Στο Ακρωτήρι του Δράπανου, στον Αποκόρωνα συναντούμε το Κόκκινο Χωριό.
Η όμορφη θέση του και το κλίμα του ήταν αφορμή να έχει αναπτυχθεί στην περιοχή του αρκετή τουριστική κίνηση και έτσι τους θερινούς μήνες οι κάτοικοί του αυξάνονται αρκετά.
Η περιοχή του είναι από τις πρώτες στο Νομό Χανιών σε αξιόλογα σπήλαια και πέρα από αυτά τα φυσικά ευρίσκονται εδώ και τα τεχνητά (λαξευτά) σπήλαια – τούνελ της περιόδου της Γερμανικής κατοχής που αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου.
Είναι το μεγάλο στον Άη Γιώργη με αίθουσες σε διάφορα επίπεδα και το τούνελ της άκρης του Δράπανου πολύ αξιόλογο. Τα τούνελ αυτά εξυπηρετούσαν τα τεράστια επάκτια πυροβόλα των Γερμανών (οι βάσεις μερικών από αυτών υπάρχουν ακόμα), και τα οποία έλεγχαν την περιοχή μέχρι τα όρια των νομών Ρεθύμνης – Ηρακλείου και με στοιχεία βολής που τους παρείχαν από το παρατηρητήριο της κορυφής της Δραπανοκεφάλας μέχρι την οποία είχαν εγκαταστήσει μικρό τελεφερίκ.
Από την δεκάδα περίπου των ενδιαφερόντων σπηλαίων θα αναφερθώ εδώ στο ιστορικό σπήλαιο «του Πετσή ο σπήλιος» ή «Μεταξάρη» ευρίσκεται στην τοποθεσία Καραβότοπος Β.Δ. του χωριού.
Η είσοδός του ευρίσκεται μέσα σε ένα μικρό βαθούλωμα του εδάφους και είναι στενή σχετικά με κατηφορική κατεύθυνση. Μετά και φθάνουμε στον πρώτο θάλαμο που στην οροφή του υπάρχει μια τρύπα που έχει διανοιχθεί άγνωστο πότε και γιατί. Τσως να την είχαν διανοίξει οι Τούρκοι για να ρίξουν μέσα στο σπήλαιο τις ύλες που θα έκαναν τους εκεί καταφύγοντες Χριστιανούς να εξέλθουν. Εδώ υπάρχουν μερικοί ωραίοι φυσικοί σχηματισμοί από σταλακτίτες και κολώνες και το σπήλαιο συνεχίζει από την αριστερή πλευρά του.
Μετά από μικρή διαδρομή σε έναν διάδρομο με πολύ ωραίο διάκοσμο φυσικό φθάνουμε σε σημείο όπου πρέπει να αναρριχηθοΰμε για μικρή απόσταση αλλά επειδή εκεί υπάρχει πάντα σχεδόν λάσπη επικαθήμενη στον βράχο η ανάβαση είναι λίγο επικίνδυνη. Στα επάνω διαμερίσματα όπου θα φθάσουμε ο διάκοσμος από τους σταλακτίτες, ιδίως τους νεοσχηματιζόμενους εν είδη μακαρονιού, είναι υπέροχος και χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να μη προξενήσουμε ζημιά σε αυτοΰς.
Το μήκος του σπηλαίου είναι περί τα 100 μέτρα.
Το εξερευνήσαμε το 1964 για πρώτη φορά και στην περιοχή του πρώτου θαλάμου του υπάρχει πρόχειρο τοίχωμα και ίχνη από πελεκητή και χτιστή μικρή δεξαμενή νερού.
Η ιστορία και η παράδοση αναφέρουν πως το χωριό έλαβε το όνομά του όχι από το χρώμα του χώματος που είναι άφθονο- στην περιοχή (κοκκινόχωμα) αλλά από την σφαγή των Χριστιανών που έγινε εδώ επί Τουρκοκρατίας και το αίμα των μαρτύρων που έρευσε κοκκίνησε τον χώρο, και τονκαθάγιασε.
Η θυσία αυτή επραγματοποιήθηκε την ίδια περίοδο με αυτήν της Κρυονερίδας, στο Βαφέ και τις επιδρομές σε άλλα σημεία, στον Αποκόρωνα, δηλαδή τον Αύγουστο του 1821.
Κατά την επιδρομή των Τούρκων την περίοδο εκείνη στον Αποκόρωνα κατέφυγαν και στο σπήλιο αυτό περί τα 120 γυναικόπαιδα, το κρησφύγετο των οποίων ανακάλυψαν οι Τούρκοι και μη δυνάμενοι να μπουν στο σπήλιο, γιατί οι πολιορκούμενοι είχαν φράξει την είσοδο και μέσα από αυτήν υπήρχαν και μερικοί ένοπλοι, έριξαν από την οπή της οροφής θειάφι και έτσι οι εγκλωβισμένοι Χριστιανοί επιχείρησαν μια ηρωική έξοδο κατά την -οποία κατεσφάγησαν από τους επιδρομείς.
«Απέσπασαν αυθημερόν περί τους 116 άνδρες, γυναίκας και παιδία από υπόγειον οπήν, κειμένην εις τα χωριά τα Κόκκινα καλούμενα, κείμενα παρά την παραλίαν της επαρχίας, ένθα κατέφυγον δια να σωθώσι, τους οποίους πάντας απώκτειναν, τον δε ιερέα του χωριού παπά Μανώλην εκρεούργησαν εις Καλύβας τμήματα δε του κρέατος τούτου εκρέμασαν εις τας σημαίας των, δια να νικήσωσιν, ως έλεγον, τους Σφακιανούς ωσαύτως αν ε σκολόπισαν καιτρεις ευρεθέντας ενόπλους μετά των λοιπών».
Ο αναφερόμενος παπά Μανώλης πληροφορήθηκα ότι ήταν στο επίθετο Μπλαβογιλάκης (Μπλαβόγιλος).
