Η πυρκαγιά που κατέστρεψε το πρώην κτήριο του ΠΙΚΠΑ επί της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου το περασμένο Σάββατο αποτελεί το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το ίδιο είχε συμβεί και με τους Ιταλικούς Στρατώνες πριν λίγα χρόνια. Το ίδιο γίνεται με το φρούριο Ιτζεδίν στο Καλάμι και το παλιό ΙΚΑ στην οδό Σολωμού, που καταρρέουν μέρα με τη μέρα. Το ίδιο συμβαίνει και με το παλιό ψυχιατρείο αλλά και με το σεισμόπληκτο κτήριο στο Παράρτημα Προστασίας Παιδιών και Νέων Χανίων. Όλα τους δημόσια κτήρια. Κτήρια που ρημάζουν την ίδια στιγμή που οι ανάγκες στέγασης (για άστεγους, υπηρεσίες, δομές πολιτισμού και πρόνοιας κ.λπ.) μεγαλώνουν διαρκώς.
Το σίγουρο είναι ότι έχουμε θετικά παραδείγματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν οδηγό για μια άλλη δημόσια διαχείριση. Ας δούμε το Μεγάλο Αρσενάλι που στεγάζεται το Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου, το παλιό τελωνείο που λειτουργεί ως χώρος πολιτισμού, το παλιό νοσοκομείο που έγινε ΤΟΜΥ, η Δημοτική Πινακοθήκη. Το θέμα είναι τι επιλέγει κανείς: τη φωτιά που θα ξεσπάσει αναπόδραστα κάποια στιγμή με προσάναμμα την εγκατάλειψη ή την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας για την κάλυψη των αναγκών της τοπικής κοινωνίας; Ο καθένας, πολίτης ή πολιτικός, μπορεί να δώσει τις απαντήσεις του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, στην πολιτική κρίνονται όλοι από τις πράξεις τους.
