Αυτός (ανέμελα): Λοιπόν κορίτσια πόσο χρονών είσαστε;
Εμείς (τσαχπίνικα): Α, όσο φαινόμαστε! Μάντεψε…!
Αυτός (σκεπτικός, απευθυνόμενος στην φίλη μου): Εσύ…(διστακτικά αρχικά) πρέπει να είσαι περίπου… (αποτολμώντας τελικά).. 25; 26;
Εκείνη (φανερά, πλην όμως μετριοπαθώς κολακευμένη, ουδόλως ξαφνιασμένη):
Αλήθεια!! Και όμως είμαι τριάντα και κάτι!! Πάντα με κάνουν νεότερη.
Αυτός: (κολακευτικώς, ενδεχομένως ειλικρινής): Μα πραγματικά δε σου φαίνεται καθόλου!!
Εγώ (ανυπόμονα): Και εγώ; Και εγώ;
Αυτός (καλοπροαίρετα, με σιγουριά): Εσύ; 39!
Εγώ (υποκριτικά ενθουσιασμένη, κρυφίως και αδικαιολόγητα θιγμένη, αυτόματα σκεπτόμενη αν θα όφειλα να αυξήσω άμεσα κατακόρυφα το ποσοστό του μηνιαίου μου προϋπολογισμού που αφιερώνεται σε αντιγηραντικά προϊόντα):
Πράγματι! Το βρήκες! Τόσο είμαι.
Αυτός (ανυποψίαστα ικανοποιημένος, προφανώς ξεχνώντας ότι πριν λίγα λεπτά είχε λαθέψει στην περίπτωση της φίλης μου): Ε ναι!! Πάντα βρίσκω σωστά τις ηλικίες!!!
Σίγουρα όλοι μας έχουμε βρεθεί παρόντες ή έχουμε πάρει μέρος σε κάποια παρεμφερή, χαριτωμένη και αμιγώς τραγελαφική συζήτηση! Οι ισορροπίες λεπτές και οι χειρισμοί, κατά το δέον, διπλωματικοί! Και αλίμονο αν κάποιος μαντέψει σωστά και δεν αφαιρέσει -έστω για λόγους γαλαντομίας βρε παιδί μου- μερικά, έστω και λίγα, χρονάκια από την ηλικία μας!
Γιατί όμως άραγε, τόση εμμονή στο να φαινόμαστε και να διατηρούμαστε νέοι; Γιατί να κυνηγάμε κάτι αναπόδραστα άπιαστο; Γιατί να αφιερώνουμε -ή αν προτιμάτε να σπαταλάμε- τόσο χρόνο, χρήμα, σκέψη και ενέργεια για την επιμέλειας της εξωτερικής μας εμφάνισης! Καθαρός ναρκισσισμός ή αυταρέσκεια; Επιθυμία να διατηρούμαστε ελκυστικοί και να αισθανόμαστε επιθυμητοί από τους άλλους; Απέλπιδα προσπάθεια αποφυγής του αναπόφευκτου τέλους, καθώς και όλων όσων δεινών προηγούνται αυτού; Ανάγκη να συμμορφωθούμε με τα παράλογα πρότυπα μιας επιφανειακής, ως επί το πλείστον, εποχής, όπου η ομορφιά και η νεότητα αναδεικνύονται σε ύψιστη αξία, ενώ αντιστρόφως, η ασκήμια και το γήρας αποφεύγονται συχνά σαν μίασμα! Ή μήπως όλα τα παραπάνω μαζί;
Μα φυσικά και όλα τα παραπάνω μαζί! Όχι μόνο όμως. Στο βάθος του ζητήματος, στον αδυναμία μας να παραδεχτούμε ότι μεγαλώνουμε, νομίζω ότι κρύβεται κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθιά ανθρώπινο! Σε καμία περίπτωση, επιπόλαιο ή επιφανειακό. Γιατί, αν τα νιάτα ταυτίζονται με το όνειρο, την ελπίδα, την δυνατότητα, τότε η απώλειά τους αυτόματα μπορεί να συνδεθεί με τον περιορισμό των ευκαιριών, τον συμβιβασμό, την στασιμότητα. Ισως λοιπόν, αυτό που στην πραγματικότητα αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε, δεν είναι τόσο η φενάκη των νιάτων, όσο η αίσθηση ότι το «παιχνίδι» της ζωής δεν έχει ακόμα χαθεί για μας…
Η λύση; Απλή και καθόλα κοινότυπη, πλην όμως, απόλυτα αληθινή. Αδράξτε τις στιγμές σε όποια ηλικία και αν βρίσκεστε! Και αν κάποτε βρεθείτε στη δεινή θέση να πρέπει να μαντέψετε την ηλικία κάποιου άλλου, κόψτε του μερικά χρονάκια! Κακό δεν κάνει…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι Φιλόλογος.
