Κύριε διευθυντά,
πολύς θόρυβος έγινε και θα γίνεται για πολύ καιρό ακόμα, αυτό πιστεύω εγώ, γύρω από το θάνατο του τέως βασιλιά ενώ δεν έστι χρεία.
Είναι αλήθεια ότι πάρα πολλές απόψεις ειπώθηκαν και θα ειπωθούν και στο μέλλον από διάφορους «επισήμους» αλλά και από απλούς συνανθρώπους μας, όσον αφορά τα όσα διαδραματίστηκαν γύρω από το δυσάρεστο για πολλούς αλλά και από πολλούς άλλους που δεν συμπαθούσαν τη βασιλεία και δεν το πήραν το γεγονός στα σοβαρά. Αυτό βέβαια είναι αναφαίρετο δικαίωμα και ο καθένας μπορεί να εκφραστεί όπως ο ίδιος αισθάνεται χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν.
Τώρα, αν μου κάνετε την ερώτηση αν η κυβέρνηση έπραξε το σωστό θα με βρείτε για δικούς μου λόγους από την απέναντι πλευρά. Μόνο μοιρολογίστρες δεν πήγαν να σταθούν γύρω από το φέρετρο μαυροντυμένες να τον μοιρολογήσουν και να τον ράνουν με ροδόσταμο και μύρα και δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο περισσότερο ή λιγότερο. Γιατί διαφωνώ με τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη χώρα μου για χατίρι ενός έκπτωτου βασιλιά θα σας απαντήσω αμέσως, γιατί γεννήθηκα ελεύθερος, ζω ελεύθερος, είμαι ελεύθερος και θα πεθάνω ελεύθερος, δεύτερον, γιατί δεν αποδέχτηκα ποτέ τον τίτλο “βασιλιάς” άσχετα αν το αναφέρω σε πολλά γραφόμενά μου, το γράφω χάριν της λογοτεχνίας και μόνο γι’ αυτό και τρίτον, δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου, με χιλιομπαλωμένα κοντά παντελόνια, πότε νηστικός και πότε διψασμένος, ενώ οι του παλατιού ζούσαν πλουσιοπάροχα και έδιναν χιλιάδες λίρες προίκα στη Σοφία, ο δάσκαλος με υποχρέωνε να φωνάζω «ζήτω ο βασιλεύς». Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν είχα μεγαλώσει κάπως και είχε πήξει το μυαλό μου όπως λέμε στην Ρούμελη, πως όταν ταξίδευε η Φρειδερίκη με υποχρέωνε ο αρχηγός, δεν θυμάμαι τον όρο, μάλλον λεγότανε αρχηγός του Τ.Ε.Α., να πηγαίνω στο σιδηρόδρομο, γιατί με το τρένο ταξίδευαν στην εποχή μου αφού δεν υπήρχαν τότε τα αεροπλάνα, με υποχρέωνε επαναλαμβάνω δίνοντάς μου ένα όπλο να πηγαίνω στην σιδηροδρομική γραμμή να φυλάω μη τυχόν και βάλει κανένας αντιβασιλικός νάρκες και σκοτώσουν την Φρειδερίκη. Άσε που μπροστά, γύρω στα πεντακόσια μέτρα από το βαγόνι της, προπορευότανε μια μηχανή, ώστε, αν συνέβαινε κάτι, να τιναχτεί στον αέρα η μηχανή μαζί με τον οδηγό και να γλυτώσει εκείνη για να μην απομείνει χωρίς βασίλισσα η χώρα μου. Βλέπετε ο οδηγός της μηχανής δεν ήταν άνθρωπος, ήταν δεύτερης διαλογής. Όμως τι μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος; Τίποτα απολύτως εκτός από να εκτελέσει τις διαταγές που του δίνανε οι σωτήρες του έθνους. Πώς να τα ξεχάσω τα έκτροπα που γινότανε τότε! Δεν ξεχνιούνται γιατί έχουν γραφτεί πάνω στα φύλλα της καρδιάς μου με ανεξίτηλα γράμματα και θα σβήσουν όταν κάποια μέρα αποδημήσω για τα ουράνια σκηνώματα.
