Στο στρατόπεδο της ζωής

Το ποίημα «Αργοπεθαίνει όποιος…» το οποίο αποδίδεται από ορισμένους στον Νομπελίστα ποιητή Pablo Neruda ενώ από άλλους στη συγγραφέα και δημοσιογράφο Martha Medeiros από τη Βραζιλία, μας προτρέπει να αναντρανίσουμε από το λήθαργο μιας συρρικνωμένης ζωής. Που σήμερα πια, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε, ως υπόδουλη του υλισμού, των νέων τεχνολογιών, του ατομικισμού, κυρίως όμως της ζωής που τη βοηθήσαμε όλοι μας, να κάνει εκπτώσεις σε ό,τι αφορά στον άνθρωπο, το περιβάλλον, την αλήθεια, την ηθική, την πίστη, το αυτεξούσιο.
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας… όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του…
Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του…
Αργοπεθαίνει όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του… όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές…
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του… Αργοπεθαίνει όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη…
Μονάχα με μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε τη θαυμάσια ευτυχία». Αυτή τη φλογερή υπομονή, την οποία επέδειξε η εφημερίδα Χανιώτικα Νέα, τη θαυμάζω όχι μόνο ως δημοσιογράφος, αλλά ως θιασώτης και μετέχων της αρχής που λέει, πως «…αν θες να επιβιώσεις, προχώρα με ψηλά το κεφάλι, μην κοντοσταθείς στα χαλίκια, τις κοφτερές πέτρες, τα αγκάθια που θα προσπαθήσουν, ματώνοντας τα πέλματα σου, να ανακόψουν την πορεία σου».
Σε έναν κόσμο, που κατακλύζεται από θύτες και θύματα αφήνοντας στο περιθώριο τους θαυμαστούς και τα θαυμάσια, μία είναι η κίνηση ΜΑΤ που μπορούμε να κάνουμε. Να διαλέξουμε στρατόπεδο… Να πούμε όχι στις ΣΕΙΡΗΝΕΣ που μας καλούν να παραμείνουμε νωχελικοί, ανίκανοι, ανάξιοι, γυμνοί, απρόσωποι, δίχως ταυτότητα και φίλους. Τα Χριστούγεννα έχω την αίσθηση ότι είναι ακόμη μία ευκαιρία που μας δίδεται για τη δική μας αναγέννηση.
Ας την αρπάξουμε, πιστεύω ότι αξίζει, την ευκαιρία από τα φτερά της, μπας και πετάξουμε λίγο πιο ψηλά.