Στο Μουσείο Τυπογραφίας. Εδώ, όπου κάθε γωνιά και κάθε αντικείμενο, αφηγείται την ιστορία του. Εδώ, όπου τα πάντα “φωνάζουν” και μαρτυρούν την παθιασμένη αγάπη και το μεράκι των δημιουργών του, του Γιάννη και της Ελένης Γαρεδάκη.
Εδώ που, όσες φορές κι αν βρέθηκα, ένοιωσα να γίνομαι πιο πλούσια σε γνώση, σκέψεις και συναισθήματα. Εδώ, βρίσκομαι και τούτο το κυριακάτικο πρωινό, της 24ης του Μάη.
Το Μουσείο, στην αρχαιότητα περιγράφεται ως τέμενος, αφιερωμένο στη λατρεία των Μουσών. Τούτο σημαίνει πως στον συγκεκριμένο χώρο καλλιεργούνταν οι τέχνες, τα γράμματα, η μουσική, η ποίηση, η φιλοσοφία, ο χορός.
Στο Μουσείο Τυπογραφίας, το μοναδικό στην Ελλάδα, που δημιουργήθηκε για να μην ξεχαστούν «οι τυπογράφοι και οι λινοτύπες που σε ανήλιαγα υπόγεια και αποθήκες έδιναν τον αγώνα για κάθε μορφή έκδοσης, για να μη ξεχαστούν τα άψυχα, αλλά αγαπημένα αντικείμενα της δουλειάς τους», όπως γράφει ο δημιουργός του, και οι Μούσες λατρεύονται και οι τέχνες καλλιεργούνται! Με πάμπολλες και ποικίλες εκδηλώσεις στο πέτρινο θεατράκι του! Με υπέροχες μουσικές βραδιές στη μικρή καταπράσινη αυλή του!
Το Μουσείο φέτος γιορτάζει δέκα χρόνια ζωής! Και προσφέρει δωρεάν τις ξεχωριστές, τις “με λογισμό και μ’ όνειρο” εκδηλώσεις του σε μικρούς και μεγάλους! «Λάβετε, φάγετε», το χαρακτηριστικό γνώρισμα των δημιουργών του! Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Τούτο το όμορφο πρωινό, κερνούνε ΠΟΙΗΣΗ, ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΑΡΑΜΥΘΙ! Τούτο το πρωινό, το μικρό θεατράκι του Μουσείου τούς υποδέχεται μικρά και μεγάλα και πιο μεγάλα, παππούδες και γιαγιάδες- παιδιά! Κι έχει από ώρα γεμίσει με φωνές παιδικές, τρεχαλητά, ματάκια όλο φως, γεμάτα λαχτάρα και προσμονή. Καρδούλες που ανυπομονούν να δουν, να ακούσουν, να γευτούν, να ταξιδέψουν στο όνειρο, στο “μια φορά κι έναν καιρό”, στον μαγικό κόσμο της Μουσικής και του Παραμυθιού! Οδηγός και ξεναγός μας σε τούτο το ταξίδι, η Μάρω Θεοδωράκη. Κόρη του ποιητή Γιάννη Θεοδωράκη. Ανιψιά του Μίκη! Ενας είναι ο Μίκης! Πιανίστα, συνθέτης, συγγραφέας πολλών βιβλίων και όχι μόνο, η ίδια! Μαγεύτηκε βλέποντας το Μουσείο. Στη σιωπή του ψυχανεμίστηκε κάτι, που μοναχά ένας μουσικός ή ένας ευαίσθητος παραμυθάς μπορεί! Ενα μικρούλι, ένα τόσο δα παράπονο της εκμυστηρεύτηκε το Μουσείο: «Περνούν από δω πολλοί. Μεγάλοι και μικροί. Ενθουσιάζονται με μένα. Λένε μεγάλα λόγια, δίνουν υποσχέσεις… Μα φεύγοντας, ξεχνούν!».
