Αυτό που συµβαίνει στα πλοία τα οποία µας µεταφέρουν από το νησί στην ηπειρωτική Ελλάδα, Σούδα Πειραιάς λέγεται η διαδροµή, είναι πέρα για πέρα προσβλητικά για την ανθρώπινη υπόσταση και την κοινωνική συνοχή.
Ανθρώπινα κορµιά, που συγχνοτίζονται µε κάθε είδους µικρόβια σε καναπέδες και µοκέτες, που ψάχνουν τις πιο ευφάνταστες γωνιές για να ξαπλώσουν, που µπροστά στη δική τους άνεση, πετάνε στον κάλαθο της ντροπής, τη διευκόλυνση και εξυπηρέτηση ενός συνανθρώπου τους.
Κουβέρτες, σεντόνια, κιλίµια, φουσκωτά µαξιλαράκια και στρώµατα, επιστρατεύονται απλά και µόνο για να αποδείξουν αυτό που οι παλιοί λέγανε όταν ήθελαν να δείξουν ότι πρέπει να φροντίζεις µε κάθε τρόπο τον εαυτό σου. Ο καθείς κι απάνω του, έλεγαν, µα εννοούσαν τη µάχη για επιβίωση, τη µάχη να βγεις ζωντανός από τ πεδία των µαχών και των επαναστάσεων.
Αυτό που συµβαίνει στα Πλοία που µας ταξιδεύουν από και προς Πειραιά, είναι ότι για 8 ολόκληρες ώρες, ο κάθε ένας είναι σε θέση να αποδείξει πόσο χαµηλά µπορεί να πέσει ως άνθρωπος, πόσα µπορεί να ανεχτεί απλά και µόνο για να φτάσει έστω και µε την απόλυτη ξεφτίλα στον προορισµό του, καθώς επίσης, ότι οι κατά τα άλλα, σεβαστοί εργαζόµενοι µε τα ριγέ γιλέκα και τα άσπρα πουκάµισα µε επωµίδες, είναι ικανοί να επιτρέψουν µέσα σε ένα πλοίο, να γιγαντωθεί ότι πιο αντικοινωνικό και ανεπίτρεπτο, ότι πιο προσβλητικό και αναξιοπρεπές µπορεί ο άνθρωπος να βγάλει από τα σκώτια του, αρκεί και µόνο για να πει ότι κατάφερε να κερδίσει στον πόλεµο για µία ξάπλα, όπου και αν είναι αυτή, ακόµα και στις τουαλέτες.
