…και του Μάρτιν Λούθερ Κιγκ!
Αυτά τα άκρως τιμητικά λόγια, είπε ο Μπάρακ Ομπάμα, τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, για έναν αξιοσημείωτο μαύρο.
Τον MΟΧΑΜΕΝΤ ΑΛΙ!
Δεν έχω κάποια επέτειο του βίου του, γέννησης ή θανάτου, ας πούμε…
Αφορμή πήρα να κάνω αναφορά στον θρύλο του μποξ, κορυφαίο όλων των εποχών, αφροαμερικανό, από τις φωτγραφίες μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας.
Τον μήνα Φεβρουάριο, γίνονται στις ΗΠΑ σημαντικές εκδηλώσεις – αφιερώματα στην Ιστορική πορεία της βασανισμένης Μαύρης Φυλής!
Είναι συγκλονιστικές οι αναφορές, τα στοιχεία, τα γεγονότα, τα ματωμένα καθέκαστα για τους δύστυχους μαύρους! Αιώνες ολόκληρους διωγμοί, προπηλακήσεις, ρατσιστικά φαινόμενα, βασανιστήρια, συκοφαντίες, δολοφονίες ατελείωτες, με τρόπους φρικιαστικούς…
Μόνο για το ότι, έχουν μαύρο χρώμα στο δέρμα τους! Οι αγώνες αιματηροί, επίπονοι, ν’ αποτινάξουν -όσο μπόρεσαν- τις προκαταλήψεις και τα εκατομμύρια των μαρτύρων “υλικό αναλώσιμο” και πρόσφορο, για πολέμους, συρράξεις και φονικές εκτονώσεις ειδεχθών προθέσεων με χίλιους τρόπους, από τους λευκούς.
Αφιέρωμα λοιπόν της εφημερίδας στον χρόνιο πόνο και τις φυλετικές διακρίσεις. Και σε μια από τις ενδεικτικότατες εικόνες, είδα τον αθλητή και τη λεζάντα, που συνόδευε το πλάνο.
Όχι ολόκληρη, όπως τη θυμόμουν, αλλά αρκετές λέξεις, για να θυμίσουν τη στάση του ανδρός.
Όταν εκλήθη να πολεμήσει στο Βιετνάμ, αρνήθηκε λέγοντας πως η Αμερική τον λέει «βρωμονέγρο»· πως να πάει να σκοτώσει αθώους που δεν του εφταίξαν σε τίποτα; Όχι, δεν θα πολεμήσει για την Αμερική!
Και το πλήρωσε βέβαια αυτό το “θράσος” του να σηκώσει κεφάλι.
Του αφαιρέθηκε εκδικητικά το διαβατήριο· και του απαγορεύτηκε πλέον η δράση στο ριγκ! Ήταν είκοσι!
…Επιτρέψτε μου, να καταθέσω κι εγώ μια θύμηση, για τον Kάσιους Κλέι… Αργότερα, Μοχάμεντ Άλι… Πριν από δέκα χρόνια, ίσως και πιο πολύ, πραγματοποίησα δρώμενο αφιερωμένο στα “χέρια” στον Καστελλιανό Δήμο. Διακόσες περίπου οι φωτογραφίες, για, για πλήρεις εκφάνσεις και σημειολογίες των χεριών, ας πούμε, είχα συλλέξει σε διάστημα μεγάλο!
Ο κ. Αντώνης Βακάκης θεολόγος, φίλος και συνεργάτης ωραίος, στις διαφάνειες, κι η ταπεινότητα μου σχολίαζε ζωντανά. Κάποια στιγμή, ένα μαύρο χέρι (επιλογή), κρατά τη δάδα για την Ολυμπιακή φλόγα στην Ατλάντα, το 1996! Ο Άλι είχε τιμηθεί με την Τιμή για Αφή, κι η οικουμένη σε εκατομμύρια, “ατένισε”, μια μεγάλη στιγμή της…
Το σημαντικότερο, όμως, είναι τούτο: Μεγάλος πια και άρρωστος, άναβε τη φλόγα μ’ ένα χέρι τρεμάμενο συγκλονιστικά, παραδομένο στην νόσο του Πάρκισον!
Εγώ τώρα, και μόνο με τη θύμηση αυτού του αφιερώματος, καταθέτω σήμερα το “συγκινησιακό προσκύνημα” της καρδιάς μου. Ή μήπως της Συνείδησης; Ε, και των δύο.
