Σκληρός κι αδέκαστος ο χρόνος, άπονος κι ανελέητος αφήνει τα ίχνη ντου στο πέρασμα ντου και κιανείς δεν απομένει χωρίς να ντονε σημαδέψει. Ετούτοσας εδά ο χρόνος, ετσουβάλιασε και τη περυσινή χρονιά και την εστέρεψε στα περασμένα. Κι εκειά δα, σε τούτουσας τση χώρους τσοι θεοσκότεινους τση λήθης και τση λησμονιάς επήρε κι ούλα τα όνειρα και τσ’ ελπίδες απού ‘χαμε φορτωμένα στο περσινό ερχομό ντου στην υποδοχή απού τση κάναμε. Γι’ αυτό κι οι γι’ αθρώπινες αδυναμίες μας, μας οδηγήσανε και τη φετινή χρονιά και εκάμαμε τα ίδια καλωσορίσματα τση καινούργιας χρονιάς, απού επήρε το τιμόνι για να κουμαντάρει στη συνέχεια. Για κείνο και συνεχίζομε να ‘χομε απατηλά όνειρα και φρούδες ελπίδες.
Γιατί ετσά μαστονε πλασμένοι εμείς οι γ’ αθρώποι να τα φορτώναμε ούλα στο κισιμέτι και στη κακή ώρα. Ετσά το λοιπός κι φετινές πολυκουβεδιασμένες εορτές, οι χρονιάρες μέρες, γη οικογενειακές εορτές, όπως τσοι λέγανε μια φορά κι έναν καιρό. Απού εκουμάνταρε τη ζωή των αθρώπω η πατροπαράδοτη παράδοση και καθοδήγα τσ’ αθρώπινες κοινωνίες στσοι στράτες τση συνετής κι αθρώπινης ζωής. Γιατί από το καιρό απού φυσίξανε οι γι αέρηδες του εκμοντερνισμού και παρασύρανε στα επίπεδα ντωνε τσ’ «ανεβασμένους κοινωνικά», όπως τα ψοφισμένα ψάρια, τα θαλασσινά ρέματα, αλλάξανε οι συνήθειες και ξεχαστήκανε τα έθιμα. Γι’ αυτό κι οι καιροί δασκαλεύουνε πως τα κατέχαμε, πρέπει να τα ξεχάσομε εδά μπλιο. Στ’ αλήθεια! Πάει χαθήκανε τα όμορφα χρόνια. Εδά γροικάς, η κλεισούρα ανεβάζει την ενδοοικογενειακή βία. Γιατί τ’ αντρόυνα τούτουνε του καιρού αντιγράφουνε τσοι συνήθειες και τσοι συμπεριφορές του κάτη με του σκύλου κι όι στσοι παλιές αντιλήψεις, όπως τσοι εκφράζανε με τα τραγούδια ντωνε τότεσας. «Κι όταν σούρουπο μας αγκαλιάζει θα ζευγαρώνουμε σαν δυο πουλιά» γη «Σαν μου λες να φύγω από κοντά σου, πιο καλά ο Ήλιος να σβηστεί». Κι άλλα πολλά και διάφορα.
Βέβαια τότεσας υπήρχανε οικογένειες, γιατί εδά γίνεται τσ’ ανωμαλίας, όπως λένε οι λαϊκίζοντες στσοι συναναστροφές των. Και γροικούνται ορολογίες και χαρακτηρισμοί για τούτανα τα απόρθητα κάστρα τσ’ ηθικής και τσ’ αθρωπιάς, την ευλοημένη οικογένεια, απού για τη προστασία τση εγίνουντανε πόλεμοι. ΠΑΤΡΙΣ- ΘΡΗΣΚΕΙΑ- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Φρίττω όταν σκέφτομαι πως επιτρέπει η κεντρική εξουσία να διασύρονται αιώνιοι θεσμοί με ανόητα νομικίστικα τερτίπια και άρθρα. Που στ’ αλήθεια, κατά την ταπεινή και ασπούδαχτη γνώμη μου υποβαθμίζουνε την αθρώπινη νοημοσύνη και κακοποιούνε τη σοβαρότητα. Και το χειρότερο απ’ ούλα, αφήνουνε απροστάτευτα χωρίς οίκτο και συμπόνοια τσ’ αδύναμες υπάρξεις, τα μωροκόπελα. Απού ύστερα από τα ηδονιστικά παιχνιδίσματα, έρχονται αυτά τα θύματα, απού όσα δεν καταλήγουνε στσοι κάδους των απορριμμάτων και φτάξουνε να γενούνε μέλη τση κοινωνίας, που πολλά από αυτά ακλουθούνε την άχαρη τύχη ντωνε σε κοινωνία χωρίς ευαιστησίες και συμπόνια.
