Στοχασµοί σε β’ πρόσωπο

Μπορεί, να φοβάσαι τους δύσβατους δρόµους. Αυτούς που κρύβουν πόνο, απώλειες, απογοητεύσεις, µαταιώσεις, θάνατο… (και τελειωµό δεν έχει ο κατάλογος). Μπορεί, να στέκεσαι στην αρχή τους και να αρνείσαι να τους διαβείς. Επειδή ξέρεις, ότι η πορεία θα είναι µοναχική. Εσύ… µε εσένα… Σε τροµάζει η µοναξιά µιας δυσβάσταχτης διαδροµής. Και ίσως – µάλλον δηλαδή – να έχεις διαβεί στο παρελθόν τέτοιους δρόµους, να έχεις µέσα σου έντονη την αίσθηση των δυσάρεστων συναισθηµάτων και να αρνείσαι να τα ξαναβιώσεις. Κι έτσι, οπισθοχωρείς και αποσύρεσαι. Και δεν ζεις.
Πώς όµως θα ωριµάσεις και πώς θα εξελιχθείς; Μέσα από τους εύκολους δρόµους; Εκεί, όπου – λόγω ευκολίας – συνωστίζεται ο πολύς ο κόσµος; Εκεί, που µια αδιάφορη οχλοβοή συνθέτει ένα σκηνικό αδιάφορων σκέψεων, ανούσιων σχέσεων και «πρόχειρων» διαδροµών χωρίς ουσιαστικό και γεµάτο αληθινές εµπειρίες ζωής τέρµα;
Μήπως, όσο κι αν πονάει η πορεία στους δύσβατους δρόµους, το τέρµα της σε αποζηµιώνει; Και µήπως, τελικά, να εύχεσαι να βρεις δρόµους δύσβατους µπροστά σου;
Εσύ αποφασίζεις για την απάντηση…