Θυμάμαι, κάποτε, όταν ήμουνα ακόμα νέος και υπηρετούσα στο Π.Σ., κάποια μέρα στη βάρδια μου πιάσαμε κουβέντα για πολλά θέματα που ταλάνιζαν τον τόπο τότε κι ένας συνάδελφος έφερε στην συζήτηση το θέμα του βασιλιά λέγοντας μας «καλύτερα είναι να έχουμε βασιλιά παρά πρόεδρο της Δημοκρατίας» και μας εξήγησε το λόγο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας -είπε- αλλάζει κάθε τέσσερα – πέντε χρόνια και αυτό κοστίζει στην οικονομία της χώρας πάρα πολλά χρήματα ενώ ο βασιλιάς θα είναι μόνιμος ηγέτης. Είπε πάρα πολλά ο άνθρωπος γύρω από τα πλεονεκτήματα του μονάρχη προσπαθώντας να πείσει όσους είχαμε διαφορετική γνώμη. Απάντησα στον συνάδελφό μου και την απάντηση – ερώτηση που του έκανα την κάνω και στους βασιλόφρονες την σήμερον ημέρα, γιατί γνωρίζω ότι είναι πάρα πολλοί. «Έχεις ένα γιο -του είπα- και ο γιος σου μπορεί να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας άμα σπουδάσει και θελήσει να πολιτευτεί». «Ναι» μου απάντησε και τον ξαναρωτάω. «Βασιλιάς μπορεί να γίνει;». «Όχι» μου απαντάει και πάλι τον ερωτώ «Σε τι διαφέρει ο γιος του όποιου βασιλιά από τον δικό σου γιο; Τι περισσότερο έχει αυτός από το δικό σου παιδί;».
Στην παραπάνω ερώτηση που του έκανα μου είπε ότι η βασιλεία είναι θεσμός και δεν πρέπει κατά την γνώμη του να καταργηθεί.
Να τον καταργήσουμε αυτόν τον θεσμό κύριε συνάδελφε γιατί αυτή τη στιγμή που μου λες, τα λόγια που μου λες, δεν είσαι ελεύθερος άνθρωπος, δεν σκέφτεσαι ελεύθερα. Προσκυνάς έναν άνθρωπο που δεν έχει τίποτα περισσότερο από ‘σένα.
Αποδέχεσαι -του είπα- ότι ο βασιλιάς είναι ανώτερο ον του Θεού. Δεν είναι -του λέω- γιατί δυο μέτρα Γης του ανήκουν όπως ανήκουν και σε σένα και στον κάθε άνθρωπο πάνω στη Γη. “Βαπτίζονταν” μόνοι τους βασιλιάδες, πρίγκιπες, δούκες, δούκισσες κ.τ.λ. οι έχοντες τότε τη δύναμη του πλούτου κι όχι γιατί τους ήθελε ο λαός πάνω από το κεφάλι του. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν θυσιαστεί στο βωμό του θρόνου και δεν χρειάζεται να χυθεί κι άλλο αίμα απ’ ό,τι έχει χυθεί ώστε να αποτινάξουμε πάνω από το σβέρκο μας τους παραπάνω θεσμούς. Αυτό δεν σου λέει τίποτα κύριε “υποστηριχτή” των παραπάνω θεσμών;
Κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο αγαπητοί μου θέλω να εκφράσω κι εγώ από τούτη τη θέση τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του εκλιπόντος, γιατί είναι ο άνθρωπός τους κι ο Θεός να τον συγχωρέσει. Τέλος, εκείνη που δεν γράφει ποτέ ψέματα αλλά γράφει μόνο αλήθειες είναι η πένα της ιστορίας. Αυτή θα κρίνει και θα διδάξει στις επόμενες γενιές πόσοι από τους εν λόγω που αναφέρω σήμερα, έβλαψαν πολύ το έθνος και πόσοι το έβλαψαν λιγότερο.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