Με αυτές τις σκέψεις και τα συμπεράσματα από τσ’ αθρώπινες συμπεριφορές κατευοδώνω τη χρονιά απού φεύγει και στον απόηχο των μεγάλω εορτώ τση Χριστιανοσύνης το κορυφαίο γεγονός, το της Χριστού Γεννήσεως, τα Χριστούγεννα απού εορτάζονται χωρίς Χριστό κι ολονώ των εορτώ του δωδεκαημέρου γη όπως τσ’ ονομάζει η παράδοση Χρονιάρες μέρες γη οικογενειακές εορτές. Όμως όσο περνούνε τα χρόνια η παράδοση ξεθωριάζει κι οι συνήθειες ξεχνιούνται, γι΄αυτό κι η ευμάρεια παίρνει τα πάνω τση και κάνει τα δικά τση, μ’ αποτέλεσμα οι γι εκκλησίες να μένουνε μέσα άδειες και τα ρεβεγιόν να πληθαίνουνε. Τα σπίθια τούτεσας τις ημέρες να ΄ναι θεοσκότεινα κι οι γι οικογένειες να μην απαλλάσσουνε ευκές και ν’ απολαμβάνουνε την οικογενειακή ομήγυρη, να καληνορίζουνε τσοι ξενιτεμένους και ν’ αναστορούνται τσ’ αποθαμένους τωνε και χαρούμενοι να κάμουνε τσ’ ανάλογες ευκές απού οι γι ημέρες απαιτούσανε. Κι αυθόρμητα να φυτεύουνται στιγμιότυπα κι εικόνες πανέμορφες από τούτεσας τσοι τρισχαριτωμένες κι ευλοημένες οικογενειακές συνάξεις στσ’ αναμνήσεις ουλονώ απού τσοι συντροφεύανε σ’ ούλη ντωνε τη ζωή.
Από τούτεσας τσ’ αναμνήσεις αναστορούμαι συνάξεις, συμπεριφορές και συνήθειες μιας άλλης εποχής. Απού κυριαρχούσε η γι αγραμματοσύνη και κουμαντάρανε οι δυσκολίες, τα βάσανα κι η κακοστραθιά στη ζωή ντωνε. Ήτανε όμως φιλοσοφημένη η ζωή ντωνε κι ανθρώπινες οι συμπεριφορές τωνε σε σημείο να τσ’ αναπολούμε εμείς απού τσοι ζήσαμε. Γιατί στ’ αλήθεια δε μοιάζει πράμα σήμερο με κείνηνα την εποχή τση σύνεση, του φιλότιμου, του σεβασμού και τσ’ αθρωπιάς.
Με τούτηνε τσ’ υπερβολής και τσ’ αλαζονείας σε σημείο απού κατά την ταπεινή μου γνώμη να δικαιώνεται κι έπαε η ρήση «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Ακόμη κι η γι εκκλησία τα τελευταία χρόνια παρεκτρέπεται με κάποιες θεατρινίστικες συμπεριφορές απού δε ταιριάζουνε στο χώρο τση. Με τούτεσας τσοι σκέψεις κατευοδώνω το περασμένο χρόνο, στο ράφι του παρελθόντος. Πάει το λοιπός ο παλιός ο χρόνος, εσβήσανε τα λαμπιόνια και τα λαμπάκια απού γιορτάζουνε οι σύγχρονες πολιτισμένες ανθρώπινες κοινωνίες, εφύγανε κι οι καρακοτζόλοι απού επιλατεύανε ούλες τσι μέρες τούτεσες τσ’ αθρώπους. Μα δεν ακουστήκανε τραγούδια εορταστάδων μουδέ τραβάγιες από τσ’ οικογενειακές συνάξεις. Γι’ αυτό πάει χάθηκαν τα όμορφα τα χρόνια. Καλωσόρισες καινούργια χρονιά. Εσύ θα το κάμεις το καθήκον σου, γιατί σε κουμαντάρει το αλάθητο χέρι του δημιουργού. Εμείς οι γι άθρωποι κι ιδιαίτερα οι γι ορθόδοξοι Χρισιανοί θα ξαναβρούμε τη στράτα της παράδοσης απού οδηγεί στη αθρώπινη ευτυχισμένη ζωή. Το εύκομαι από την καρδιά μου. Καλή, χαρούμενη, ευτυχισμένη και τρισευτυχισμένη καινούργια χρονιά. Χρόνια πολλά, χαρούμενα κι ευλοημένα Αναγνώστριες κι Αναγνώστες κι αναζήτηχτοι.
Το γεροντάκι
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Στερέψω= φυλάω, Κισιμέτι = πεπρωμένο
Παράσυρε = εσκούπισε
Ψοφισμένα = πεθαμένα, ψόφιο
Κατέχαμε = ξέραμε, Εδά μπλιο = τώρα πια
Γροικάς = Ακούς, Αντρόυνο = Ανδρόγυνο
Κάτης = Γάτης, Αναστορούνται = θυμούνται
Πράμα = τίποτα, Τραβάγιες = φασαρίες
