Έχουμε φτάξει στα Χριστόγεννα και την αλλαξοχρονιά κι οι τελεοράσεις δεν αλλάζουνε χούϊ. Καλό θα πούνε μόνο άμα δε μπορούνε να κάμουνε αλλιώς και άμα το λένε, θαρρείς πως φοβούνται μη στραμπουλίξουνε τη γλώσσα ν-τωνε και το ξεπετούνε με τη μιά. Όντε λένε άσκημα πράματα δε σταματά η γλώσσα ντωνε, θαρρείς και θρέφουνται απου τούτανα κι άμα τσι μπιστέβγεται κιανείς είναι να κουζουλαίνεται. Τσι βοηθούνε κι καιροί απού ΄ναι ενάντιοι.
Πολλοί λένε πως άσκημα πράματα γίνουνται επειδής εδά τελευταία εχάλασε ο κόσμος, αλλά το κατέμε πως το κακό δεν εγεννήθηκε εδά. Κι όη μόνο ετούτονα, παρά είναι σαν τον μ-περενόσπορο στο αμπέλι απου και σε μια γωνιά μόνο να πχιάσει, απλώνει ογλήγορα σε ούλο το αμπέλι. Το καλό πρέπει να το πάεις σπρωχτό.
Τα ίδια τα κιτάπια στο μοναστήρι του χωργιού λένε πως τα φονικά αρχινίξανε από στότεσας απου ένας Οβραίος εσκότωσε τον αδερφό ν-του. Σκεφτείτε εδά να ‘χανε τελεοράσεις ετότε σας. Πρώτο φονικό ήτονε, δεν είχανε και ποδόσφαιρα να δείχνουνε, θα το παίζανε για βδομάδες και μήνες. Μουδέ οι κλεψιές κι γ-ατιμίες εβγήκανε εδά, είχανε κι αυτές βγει πριχού τσι τελεοράσεις. Μόνο απου οι τελεοράσεις μασε αλλάζουνε τον αδόξαστο μόλις βγει κιαμιά στον αφρό και κάνουνε τσι δικαστάδες.
Στσι ενάντιους καιρούς απου ζιούμε, πρέπει να βάνουμε αντισκάρι κι ένα απου τα αντισκάργια είναι να μπαίνουμε στο περβόλι του κουζουλού, πότες πότες και να καλαμπουρίζομε.
Το καλαμπουρίστικο απου θα σασε πω σήμερο ήτονε μια κουβέντα για το γάμο απου εξεκίνησε στο καφενείο κι έλεγε ένας απου κείνους σας απούναι όξω καρδιά. Μας έλεγε το λοιπός πως ο γάμος εξεκίνησε με τη σιάξη του κόσμου αφού στο μ-παράδεισο ο Θιός έθειαξε δυο αθρώπους και τσι καμε ζεβγάρι. Απου τον άντρα επήρε ένα πλευρό κι έκαμε τη Εύα, απου τον ενοικοκύρεψε ως όξω με το μήλο και τον όφη. Απίς όμως επήρανε το πασαπόρτι απου το μ-παράδεισο, αρχινίξανε να πλησιαίνουνε κι όπως δεν είχανε μουδέ ανώγεια μουδέ κατώγεια, εβρίχνανε σπήλιους κι εμένανε κάθα γεις με εκείνηνα απούχε μπεγιεντίσει. Ήτονε ακόμης λίγοι και χωρούσανε στσοι σπήλιους, όη σαν κι εδά απού σε λιγάκι στσι πολιτείες θα τσαλοπατεί η γείς τον άλλο.
Έβριστε κάθα γεις τη γ-καλή ντου, εκλείνουντωνε στο σπήλιο και τσή ‘κανε κοπέλια. Την ήθελε χαμηλοθωρούσα, να μη στραφαίνει άλλο ασερνικό κι η καλή ντου τού ‘ταζε πως δε στραφεί άλλο άντρα. Ο ίδιος τσή ‘ταζε πως θα την έχει κορώνα στη γ-κεγαλή ν-του και δε θα στραφεί άλλη. Από τότε σας εβγήκανε και τα ψώματα.
