Οι νεκροί δεν έχουν ονόματα, δεν μπορούν ακόμη να τους ταυτοποιήσουν. Ένας πεσμένος δίπλα στο ποδήλατο του, ο δεύτερος δεμένος πισθάγκωνα στην αυλή του σπιτιού του, τα βαμμένα κόκκινα νύχια μιας γυναίκας δολοφονημένης στην άσφαλτο.
Γι’ αυτήν τη θυσία, για αυτόν τον φρικτό βόμβο των γεγονότων μίλησε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Όπως είπε με αφοπλιστική απλότητα ο Διονύσης: «οι Ουκρανοί, όπως όλοι μας, κοίταζαν τη ζωούλα τους, τις δουλειές τους, την οικογένεια τους».
Και ένα πρωινό τρελάθηκε ο Πούτιν, επειδή δεν τον έραιναν με ροδοπέταλα… Ο Σαββόπουλος δεν κρύφτηκε, δεν μάσησε τα λόγια του, ζήτησε να ονομάσουμε τον “βομβαρδιστή”, τον πιλότο, τον διοικητή των τζετ. Αυτή θα είναι και η ενηλικίωση μας μετά τη θυσία των Ουκρανών.
Μην κρυφτείτε και ‘σεις πίσω από τις βολικές λέξεις· τα εγκλήματα πολεμού έχουν ονοματεπώνυμο – κάποιος δίνει τη διαταγή.
Η φωνή του Σαββόπουλου μας κουβαλάει όλους στην πλάτη της. Μια αποκοτιά και πάει στράφι η θυσία. Και τελειώνοντας είπε με λάκερη την ποίηση της φωνής του: «Αυτά τα υψηλά πράγματα, που όμως είναι πολύ απτά… Πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία». Γι’ αυτά «αξίζει να πας και να πεθαίνεις».