Η Μάρω έφυγε, μα δεν ξέχασε. Σε λίγο, το μικρό παράπονο του Μουσείου, έγινε έμπνευση που γέννησε στην καρδιά της ένα ποίημα, μια μουσική, ένα παραμύθι! Και γύρισε, φέρνοντας τα μοναδικά τούτα δώρα της στο Μουσείο! Η Μάρω Θεοδωράκη! Η φιγούρα της λεπτή, ντελικάτη, μια κόκκινη φλόγα, (φορά κόκκινο φουστάνι) γλιστρά λες ανάμεσα στα παιδιά της χορωδίας του 3ου Δημοτικού Σχολείου της Πόλης μας, που είναι εδώ με τη δασκάλα τους, της μουσικής. Τα παιδιά, φτιαγμένα από την ίδια ποιητική ουσία μ’ εκείνη, συνεννοούνται θαυμάσια μαζί της μ’ ένα βλέμμα της, μ’ ένα της χαμόγελο, με μια απαλή, σαν φτερούγας πουλιού, κίνηση του χεριού της! Και το τραγούδι της, γοργοφτέρουγο πουλί, απλώνει τα φτερά του! Ωραίοι οι στίχοι του, γεμάτοι γλύκα και τρυφερότητα για το Μουσείο! Η μουσική της λυγερή, λαγαρή και καθάρια, μια μουσική που κυλά στις φλέβες της, αναβλύζει από τα δάχτυλά της κι ύστερα από τα πλήκτρα του πιάνου της, σμίγει αρμονικά, ερωτικά θαρρείς, με τη λαλιά της λύρας του καλού λυράρη Σταύρου Ψαρουδάκη. Γάργαρες, κρυστάλλινες σαν το νεράκι της πηγής οι φωνές των παιδιών, σφιχταγκαλιάζουν τη μεστή, αισθαντική φωνή της δημιουργού. Μ’ ένα χειροκρότημα ζεστό, δυνατό, μακρόσυρτο, εκφράζουμε μικροί και μεγάλοι το ευχαριστώ μας για το υπέροχο τραγούδι της!
Και το ταξίδι συνεχίζεται πάνω στα φτερά του “μια φορά κι έναν καιρό”. Η συγγραφέας με δυο τρία κορίτσια διαβάζουν το παραμύθι της “Η ιστορία μιας κουκίδας”. Ο μικρός Γιώργος, γιος της Έλιας, υπεύθυνης του Μουσείου, και του Νίκου, κλέβει την… παράσταση, διαβάζοντας τον ρόλο της γης! Το παραμύθι μιλά με τρυφερότητα για μια μικρή κουκίδα-ζωγραφιά που δεν θέλει να χαθεί. Που μεγαλώνει, γίνεται ήλιος πορτοκαλής, ένας ήλιος που δεν θέλει να σβήσει! Η φαντασία της συγγραφέα, βάζει έναν αγέρα να φυσά και να φέρνει τον ζωγραφισμένο ήλιο στο Μουσείο Τυπογραφίας! Εδώ, είναι σίγουρο, πως δεν θα χαθεί! Θα μείνει για πάντα! Οπως όλα τα μικρά και τα μεγάλα σημάδια και σήματα της Τυπογραφίας!
Με τραγούδια παλιά, διαχρονικά κι αγαπημένα, σε στίχους του πατέρα της και μουσική του θείου της, συνέχισε να μας ταξιδεύει η χαρισματική Μάρω Θεοδωράκη! Σιγοτραγουδήσαμε μαζί της οι μεγάλοι! Και τα μικρά παιδιά, όπως οι μικρές μου εγγονές, η Ευρυδίκη στην αγκαλιά μου κι η Ευδοκία δίπλα μου, λικνίζονταν στον μελωδικό ρυθμό τους.
Φεύγοντας από το Μουσείο, όπως κάθε φορά, νοιώθω πιο πλούσια!
Συναισθήματα χαράς, τρυφερότητας, ευγνωμοσύνης, πλημμυρίζουν την καρδιά μου.
Όπως κάθε φορά…
