Στο λιβάδι με τις κόκκινες παπαρούνες.

Μόλις βγήκε από το μονοπάτι και φάνηκε μπροστά του το μικρό λιβάδι κοντοστάθηκε και έπιασε με τα χέρια τα μαλλιά του.
Δεν πίστευε στα μάτια του!
Τι θέαμα ήταν κι αυτό!!
Μπροστά του ήταν ένα πολύχρωμο λιβάδι από χιλιάδες παπαρούνες κι άλλες τόσες μαργαρίτες!
Βούτηξε δειλά – δειλά τα πόδια του ο Βαρδής σε κείνη την πράσινη θάλασσα με τις κόκκινες και τις άσπρες τάλιες και άπλωσε τα χέρια του για να τον αγκαλιάσει το θερμό αεράκι του καλοκαιριού.
Και θαρρείς πως η καρδιά του άνοιξε και τάχυνε ο βηματισμός του.
Χωρίς λόγο άρχισε να τρέχει μέσα στα λουλούδια ακαθόριστα, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση λες και χόρευε σε έκσταση κάποια Διονυσιακά μυστήρια.
Μόλις κουραζόταν ο Βαρδής, ξάπλωνε καταπλακώνοντας τις παπαρούνες και τις μαργαρίτες. Το στήθος του παλλόταν καθώς ξαπλωμένος κοίταζε το βαθύ γαλάζιο ουρανό.
Ο καυτός ήλιος στέγνωνε γρήγορα τον ιδρώτα του και τα χείλη του ψιθύριζαν λέξεις για να περιγράψει ετούτη την ομορφιά που τώρα γευόταν. Και μόλις έπαιρνε δυνάμεις σηκωνόταν ξανά και έτρεχε πάλι στο κόκκινο λιβάδι με τις παπαρούνες…
– Κυρ Βαρδή!!
– Αφήστε τον κυρία νοσοκόμα, τη διέκοψε η κόρη του.
Μην τον ξυπνήσετε. Τον παρακολουθώ τόση ώρα που κοιμάται και έχει διαρκώς ένα πολύ περίεργο χαμόγελο! Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το χαμόγελο. Δεν έχω ξαναδεί αυτή τη γαλήνη στο πρόσωπό του! Σε όλη τη ζωή μου ένα κουρασμένο πρόσωπο θυμάμαι. Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μου χαράμισε όλη του την ζωή, πρωί – βράδυ στη δουλειά, για να μας μεγαλώσει.
Δεν μπορώ κυρία νοσοκόμα να θυμηθώ μια στιγμή να χαρεί κι αυτός ο καημένος τη ζωή του. Αν αφαιρέσω την ιστορία που μου έλεγε συνεχώς μικρή για κάποιο κατακόκκινο λιβάδι από παπαρούνες, δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα άλλο πέραν της δουλειάς του που τον κατέτρωγε.
Ας τον λοιπόν να ξεκουραστεί λιγάκι να χαρείς κυρία νοσοκόμα..
Θα τον ξυπνήσω εγώ, πιο μετά, να του δώσω η ίδια τα φάρμακα.