Έτσι, ένας µικρός Χαιρετισµός στα 80 χρόνια, από τη συντέλεση µεγάλων γεγονότων, στην Πατρίδα. Και δυσάρεστων.
