Στο Νικόλα Κακατσάκη

Νεαρέ φίλε Νικόλα
πάλευες, εδώ και χρόνια, με τις αντιξοότητες, τις δυσκολίες μιας όχι εύκολης ζωής.
Πάντα όμως αισιόδοξος, δημιουργικός, ανήσυχος για τα όσα συνέβαιναν γύρω σου.
Αγνωστος, αφανέρωτος ο δύσκολος δρόμος που πορευόσουν για τους πολλούς.
Ματιές πάντα μπροστά και ποτέ πίσω γιατί ήθελες, ποθούσες να φτάσεις σ’ ένα ξέφωτο, σε μια ήσυχη ζωή, δημιουργική.
Αντάρες ό,τι συναντούσες.
Και τί μ’ αυτό, εσύ να επιμένεις να αλλάξεις τα δεδομένα.
Σε θυμάμαι από τα παιδικά σου χρόνια. Ξεχώριζες μέσα σ’ όλα τα συνομήλικα σου παιδιά. Σε ευφυϊα, αλλά κυρίως για την καλοσύνη σου που διοχέτευες περίσσια γύρω σου. Και ήσουνα τότε ένα παιδί.
Σε συνάντησα και στη δύσκολη παραμονή σου στο Παρίσι. Διέκρινα τότε λίγο φόβο στα μάτια σου, μα ο λόγος σου, η ψυχή σου σε κρατούσαν μάχιμο.
Κατάφερες να πετύχεις ένα μεγάλο στόχο , να δώσεις ένα “παρών” σ’ ότι προσδιορίζει τη δημιουργικότητα, το πνευματικό αποτύπωμα του καθενός.
Το φορτίο, όσο τα χρόνια κυλούσαν πιο βαρύ, ασήκωτο.
Σε τσάκισε κι όταν πια αντιλήφθηκες ότι οι δυνάμεις σου σ’ εγκατάλειπαν είπες να μην παραδοθείς σ’ αυτό που άλλοι θα προσπαθούσαν για σένα.
Και έφυγες, ήρεμα θέλω να πιστεύω, όπως ήρεμος ήσουνα όταν με ένα καφέ δίπλα σου έδινες νόημα στη ζωή σου με ένα ποίημα, μ’ ένα μικρό διήγημα που λίγοι είχαν την τύχη να κοινωνήσουν.
Καλό κατευόδιο νεαρέ μου φίλε.