Και πως αρχίνιξε το κακό. Αφού δεν είχανε είντα να φάνε, έπγαινε ο άντρας κι εμάζωνε απού τα γεννήματα τση γης κι εσκότωνε, άμα ήτονε μπορετό και κιανένα άγριο έχνος. (Κιαμιά φορά τα λιοντάργια εκάνανε μεζεδάκι τσι αθρώπους απου κυνηγούσανε). Έλειπε το λοιπός ούλη την ημέρα για να φέρει το φαΐ τση φαμελιάς. Ήτονε όμως και φορές απου εκειά απου εγύριζε, ετρύπωνε και σε κιανένα σπήλιο αλλουνού απού έλειπε κι είχε αφήσει τη καλή ν-του οπίσω. Γι΄ αυτό λένε πως μόνο οι χήρες κατένε που είναι οι γ-άντρες τωνε. Ετούτονα τα καλαμπούρι ήτονε το αίτιο εξεσμιλιώσανε οι αποδέλοιποι στο καφενείο κι έλεγε ο ένας το μακρύ ν-του κι άλλος το κοντό ν-του. Λέει κι ένας, είντα τα θέλετε, ο άντρας είναι καράβι και η γυναίκα είναι θάλασσα, δεν γ-κάνει ο γείς δίχως του αλλού, να πάνε μαζί είναι το γραφτό ντωνε. Καμιά φορά όμως η γυναίκα ν-του του κάνει φουρτίνες.
Πεθιέται ένας κι έλεγε πως, όντε παντρεύεται το αντρόϋνο, πρέπει να συμφωνά για πόσα χρόνια παντρεύγεται κι ο γάμος «πρέπει νάχει ημερομηνία λήξης». Σιγά μωρέ του λέει ένας άλλος, τέθοιο έχουνε τα φαώσιμα κι οι κοσέρβες.
Τα αναστόρουνα ετούτανα στο παπά του χωργιού μιαν ημέρα στο καφενείο, μαζί με ένα ιστορικό απου μούχε πωμένο ο αφέντης μου. Ήτονε παωμένος σ΄ ένα γάμο απου μια ξαδέρφη ν-του επάντρεβγε το γιο τζη. Είχανε χρόνια να νταμώσουνε κι εκάνανε λακριντί. Όντε ν-αρχίνηξε ο χορός τση νύφης του λέει: πάω να χορέψω τη νύφη μου απόψε επειδής από άβριο θα με χορέβγει αφτή.
Μούλεγε ο παπάς πως ο γάμος είναι «Θείο μυστήριο». Του αντιγαέρνω, συφωνώ παπά μου, μυστήριο είναι επειδής δε γ-κατέεις είντα θα σου βγει απής παντρευτείς. Άμα κιαμιά φορά (σπανίως αλλά μπορεί και να συβεί) μου πει η γυναίκα μου πως έχω δίκιο είμαι γνοιάδος. Επειδής έχω θωρεμένα πολλά αμερικανικά έργα, οι χωροφυλάκοι στην Αμερική οντε πχιάνουνε κιανένα του λένε: μπορείς να μην πεις πράμα, αλλά εκείνονα απου θα πεις μπορεί και νάναι κακό τση κεφαλής σου. Εγώ παίρνω τα μέτρα μου και δε λέω πράμα, λέω όμως και με το νου μου, έντεκα στις δέκα γυναίκες έχουνε δίκιο μπορεί η γυναίκα μου νάχει άδικο;
Η γ-αλήθειά ΄ναι πως ούλοι οι γ-άντρες κάνομε πως έχουμε παράπονα απου το γάμο, τάχατις εκακοπαντρευτήκαμε, κι εκακοπέσαμε. Ετούτονα είναι να το λέμε για να καλαμπουρίζομε πως κάθα γεις απου μας πως έπρεπε να ΄χει πάρει μπάρε μου πριγκηπέσα.
