«Στο Νίππος κάνουν σύναξη, συνάθροιση μεγάλη,/ ημέρα ήταν Παρασκή κι είχε και δυο ο Μάης./ Κι οι Δεσποτάδες πόρισαν, Δωρόθεος Κλωνάρης,/ Νικηφόρος Ζαχαριάδης μεσ’ από τη χώρα. / Παιδιά μη ξεσηκώνεστε, καιρός δεν είναι τώρα./ Εμείς, Θεοφιλέστατοι, τον Τούρκο θα κτυπούμε/ μέχρι να τονε διώξουμε να ελευθερωθούμε”. Οι πρώτοι στίχοι, από το με τίτλο “Στη πολιορκία του Βάμου”, ποίημα που έγραψε ο λαϊκός τροβαδούρος Γεώργιος Παντελάκης, ο οποίος έζησε τα πολεμικά γεγονότα της Μεταπολιτευτικής επανάστασης (1895 – 1898). Και οι τελευταίοι: “Στα πόδια βάνουνε φτερά φτάνουν στο Μυτατούλι/ γλακούνε στα Μαμουνιανά που πολεμούσαν ούλοι./ Μέσα στη Μάχης τη φωτιά πολλοί θαυματουργούνε/ κι οι Τούρκοι επασκίζανε πώς θα ξεμιστευθούνε./ Τα ηλιοβασιλέματα γυρίζουσίνε πλάτη και τα τουφέκια οι Χριστιανοί τούς τα κεντούν στη πλάτη./ Διακόσιοι πενήντα εννιά βρέθηκαν σκοτωμένοι/ και Χριστιανοί δεκαοκτώ πεσμένοι, λαβωμένοι.
Και απαγγελία του παραπάνω ποιήματος θα γίνει μεθαύριο, Κυριακή 6 Μαΐου, στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για την Μεταπολιτευτική Επανάσταση και την επέτειο της απελευθέρωσης του Αποκόρωνα, στον Βάμο. Αμέσως μετά την αναφορά στα Ιστορικά γεγονότα από τη γνωστή τοις πάσι φιλόλογο, ιστορικό Στέλλα Αλιγιζάκη. Θα ακολουθήσει ριζίτικο τραγούδι από τον Καλλιτεχνικό Ομιλο “Ο Αποκόρωνας” και παραδοσιακοί χοροί από ομάδα νέων του Πολιτιστικού Συλλόγου Βάμου” ο Πρίνος. «Η τοπική ιστορία τιμάται τουλάχιστον από τους κατά τόπους Δήμους. Θα ήταν όμως τόσο χρήσιμη να ενεργοποιεί τους μαθητές των αντίστοιχων περιοχών και να τους συγκινεί, έτσι ώστε να τη θεωρούν δική τους υπόθεση και δική τους ευθύνη», έγραψε στη σελίδα της στο Βιβλίο των Προσώπων (Φέισμπουκ) η περί ης ο λόγος, πάντα ωραία, ομιλήτρια. «Ολβιος έστιν όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν»…
Στο Νίππος κάνουν σύναξη… Κάθε τόπος και η ιστορία του!
«Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια»…
[…] Μ’ όσες τις απομένανε δυνάμεις/ -η κάμαρα της ήταν κιόλας παγωμένη- σύρθηκε ως τον απόπατο (μα πότε,/ δε θυμάται πια) κι εκεί παρατημένη,/ γέννησε, τα χαράματα. Κι ήτανε λέει,/ ολότελα χαμένη κι ένιωθε πια να κοκαλώνει,/ μόλις μπορούσε να κρατήσει το παιδί της,/ γιατί μες στη σοφίτα τρύπωνε το χιόνι./ Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια,/ γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια./ Και τότε πριν στην κάμαρα γυρίσει/ -μόνο τότε- να κλαίει αρχινάει το παιδί./ Κι εκείνη φρένιασε τόσο, καθώς λέει,/ που με τις δυο γροθιές της, σαν τυφλή,/ το χτύπαε και το χτύπαε, μέχρι να βουβαθεί./ Και τότε, πήρε το πεθαμένο της μωρό/ μες στο κρεβάτι ώσπου να ξημερώσει,/ και, το πρωί, το ‘κρυψε μες στο πλυσταριό./ Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια,/ γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια./ Μαρία Φαρράρ, γεννημένη εναν Απρίλη,/ στου Μάισσεν πέθανε τη φυλακή,/ κοριτσομάνα, καταδικασμένη, του κάθε ανθρώπου τις αδυναμίες ιστορεί./ Σεις που γεννάτε σε κρεβάτια πεντακάθαρα/ και “ευλογημένος” λέτε της κοιλιάς σας ο καρπός,/ μη ρίχτε στους αδύναμους τ’ ανάθεμα./ Βαρύ ήτανε το κρίμα της, μα ο πόνος της πικρός./ Γι’ αυτό, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια,/ γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια». Από το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ (μετάφραση Μάριος Πλωρίτης) “Για την παιδοκτόνο Μαρία Φαρράρ”.
Να μη δείξουμε καταφρόνια για τη Μαρία Φαρράρ, που σκότωσε το παιδί της μόλις το γέννησε, μας παρακαλεί στο γνωστό ποίημά του ο Μπρεχτ. Ισχύει και για την 22χρονη παιδοκτόνο φοιτήτρια από τη Νέα Σμύρνη η έκκλησή του. «Κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνάει καταλαβαίνει περισσότερο τι έχει κάνει και όχι απλά μετανιώνει, αλλά οι ειδικοί που την παρακολουθούν περιμένουν τα χειρότερα, την ψυχολογική της κατάρρευση», δήλωσε, μεταξύ των άλλων, ο δικηγόρος της. “Κι εσείς παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια/ γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια»… Ουδέν άλλο σχόλιο.
Αναγκαία διόρθωση: Μάη του 1963, βέβαια, και όχι του 1943, όπως εκ παραδρομής γράφτηκε, στις περασμένες Στάσεις, η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