Και για να κάμω αναγυρίδα να σασε πω, πως δε μπορούνε να βρεθούνε πολλές πριγκηπέσες απου είναι λίγοι οι ρηγάδες στο γ-κόσμο, λιγοστέβγουνε κιόλας. Παλιά απου ήτονε γεμάτος ο κόσμος απου ρηγάδες, ήτονε πολλές κι οι πριγκηπέσες. Ο Ρήγας απου την Αίγυπτο όντε τονε ξωβγάνανε, είχενε πωμένο πως στο τέλος θα ν-απομείνουνε οι τέσσερεις ρηγάδες τση τράπολας κι ο ρήγας τση Αγγλίας. Εθυμήθηκα πως και στη Κρήτη, μας είχανε φερμένο πρίγκιπα, απου ανε ν-τον αφήνανε θα ν-έσπερνε πριγκιποπούλες. Τονε ξενταμπάκισε όμως ο Βενιζέλος κι έφυγε μέσα σε ένα σαρδελοβάρελο, απής είδε πως άλλα έπρεπε να κάμει για τσοι αθρώπους απου είχανε δώσει το αίμα ν-τωνε και άλλα έκανε. Είχαμε και βασιλιάδες με φράγκικο αίμα απού τότε σας απου αναστήθηκε η Ελλάδα και τελευταίος ήτονε ο Κωνσταντίνος, απου μερικά τσιράκια ν-του, για να τονε παινέψουμε ελέγανε πως ήτονε εξαδάχτυλος, θα ν΄-έπαιρνε και τη Πόλη. Είχε αδερφίδες πριγκιποπούλες, έσπειρε και δικές του. Μια απου τσι αδερφίδες του τη δώκαμε του Ισπανού και την εξεπρουκίσαμε καλά, να μασε σουρέβγει ο αχαΐρευτος. Σαφής χρυσάφια και μαλάματα τση δώκαμε ξεπρούκι, για να μη μασε περάσει για μουφλούσηδες. Εμείς κατέμε πως επερνούσαμε ετότεσας, αλλά αποφανιστήκαμε στσοι Φράγκους.
Και για γαείρομε στα δικά μας να σε πω πως τα θωρώ. Λέω πως κάθα γεις απου μας, για να περάσουνε καλά ο ίδιος κι η φαμελιά ν-του, πρέπει νάχει πριγκηπέσα στη ψυχή ν-του τη συντρόφισσα τση ζωής του. Ετσά να δει και κάθε γυναίκα το σύντροφο τση ζωής τση. Άμα το καράβι τση ζωής πάει όμορφα, περνά και στα κοπέλια ντωνε και τα βοηθά να γεννούνε σωστοί αθρώποι. Κι άμα γεννούνε του καιρού ν-τωνε και κάμουνε δικό ντωνε σπιτικό θα κουβαλήσουνε όσα ζήσανε όντε αναλικώνουντωνε. Κατά το πουλί κι η φωλιά ν-του, κατά τον άθρωπο και το σπιτικό ν-του, απου λέγανε κι οι παλιοί μας.
Να μην έχουμε αυριανούς άντρες απου θα δέρνουνε τσοι γυναίκες τωνε επειδής είναι πιο δυνατοί στα χέργια μουδέ γυναίκες απου φέρνουνται άσκημα στοι άντρες τωνε. Στα κακοστελιωμένα σπιτικά περνούνε άσκημα κι οι δυο του αντρόϋνου. Ακόμης χειρότερο είναι για τα κοπέλια απου δε φταίνε. Τα άσκημα καθουνται στη ψυχή ν-τωνε και θα τα κουβαλούνε σε ούλη ντωνε τη ζωή.
Εδά απου παραιτώ το γ-κοντυλοφόρο για να πάω να κάμω ένα ψίχαλο δουλειά, να αναθιβάλλω τση χρονιάς απου φέβγει. Μα σε φόρτωσε ένα χρόνο στη ράχη και δεν θα ν-ήτονε καημός αν είχαμε περάσει καλά. Έφερε όμως το μ-πόλεμο στσ΄ αβλές μας και με τα παιγνίδια απου κάνουνε οι μεγάλοι του ντουνιά, μασε φόρτωσε καινούργια βάσανα κι ακρίβειες.
Όπου νάναι μασε χτυπά τη μ-πόρτα ο καινούργιος χρόνος και θα δούμε τα καλά ντου. Απρίλης Μάης κοντά το θέρος. Να του ζητήξουμε, ανε θέλει και μπορεί να ακούσει την αποθυμιά μας, να βαστά φέρει υγειά για τσ΄ αθρώπους και να κάμει να λιγοστέβγουνε οι Πουτίνιδες, οι γ-Ερντογάνηδες και τα μπάσταρδα (με το συμπάθιο κιόλας) τω Χιτλέρηδω.
Άμα όμως στραφούμε ούλους τσοι περαζούμενους χρόνους, θα δούμε πως ότι κι αν ζητήξουμε, αφτός θα φέρει ό,τι θέλει κι έχει βάλει στο τσουβάλι ν-του. Για τούτονα πρέπει να κάμομε ρεμέδιο να πετύχομε όσα καλά εμείς μπορούμε. Και θαρρώ πως, άμα το θέλομε και το παλαίψομε, μπορούμε να κάμομε πολλά.
Καλές σκολάδες να περάσομε και σπολλάτη σε ούλους σας.
* ο ΚάτωΚεφαλιανός
